Tom, Rozdzial

1     2, 22|     dopiero w godzinę śmierci dojrzeć własnymi oczami dziwy one.~
2     3, 26|       Każdą chałupę mogła już dojrzeć z osobna. Młyn ano, którego
3     3, 26| plebanii. Wokół zaś, jak jeno dojrzeć, stały sinym wiankiem lasy
4     3, 30|     wsi, że ledwie było można dojrzeć między nimi wójta, sołtysa
5     3, 30|     coraz barzej, bych lepiej dojrzeć, gdyż słońce opuściło się
6     3, 35|  tęgie krowy i konie.~Musieli dojrzeć idących, gdyż jęli się zrywać,
7     4, 39|       świeciło, Jagusi jednak dojrzeć nie mógł, a wejść się wagował,
8     4, 43|      że świata nie można było dojrzeć, zaś stronami poszły grady.~
9     4, 43|       nad jutrem, jakby chcąc dojrzeć, co la niej niesie ten świt