Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        i dachy kościoła gorzały płomieniami.~A niektórzy ściągali już
 2     1, 3 |     niby wulkan huczał i buchał płomieniami.~- Jacek ! wodę panu do
 3     1, 11|    jakby oroszona, okna buchały płomieniami, staw liśnił się i migotał,
 4     2, 25|         Świat cały zajmował się płomieniami od słońca, gorzały światłością
 5     3, 33| mrocznawe sady bodło czerwonymi płomieniami, a już ruchano się wszędy
 6     3, 36|    stały jakby ogarnięte białym płomieniami; wszystko zdawało się roztapiać
 7     4, 38|         ogień migocąc białawymi płomieniami.~Cichość była coraz senniejsza,
 8     4, 41|      pierunem i buchnie w niebo płomieniami, że już wraz giną hucząc
 9     4, 45|       pociemniałe oczy buchnęły płomieniami, a wargi zadrgały w przytajonym
10     4, 48|         wargach, rozmigotał się płomieniami i wybuchnął kiej słońce.~