Tom, Rozdzial

1     2, 16|      i dygocząc ze strachu, a żegnając się raz po raz, wsunęli
2     2, 25|       naród oczami i krzyknął żegnając się:~- W imię Ojca i Syna,
3     3, 26|       nad sennymi ziemicami i żegnając światłością świat, żywe
4     3, 27|       poderwała się z miejsca żegnając się śpiesznie, a bijąc w
5     3, 31|     nią i z wielkim strachem, żegnając się raz po raz, kazała sobie
6     3, 31|       dusza! - szepnęła Józka żegnając się raz po raz.~Zatrzęsły
7     3, 33|      obaczył! - szepnął Witek żegnając się strachliwie.~- Głupiś! -
8     3, 36| wstawać, pora... - powtarzał, żegnając się wielekroć razy i zaczynając
9     4, 47|    jeszcze całkiem przytomnie żegnając się z każdym, kto ino zajrzał