Tom, Rozdzial

1     2, 16|   znająca była na chorobach i niejednego lepiej wylekowała niźli
2     2, 20|     rzucał się na każdego, że niejednego dobrze skaleczył, aż skargi
3     3, 28|  sobie moc jej złych ślepiów, niejednego już pokręciło albo rozchorzał,
4     3, 33|        jak jeno mogły, bo już niejednego tak przypierało, że ostatnią
5     3, 33| uciekać: zna Żyda, któren już niejednego wyprowadził. Mało to już
6     3, 35|       ostrzegał sołtys. - Już niejednego ozór dalej powiódł, niźli
7     3, 36|    wciąż trwała.~Do garnków u niejednego nie było co wstawić, ale
8     4, 41|    jednak powraca, sam znałem niejednego...~- Juści, jeno co to po
9     4, 44|      w twarze, strach przejął niejednego, tłum się zakołysał, poszły