Tom, Rozdzial

1     1, 1 |    lub zatrzymywały się na parobku, pochylonym nad pługiem.~-
2     1, 2 |    se kiej dziedzic, a ty, parobku, rób - mruknął ze złością,
3     1, 3 |    w bok i zarżał.~- Hale, parobku żydowski! Żreć to byś choć
4     1, 5 | nierad tym wypominkom przy parobku, pochylił się szybko i cicho
5     3, 31|  moje konisko kochane, mój parobku najlepszy! A to mu dopiero
6     3, 31|  mszy jawił się przy swoim parobku, orzącym nade drogą, a potem
7     3, 35| proboszcza siedzącego przy parobku koszącym koniczynę, któren
8     3, 36|   mnie. Pódziże, utrudzony parobku...~Zachwiał się Boryna,
9     4, 40|   zapomniał Witka ni też o parobku.~Jaże krzyknęły z podziwu