Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |        Zlazłem zdziebko w bok, w koniczynę i obejrzałem się... juści,
 2     1, 4 |         źróbka idzie w Michałową koniczynę! - krzyknął gotowy do biegnięcia.~-
 3     3, 33|        umyślnie puściłeś konie w koniczynę! - rozległ się w sadzie
 4     3, 33|         je batem coraz głębiej w koniczynę, to...~- Cicho, Michał!
 5     3, 35| siedzącego przy parobku koszącym koniczynę, któren potem rozpowiadał,
 6     4, 37|   Pietrek! Wstawaj! Deszcz pada! Koniczynę trza lecieć kopić, bo na
 7     4, 37|          resztę siana i wszystką koniczynę, gdyż deszcz rozpadał się
 8     4, 40|         Kajś pod smętarzem cięli koniczynę i kosy migotały nad ziemią
 9     4, 41|    łakomie wżerały się w Kłębową koniczynę, która niby bór czerniała
10     4, 41|          polazł, siwy? W Kłębową koniczynę, co? Widzicie ich, jakie