Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |         tego ostatniego szelążka od niej nie wyciągną... A jesienią
  2     1, 1 |                A jesienią to już la niej miejsca nie ma w sieni ani
  3     1, 1 |           raz w raz wychylały się z niej głowy potężne i rogi krzaczaste.~
  4     1, 2 |          skończyć bitką, jako że do niej Boryna był skory zazwyczaj,
  5     1, 2 |            w tym gonieniu, że się w niej cosik zapaliło.~- Dziadaki,
  6     1, 2 |             grdykę.~Ho! ho!... przy niej, co ją wspominam wieczorem
  7     1, 2 |         ciężka była, zapaliły się w niej wątpia, żem dorznąć musiał...
  8     1, 2 |     Dominikowa?~- Prawda, całkiem o niej przepomniałam.~- Sielna
  9     1, 2 |       wyliczania - a to powiedają o niej, że łasa na chłopaków.~-
 10     1, 2 |       niezgorzej! juści! A co tam o niej mówią, to taka prawda. -
 11     1, 2 |             głośno, a Jagna przeciw niej twarzą do okna siedziała;
 12     1, 2 |            go parzyła, że nogi spod niej wysuwał, to mu po głowie
 13     1, 3 |             Bartkowa rzuciła się do niej z krzykiem.~- Co! biłabyś
 14     1, 4 |           papierosy i szczerzyli do niej zęby. Bo i urodna była,
 15     1, 4 |        tęczą mazurską mienił się na niej, to na jej czarne trzewiki
 16     1, 4 |           kumy - to i cały świat la niej. Każda kobieta taka, każda... -
 17     1, 4 |             mu wyrzucać, że mówi do niej jak do dziewki jakiej, że
 18     1, 4 |            i rodzonemu nie byłoby u niej lepiej...~Chciała przysiąść
 19     1, 4 |           tak zwarzy, że i placka z niej nie upiecze...~- Oskubałabym
 20     1, 5 |         człowiek - prosty pies przy niej. Nie sprzedawajcie...~-
 21     1, 5 |            ma tygodnia, żeby kto do niej z wódką nie posyłał.~- Przebierna!
 22     1, 5 |        kurom pod ogon uważa, czy la niej jajków nie niesą, abo i
 23     1, 5 |           młodość i zdrowie biło od niej.~- Dziedzicówna jaka przebrana
 24     1, 7 |             swoją skrzynkę i jęła z niej wyjmować a rozkładać po
 25     1, 7 |           ściśnie mocno... to się w niej wszystko trzęsie, moc ją
 26     1, 7 |          wszystkie oczy spoczęły na niej. ,~- A to młynarzowi ukradli
 27     1, 8 |     Dominikówną! Dopiero co szły do niej z wódką.~- Nie ! - cudeńka
 28     1, 8 |         chlipanie.~Stara chciała do niej bieżyć, ale ją wójt zatrzymał.~-
 29     1, 10|           nie wyciągnąć ni uciec od niej.~A bystre światło biło z
 30     1, 10|     bardziej zawzinał się przeciwko niej i przeciw wszystkiemu! Ojcowa
 31     1, 10|      zaryczał stary przyskakując do niej...~- Że lakudra i włók ten,
 32     1, 10|               cały!...~- Wara ci od niej, bo ci ten pysk o ścianę
 33     1, 10|             co nieraz już słyszał o niej, co dawniej pogadywali,
 34     1, 11|            mocą, a tak wyraziście w niej odżyły, że rady sobie dać
 35     1, 11|   zapatrzona w okno. Kolebała się w niej dusza jak woda i raz w raz
 36     1, 11|             gałązek rozmarynu, a od niej na plecy spływały długie
 37     1, 11|             nic nie słyszała, co do niej zagadywali.~W kościele już
 38     1, 11|            zaczęła tańcować! Krew w niej zagrała, aż się jej modre
 39     1, 11|             bo skoczył kieby ryś do niej, ujął ją wpół i wichrem
 40     1, 11|              a co trochę z wódką do niej podchodził, zęby szczerzył
 41     1, 11|       śmiechem i łakomymi oczami po niej wodził, bo mu się strasznie
 42     1, 11|         głowę się przyokrył, a spod niej za dziób długi kij wypuścił
 43     1, 11|         ujęła się pod boki i nuż do niej przyśpiewkami rzucać:~Da
 44     1, 12|           szły, a z nimi i powaga w niej rosła, i harność pełna mocy
 45     1, 12|          się, że gospodyni będzie z niej sielna - szepnęła Ewka do
 46     1, 12|             mi się czujna, wieje od niej. ~- Dyć umyślnie przypróżałam,
 47     2, 13|        nabrane w serce nie lunęły z niej choćby i poniewoli! - Nie,
 48     2, 13|             rozdzierać. Ale żalu do niej nie miał.~- Kobieta niektóra
 49     2, 13|         kijem postraszy. - Myślał o niej, nieczęsto jednak, bo mu
 50     2, 13|        dychał odemstą i myśleniem o niej, a cały ten czas żył w gorączce
 51     2, 13|             ni płaczu, bo wstawał w niej nagły, mocny bunt. Nie,
 52     2, 13|         gębuli, to pokładała się na niej, a oderwać się nie mogła
 53     2, 14|            ani człek nie kichnie od niej... - Rozliczał, a tak żwawo
 54     2, 14|           na staw i kierował się ku niej, a po chwili spotkała się
 55     2, 14|          pod głową, tak blisko przy niej, a tak daleko sercem, daleko
 56     2, 14|           sercem całym - Nie, już w niej nie było podejrzeń żadnych
 57     2, 14|             uścisku, nie wiedział o niej, szeroko otwartymi oczami
 58     2, 15|           sobie w robocie, to się w niej prosto zapamiętał i chodził
 59     2, 15|         odganiać. Przyczepił się do niej jak rzep do psiego ogona,
 60     2, 15|               Jakże, raz to byłem u niej w komorze? raz mi się to
 61     2, 16|        Józkę, a często i starego do niej zaganiała cierpkimi słowy,
 62     2, 16|        przed nią i tęsknica rosła w niej, i rozdzierała duszę, co
 63     2, 16|          wystraszony, chodzili koło niej jak koło tego dzieciątka
 64     2, 16|            się do woli i wnet się w niej cosik przemieniło z nagła,
 65     2, 16|              błękitne smugi szły od niej niby szprychy świętego koła,
 66     2, 16|      okręconą w różaniec i zaczął z niej czytać cichym a głęboko
 67     2, 16|           Dominikowa, zaraz szli do niej, już tam krzyczy i wydziera
 68     2, 16|       Usunął się pod świerk i już z niej oka nie spuścił, bo widna
 69     2, 16|         uparcie, aż dostał się obok niej, a gdy podczas mszy przyklękali,
 70     2, 16|          potężnym, że trzęsła się w niej każda kosteczka, a serce
 71     2, 17|            we mrokach... a strach w niej dygotał, krzyk jakiś leciał
 72     2, 17|            komorze.~Odmieniło się w niej, opadły wszystkie zgryzoty,
 73     2, 17|           Już żywie, domacali się w niej ducha, Jambroży powiada,
 74     2, 17|           zaniepokoił, przysiadł do niej, zaczął głaskać po twarzy
 75     2, 17|          pierwszy raz obudził się w niej wstręt do niego i głęboka
 76     2, 17|           że parę ludzi mogło się w niej pomieścić.~- Wyjdź! za bróg!
 77     2, 17|             ale rychło zapomniała o niej, bo śpiewali na chórze i
 78     2, 17|       zstępują z obrazów, że idą ku niej z uśmiechem przenajsłodszym,
 79     2, 17|            by ci, Jaguś, zajrzeć do niej jutro.~- A zaraz polecę,
 80     2, 17|        wolno, ociężale, sennie, a w niej rosła i wzmagała się nieustępliwie
 81     2, 17|       dygotała z męki, skowyczała w niej dusza, jak ten pies na łańcuchu,
 82     2, 17|          ustać na miejscu, radość w niej krzyczała, radość, że pojedzie
 83     2, 17|   błyskawicami upalnymi chodziły po niej i słodką męka oblewały...
 84     2, 18|          drzewa nagie targały się w niej i majaczyły pniami. Pola
 85     2, 18|      płomień palący wichrem wiał po niej, błyskawicami migotał w
 86     2, 18|          cichy, palący szept grał w niej tak mocno, a tak nakazująco,
 87     2, 18|       przeciech, był... stojał przy niej, obejmował ją, całował...
 88     2, 18|             jeszcze ognie chodzą po niej błyskawicami, a w sercu
 89     2, 18|          przy przełazie, skoczył do niej jak wilk, przeniósł ją prawie
 90     2, 19|       piszczało z biedy, ale się do niej nie przyznawali, bych ino
 91     2, 19|             kobietę, a wnet smak do niej przejdzie i kochanie się
 92     2, 19|           zły wiatr, aże mroziło od niej złością, a gdy do kolacji
 93     2, 19|         szynkwasie, chłopaki się do niej sypnęli zapraszać do tańca,
 94     2, 19|            zgoła podlejsze się przy niej widzą, tak ci ona przenosiła
 95     2, 19|        rzucik farbowaną, a końce od niej puściła na plecy.~Brały
 96     2, 19|              że chwilami mroczało w niej i traciła z pamięci świat
 97     2, 19|           świat wszystek, a grało w niej takim weselem, młodością,
 98     2, 19|             niego, takie kochanie w niej wzbierało, że w mig zapominała
 99     2, 19|            laczego, nachylił się do niej i w samą twarz powiedział: -
100     2, 20|   przychodziło mu do głowy, co to o niej powiadano przódzi, rozważał
101     2, 20|        zrywał się bezwiednie, by do niej biec, w porę się jednak
102     2, 20|             spotykać, że nie było z niej pociechy, to i Rocho czasem
103     2, 20|             a naprzeciw, bunt się w niej podnosił i złość ją podrywała
104     2, 20|            dobrze zrozumiała, że do niej mówił, a skoro Maciej powrócił,
105     2, 20|           albo i co gorszego, jak o niej powiadali.~- Wezmą się za
106     2, 20|             Siedział ano teraz przy niej, w oczy poglądał i rozmyślał,
107     2, 21|             kosteczka trzęsła się w niej i łamała z osobna z tego
108     2, 21|           wskroś i rozrastało się w niej piekącą, nieustępliwą pamięcią. ~-
109     2, 21|       przeniewierstwie; tuman się w niej kłębił, pełen okrwawionych
110     2, 21|            ale z wolna przygasały w niej złoście i bladły, kiej te
111     2, 21|            o dzieci, która wstała w niej z nagła i kieby biczem popędzała,
112     2, 21|       Dziwny, mrożący spokój bił od niej, a jakaś moc skamieniała,
113     2, 21|           wreszcie rzekł z cicha do niej tylko:~- A zajrzyj do mnie
114     2, 21|          coraz bardziej ustępował z niej gniew do starego.~Przywlókł
115     2, 21|              pełna wahań wstawała w niej niezmożona chęć zgody i
116     2, 21|              to się tak przypnie do niej, tak weprze całą duszą pazurami,
117     2, 21|             i nie zmoże. Nadzieja w niej rosła wraz z takim nabierem
118     2, 21|           odwagi, ognie chodziły po niej, oczy się roziskrzały...
119     2, 22|          skarżąca na wszystko; a po niej, niby ta rozgdakana, odęta
120     2, 22|         swarach najzawziętsza; a po niej wtoczyła się gruba kiej
121     2, 22|         cichy, że jeno drgnienia po niej się snują, a tęcze, a kolory;
122     2, 22|         prawdę miała, że rosło to w niej i stawało przed oczami kiej
123     2, 22|        twoje prośby...~I schodzi do niej z ołtarza, jak stała, w
124     2, 22|           wołali skupiając się koło niej.~- Albo to: "Gonią się goście
125     2, 24|          pięściami rzuciłyby się do niej.~Chłopi zaś w drugiej kupie
126     2, 24| nieprzytomne zgoła, darły się pobok niej na czoło przez gęstwę rozwścieklonym,
127     2, 24|          zaraz z wieczora poszły do niej z dobrym słowem wziąwszy
128     2, 24|            od Weronki.~To zamarła w niej dusza od męki i leżała jako
129     2, 24|         ciała, że szmaty wisiały na niej kiej na kołku.~Powstała
130     2, 24|             a choć czasami drgało w niej cosik, jakby ostatni płomyk
131     2, 24|      zaprzestał, kochanie go tam do niej ciągnęło czy co innego,
132     2, 24|          strachem zawdy, bo jakby w niej do cna struchlało kochanie
133     2, 25|            nie było chałupy, żeby z niej ktosik nie wypatrywał pod
134     2, 25|     ucieczce do matki cosik pękło w niej i pomarło, że się już nie
135     2, 25|           porwała, że rzucił się do niej z pięściami, ale opamiętał
136     3, 26|       Kłębów na górze skrzynię, a w niej pierzynę sporą, poduszki
137     3, 26|             nie tylko wyręki mieć z niej nie będzie, ale gotów się
138     3, 27|              i dalejże drzeć się do niej, skakać do piersi, a polizywać
139     3, 27|             tego. ~Jawiły się ano w niej przypominki bied, głody,
140     3, 27|             nie ulękła. A przeciwko niej była Jagna; byli kowalowie,
141     3, 27|         chłopa stanie - powiedały o niej co najpierwsze we wsi gospodynie,
142     3, 27|             lubością, że powiódł po niej zmrużonymi ślepiami.~- Wiecie -
143     3, 27|       Wiecie - przysunął się tuż do niej - organista wygadał się
144     3, 27|           do niego, i całkiem się w niej przemieniło naprzeciw, bo
145     3, 27|             wtenczas obcym stał dla niej, że nawet nie umiałaby go
146     3, 27|        świat przyciemni, tak ci i w niej dziwnie pomroczało. Po cóż
147     3, 27|            kiej słońce przemknął po niej.~- A na odchodnym zapowiedział,
148     3, 27|      zleciał, a on wodził oczyma po niej wlepiając je naraz we drzwi
149     3, 27|            urągliwie.~Rzucił się ku niej i może by doszło do czego
150     3, 27|          było tak samo, że wstało w niej jakieś strachliwe podejrzenie.~-
151     3, 28|           już był, uśmiechał się do niej.~- Ni... leżał cicho, jako
152     3, 28|              Podejrzliwa czujność w niej wstała.~- Wieprzak fraszki
153     3, 28|           szeptał nachylając się do niej.~- Prawdę mówicie... juści... -
154     3, 28|       przypominał nie spuszczając z niej oczu.~- Jakże! boć w beczkach
155     3, 28|          czynić. Zagadnęła potem do niej Józka: nie odezwała się
156     3, 28|            ludzką się ano pasą i na niej tłuścieją... Młynarzowi
157     3, 29|             odłogiem, bo nie miał w niej kto robić...~Zwiesna już
158     3, 29|           łzawo, ale nim nalazł dla niej to dobre słowo, odeszła
159     3, 29|        ryczała w głos.~Przypadła do niej Hanka, ludzie też kołem
160     3, 29|             chciał. Po prawdzie i u niej było ciasno, a ze starym
161     3, 30|          któren od tyla czasu żył w niej i skowyczał za leda powodem,
162     3, 30|            za leda powodem, jakby w niej pomarł nagle, tak bardzo
163     3, 30|         rozbudzić, a każda kostka w niej z osobna się trzęsła płakaniem,
164     3, 30|              co to jak się człek do niej przyprze, to jakby do pieca
165     3, 30|       świata pofrunęła. Wzbierała w niej jakaś moc paląca i tak rzewliwa,
166     3, 30|    przysłaniały oczy i ognie się po niej rozlewały; rwała lepkie,
167     3, 30|          ledwie dysząc...~Jakby i w niej wiosna zaśpiewała swoją
168     3, 30|            upalną, że burzyło się w niej i cosik poczynało, jako
169     3, 30|            Hej, tak zakręciły się w niej, taką zawrotną lubością
170     3, 31|       kapustę dam i Pietrek gnój od niej wywiezie i zaorze, ale po
171     3, 31|           Hanka, aż kobiety jęły do niej przepijać na pocieszenie
172     3, 31|           galanto i wyniesła się od niej. Wyżala się teraz po wsi,
173     3, 31|          smugą rozdrganą i gmerał w niej palcami, a cosik do siebie
174     3, 31|          Dominikową, zaglądającą do niej raz w dzień; żadna z sąsiadek
175     3, 31|         zieloności, że ino kominy z niej bielały i dachy się wynosiły.
176     3, 32|         wiada, czyby się nalazła od niej lepsza i mądrzejsza. Co
177     3, 32|     żałośnie, jaże klacz zarżała ku niej, targając się na łańcuchu.~
178     3, 32|          mówić, a głos ten huczał w niej kiej w studni: gotował się,
179     3, 32|     zawróciła do chałupy.~Tak się w niej roztrzęsło, że ani sposób
180     3, 32|          oczyma po ojcach i rękę do niej wyciągnął.~- Zostańcie,
181     3, 32|            wiecie to? - krzykały do niej dzieuchy z opłotków, to
182     3, 32|           czeka? przeciek nikomu do niej nieśpieszno, przeciek na
183     3, 32|           pierzchały i pojaśniało w niej, że przygiąwszy się barzej
184     3, 32|       komornice, naszeptawszy się o niej do syta, że to ciepło już
185     3, 32|          taka wolność!.. ho, tyla z niej biednemu, że może sobie
186     3, 32|         sobie czując zarazem, jak w niej łzy piekące wzbierają, jak
187     3, 32|         chłopów dopadła, a nikto do niej nie wyskoczył, nikto nie
188     3, 32|         omentry.~- Kupce pewnikiem, niej wyglądają na chłopów.~-
189     3, 33|     wyczytał? - zawołała biegnąc ku niej.~Tereska z przełazu opowiadała,
190     3, 33|            się, bych nie poznali po niej, bych zdzierżyć spokojnie
191     3, 33|      przykrzyła mu się i z wolna od niej odstawał.~I teraz, na obiad
192     3, 33|           ujęła! jak to buchnęło od niej lubością!... Jezu, i w pysk
193     3, 33|               Ozgniewała się, żem o niej przepomniał... Bogać, com
194     3, 33|         jedli obiad, ale ni razu do niej się nie ozwał, ni nawet
195     3, 33|             obiedzie wziął się i do niej, dojrzał bowiem jej krowę
196     3, 33|             nie szczędzą. Nic mi do niej, chociaż mi powinowata z
197     3, 33|           opłotkach stawali gadać o niej, a insze zaś już do karczmy
198     3, 33|             stawał? kto się przeciw niej ważył? - własne dzieci!~-
199     3, 33|       często wieczorami zaglądał do niej, niby to na poredy, a głównie,
200     3, 33|           że nawet ptaki już się w, niej nie gnieździły, a jeno niekiej,
201     3, 34|          tego wieczora zaglądała do niej.~Jagustynka musiała cosik
202     3, 35|          gorączkowo, żałoście się w niej kajść zapodziewały, a wstawał
203     3, 35|            oderwał wieko i zaczął z niej wywalać na podłogę obleczenia.
204     3, 35|            przez moc gasić ogień na niej i przytrzymywać, bych chociaż
205     3, 35|             nad wodą, przystąpił do niej.~Wiadro stało nabrane, nogi
206     3, 35|           coraz silniej ciągnęło do niej, że wziąłby ją był na ręce
207     3, 35|          opłotki, przyłączył się do niej, nawet nie spojrzawszy na
208     4, 37|           tylko jedna, chocia się w niej trzęsła każda kosteczka
209     4, 37|             do roboty ni drugich do niej zapędzał, leżał se martwy,
210     4, 37|            i właśnie był malował na niej biały krzyż, kiej Jagna
211     4, 37|             nie poczeka i trza kole niej robić.~I powiedła wszystkich
212     4, 37|            w żałości, Łapa też przy niej warował nieodstępnie i ten
213     4, 38|             zobaczył i zaraz się do niej przecisnął.~- Wrócił to
214     4, 38|           jeno prześmiechnął się do niej i zawrócił do swoich.~Poleciała
215     4, 38|              gdy przecisnęła się do niej Balcerkówna z wielką nowiną.~-
216     4, 38|    zagadnęła Płoszkowa niesąc pobok niej swój brzuch spaśny i tłustą,
217     4, 38|              zapytał kusztykając do niej.~- Nie widzieliście kaj
218     4, 38|             idzie.~Przysunął się do niej Mateusz i szepnął pokornie:~-
219     4, 38|             niemu, roześmiał się do niej, ale że patrzeli w niego
220     4, 38|        ledwie już zipała, tak się w niej wszystko trzęsło i płonęło.
221     4, 38|            błyskawice kłębiły się w niej jakieś nabrzmiałe, szalone
222     4, 38|   wniebowziętą, gdyż wszystko, co w niej wrzało z krwie pożądliwej,
223     4, 38|         przygasło rozlewając się po niej nieopowiedzianą błogością.
224     4, 39|             i cosik poszeptywała do niej, tylko jedna Józka, co ta
225     4, 39|            przez ciemię, polatał po niej ślepiami i syknął:~- Już
226     4, 39|             wymiarkować.~- Nie przy niej pisane! Za to co inszego
227     4, 39|        Hanka! Przez litości bądź la niej i przez miłosierdzia! Ona
228     4, 39|           zapalczywiej, złość się w niej rozsrożyła kiej pożar, już
229     4, 39|         tego bolu to wszystko się w niej rozsypywało w miałki a płony
230     4, 39| nieustępliwie.~Stara rzuciła się do niej przekładać i tłumaczyć,
231     4, 39|            mu było pisane zginąć od niej!~Wyżaliły się, spłakały
232     4, 39|         kiej te psy, że każdy by do niej rad pod pierzynę, że wstyd
233     4, 40|  oślinionymi gębulami, podnosząc ku niej ciężkie, rogate łby i czarne,
234     4, 40|          jak wypowiedzieć, co się w niej działo! Dyć byłaby klękała
235     4, 40|          ani dbając, co się tam bez niej wyrabia, stróżując jeno,
236     4, 40|          paść na ziem, przywrzeć do niej gorącymi ustami i obejmować
237     4, 40|            jak niegdyś zdało się od niej buchać lubym żarem, aże
238     4, 41|          Przyleciała Józka, więc na niej wszystko się skrupiło.~-
239     4, 41|         gorąco, probując przejść do niej na drugą stronę. Ale rzeka
240     4, 41|          rozważał wszystko, co mu o niej powiadali.~- Takaś to ty,
241     4, 41|         szeptał błagalnie, jakby do niej. Długo potem przecierał
242     4, 41|        sobie Jagusię i spiesznie do niej poleciał.~Juści, co już
243     4, 41|           bo takie luboście biły od niej i tak go rozprażało jej
244     4, 41|        Jagusi.~- Ni z nią, ni przez niej! A żebyś! - zaklął z cicha
245     4, 41|           nie przychodził i myśle o niej nie ustawały ni na to oczymgnienie.~
246     4, 41|            lecz taki dziwnie był la niej dobry, że skoro mu opowiedziała,
247     4, 42|           się jeno da, bele tylko w niej przetrzymać z jakiś roczek,
248     4, 42|            po sumie ośmielił się do niej przystąpić.~- A to już pódę,
249     4, 42|          Nastusię, pociągnęła go do niej la prześmiechów.~- Potańcuj
250     4, 42|          żeniaczki, a zabiegaj kole niej, może ci co z łaski udzieli,
251     4, 42|           każdego dnia zaglądała do niej któraś z gospodyń, a nie
252     4, 43|     cichuśko, że nie dopuszczają do niej dzieci ni żadnej z przyjaciółek,
253     4, 43|       ktosik z domowych zaglądał do niej i odchodził bez słowa, to
254     4, 43|            odszedł, ale zaglądał do niej co trochę. Spytała go niespokojnie:~-
255     4, 43|             i w tę kieckę, com to w niej była na odpuście. Oczy za
256     4, 43|           już całymi godzinami przy niej siadywał, gałęzią bronił
257     4, 43|       rozchodzić, przysunęła się do niej Kozłowa i ująwszy się pod
258     4, 43|            gdyż wójtowa skoczyła do niej z pazurami, ledwie Antek
259     4, 43|            było nikogo, zajrzała do niej Jagusia przynosząc całą
260     4, 43|             jej z oczów i tak się w niej rozśpiewała radość, że chciało
261     4, 43|          jakby chcąc dojrzeć, co la niej niesie ten świt szarzejący
262     4, 45|           czerwone wargi, a biło od niej taką radością? Obiegał ją
263     4, 45|             kurzawy i toczył się ku niej coraz prędzej, a nie wyszło
264     4, 45|            z obrazu i oto płynie ku niej ze słodkim prześmiechem...
265     4, 45|    przeczyste.~Że już dnie były dla niej jako te ciągłe święta, jako
266     4, 45|      parobcy zaczęli się znowu kole niej kręcić i wzdychający wystawać
267     4, 45|            Jagusię odwróciła się od niej plecami i splunęła.~Ale
268     4, 45|          Cie, a za cóż to wójt ma u niej łaski?~- Powiadają, jako
269     4, 45|           Ale już najmilsze były la niej te krótkie, nagrzane, jasne
270     4, 45|           Podniesienia. Dusza się w niej trzepotała kiej te skry
271     4, 46|            progu z kądzielą, a przy niej parę rozgadanych kobiet.~-
272     4, 46|           gdy któryś zbliżył się do niej, zaskrzeczała nieprzytomnie:~-
273     4, 47|             a nic - odwrócił się od niej jakoś śpiesznie.~- To dziwne,
274     4, 47|            przewidywać najgorsze la niej rzeczy, aż im przerwała
275     4, 47|            jemu tylko uciecha, a la niej samo płakanie, co?~- Moiściewy,
276     4, 47|            Słyszałeś, co to znowu o niej wygadują?~- Baby zawdy łatki
277     4, 47|             jej nowych figlów, to z niej rychło wytrzęsę.~W opłotkach
278     4, 47|         zwoływać Kłębów.~Zajrzał do niej dopiero po południu, leżała
279     4, 47|      przytomna, skrzynka stała przy niej na ławie, wyjmowała z niej
280     4, 47|          niej na ławie, wyjmowała z niej stygnącymi rękami wszystko,
281     4, 47|           sprzeciwił, chodzili kole niej na palcach, umilając jej
282     4, 47|             Jasio przesiedział przy niej do zmierzchu czytając w
283     4, 47|       śpieszyło.~Jasio zasiadł przy niej i czytał se po cichu z brewiarza,
284     4, 47|         zapłakaną. Przytulił się do niej kieby do matki, kładł rozbolałą
285     4, 48|     rozpowiedzieć:~I opowiedziała o niej przeróżne historie, nie
286     4, 48|          zapowiadam: trzymaj się od niej z daleka, bo jak was gdzie
287     4, 48|          zjawiła, odwróciłby się od niej ze wzgardą i gniewem. Albo
288     4, 48|             razy się zrywał, aby do niej bieżyć, aby stanąć do oczów
289     4, 48|          Niech posłyszy, co mówią o niej, i niechaj się wyprze, jeżeli
290     4, 48|           wzdychał.~- ...tyla mi do niej, co do tych gwiazdów...
291     4, 48|            tylko w sobie zbudzić do niej gniewu i odrazy.~- Co ci
292     4, 48|           szydłem, iż przystąpił do niej zeźlony.~- Z czegóż to Marysia
293     4, 48|              Mateusz mówił cosik do niej, to matka, to drugie, cóż,
294     4, 48|        niego.~Nie było, nie było la niej nic i nikaj, nie było już
295     4, 49|            nawet w kościele, że dla niej ukradł, dla niej, a może
296     4, 49|             że dla niej ukradł, dla niej, a może go nawet namówiła!
297     4, 49|            ona na wszystko, nic dla niej nie ma świętego, bez wstydu
298     4, 49|           jak dziecko, to uciekł od niej i wszystko mi opowiedział!
299     4, 49|             dzisiaj wójt ukradł dla niej, a jutro zrobi to samo drugi!~-
300     4, 49|           trzymam, ale i tyla mi do niej, co do tego kamienia.~-
301     4, 49|            sprzeciw, nic.~- Masz do niej złość! - zawrzeszczał niespodzianie.~-
302     4, 49|           upatrzył porę, szeptał do niej litośnie:~- Już niedaleczko...
303     4, 49|            też kiej trup, jeno przy niej przesiaduje. Nie pociągną
304     4, 49|        chciał.~- Z dobrego serca la niej przyniosłem i jeszcze jaki