Tom, Rozdzial

1     2, 13|       jakby zdrętwiało i stanęło w zdumieniu z przytajonym tchem, lęk
2     2, 24|         wyjrzała do sieni stając w zdumieniu, nie wierząc własnym oczom.~
3     3, 26|        jęknęła, jako słup stając w zdumieniu.~- Bieżcież rychlej do Tomkowej,
4     3, 29| przejrzawszy wszystkie, szepnęła w zdumieniu:~- Skąd się to bierze u
5     3, 31|            wszystko się rozgląda w zdumieniu i pyta dni jasnych i tych
6     3, 31|     orzącym nade drogą, a potem ku zdumieniu chodził po poletkach, pozdrawiał
7     3, 34|         powrócił; ale ku niemałemu zdumieniu wójtowymi końmi i bryką.
8     4, 42|          nóg nie padł w podzięce a zdumieniu, jeno co nie miał śmiałości,
9     4, 49|           spodziewano, więc jeno w zdumieniu spozierali po sobie.~- Już