Tom, Rozdzial

1     1, 9 |     cichym głosem mówił: ~...Nie straszno umierać, nie, bo - ~"Jako
2     2, 15|          gniewie ściągnął, to aż straszno było patrzeć, a czoło miał
3     2, 21| przewiewało do kości, zaś głębią straszno było iść, drzewa szumiały
4     2, 22|        dzieci nie ma... pusto... straszno... jeno żona schorowana
5     2, 25|         robiło się jej wtedy tak straszno w duszy, jak wtedy, gdy
6     2, 25|         się na świecie posępnie, straszno jakoś...~Cały naród leżał
7     3, 31|       się w porę nie obsieje, to straszno myśleć o jesieni!~Wóz jakiś
8     4, 41|        mnie nawet pomyśleć o tym straszno!~- Juści ale obacz Wojtka
9     4, 47|       wznak.~W izbie zrobiło się straszno, buchnęły płacze, poprzyklękali