Tom, Rozdzial

1     1, 11|          Boryną nie huru-buru, a miętko, a dobrocią. Starszy wżdy
2     1, 11|        szyję często ułapiaj.~- A miętko dzierż, to i nie pozna;
3     2, 14|         Jantoś, idź... - prosiła miętko i zarzuciła mu rękę na szyję
4     2, 15|  pierwszy wyciągnął rękę i rzekł miętko, jakby z żalem:~- Czekałem,
5     2, 18|     spoglądał w oczy, że ludziom miętko robiło się w dołku.~- Kto
6     2, 19|       kijaszka nie mogę - odparł miętko.~Antek nie dowierzał, zmarszczył
7     2, 20| powiedział dobrotliwie i całkiem miętko nie podnosząc oczów na Jagnę:~-
8     2, 21|           zapytał za nią dziwnie miętko i ciepło.~- Przyjdę. Bóg
9     2, 21|       wola dać lub nie. A jak to miętko powiedział: "Przyjdź!",