Tom, Rozdzial

1     2, 13|           setny!~Wyły już stadami, lały się z tej gardzieli niby
2     2, 21| popłakiwała żałośnie, łzy same się lały tryskając z tych najgłębszych,
3     3, 30|            za drzewami nad stawem, lały nie tylko przechodzących,
4     3, 33|           warkocze brzóz jakby się lały ku ziemi, zboża stanęły
5     4, 38|            Uroczyste głosy organów lały się brzękliwym, rozmodlonym
6     4, 39|          miała przewiązane oczy, i lały się ciurkiem po wynędzniałej
7     4, 43|            w skołtunionych mrokach lały się jeno strugi oślepiających
8     4, 45|          jakby chichoty strwożone, lały się w nią dziwną muzyką
9     4, 48|        stworzyła.~Z okien plebanii lały się smugi światła na klomb,