Tom, Rozdzial

 1     2, 21|      słupy ognia, dymów i skier. Dzwon zaczął bić na trwogę i krzyki
 2     2, 23|         po wsi, ktosik uderzył w dzwon, trwoga zaszarpała serca,
 3     2, 24|        spostrzegli.~- A ktosik w dzwon uderzył, bo wieś była w
 4     2, 24|       całkiem moc odjęło... a tu dzwon bije... ludzie krzyczą... -
 5     2, 24|          do późna, do tela, póki dzwon na kościele nie uderzył
 6     2, 24|      wciąż brzmiał w uszach kiej dzwon tak bił ciężko, że dziw
 7     2, 25|         dzwonnicę i zaczął bić w dzwon kieby na pożar...~Próżno
 8     2, 25|        swoje robił z całej mocy.~Dzwon zaś bił wolno, bezustannie
 9     2, 25| skamienieniu, tak zasłuchani, bo dzwon wciąż bił i huczał ponurym,
10     3, 26|    rozdzwaniała życiem kieby ten dzwon umarły, gdy mu nowe serce
11     3, 30|    słowach, bijących w serca jak dzwon, i niesły się w omroczone
12     3, 32|          każdej chałupy bił kiej dzwon radosny, z każdego serca
13     4, 37|           kaj już Jambroż bił we dzwon żałobny.~A kiedy wrócili