Tom, Rozdzial

1     1, 2 |     po izbie białym tumanem. Uspokoiła ją rychło i mocno ściskała
2     2, 18| zajrzała, nie było nikogo... Uspokoiła się wnet, ale ją taka markotność
3     3, 27|    Więc choć i Antka wzieni, uspokoiła się rychło, bo co poredzisz
4     3, 28|   nic ze mną nie zwojujecie!~Uspokoiła się znowu.~- Mówił co jeszcze
5     3, 29|      chałupach:~Wieś się już uspokoiła nieco; jeszcze tam kajś
6     3, 31|    nieodżałowanej i krzywdy. Uspokoiła się dopiero, kiej powiedzieli,
7     3, 33|   ale nic a nic nie wierzę - uspokoiła się nagle.~- Każden nie
8     4, 39|   pole.~A kiej ostała sama i uspokoiła się nieco, jęła rozważać
9     4, 41|      nie schodzą, to się już uspokoiła z tej strony. Cóż z tego,