Tom, Rozdzial

1     1, 4 |   jak las przygięty wichurą, runął twarzami na podłogę, aż
2     1, 10|      się rychło okrwawiony i runął na ojca.~Rzucili się na
3     2, 23|     się wszystek zakołował i runął wraz z nimi w ogniste przepaście...~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~-
4     2, 23|    ale nim się porwał, stary runął na niego i przebódł widłami
5     2, 24| jakby na uwięzi, zakołysał i runął na drogę, przystawał, rozpadał
6     3, 29|     do cna i razem z sufitem runął do środka, że przez wygniecione
7     3, 30|   któraś podstawiła nogę, że runął jak długi pod ścianę, nie
8     3, 36|     Boże zapłać! - odrzekł i runął na twarz przed tym Majestatem
9     4, 48|    co?~Nagle i kajś z bliska runął im nad głowy twardy i suchy