Tom, Rozdzial

1     2, 16|        którego rozum odchodził, miłowania krzykiem tak potężnym, że
2     2, 24|    jakby ostatni płomyk dawnego miłowania, niby to zarzewie, przywalone
3     4, 40|       oczy pełne bezgranicznego miłowania kładły mu się pod stopy
4     4, 45|       Jagusi widziało w tę porę miłowania.~Dnie szły zwyczajne, dnie
5     4, 46|   wyrośnie z ochfiarnej krwie i miłowania...~I opowiadał szeroko,
6     4, 47|   zaskamlała całą mocą strachu, miłowania i rozpaczy:~- O mój jedyny,
7     4, 48|    modli się niezgłębioną wiarą miłowania.~- Powiedz, Jaguś, że to
8     4, 48| wyznawała się cichuśko ze swego miłowania... Jakby na świętej spowiedzi
9     4, 49|    przytajone a wiecznie czujne miłowania i zazdroście, że chwiał