Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |                  to wędrujecie, co?~- We świat, do ludzi, dobrodzieju kochany -
  2     1, 1 |             dobrodzieju kochany - w tyli świat!... - zakreśliła kijaszkiem
  3     1, 1 |                zmiarkowała, że trza mi w świat. Z cudzego woza to złaź
  4     1, 1 |                 paraduje...~A na zimę we świat, po proszonym.~Niewiela
  5     1, 1 |                  A tak i stara poszła we świat - zaczęła Jagustynka~- Kto? -
  6     1, 2 |              jucha podebrał i poszedł we świat! Cichoj, Burek! bo to pewnikiem
  7     1, 3 |               dzieckiem wygnał ją w cały świat... buchnęła w końcu ogromnym
  8     1, 3 |                   Wielmożny sądzie, cały świat wiedział, jak to było, całe
  9     1, 3 |                  poglądała nań, to w ten świat i te dalekości niebieskie,
 10     1, 3 |              społecznie wyrzekali na ten świat, poglądając na wieś, co
 11     1, 4 |             wyzywająco prawie patrzył na świat, na ludzi wchodzących na
 12     1, 4 |               dzieci, a kumy - to i cały świat la niej. Każda kobieta taka,
 13     1, 4 |             dziwota, bo mieli ich w tyli świat pognać, do obcych.~A wójtów
 14     1, 4 |               nocy jesiennej przejmowała świat, tylko gdzieniegdzie wyrywały
 15     1, 5 |                  z pól, bo mrok ogarniał świat...~Doorywano podorówki,
 16     1, 5 |                  jeszcze w klasach?~- Do świąt jeno.~- Wróci do dom czy
 17     1, 5 |             Kłębów?~- Wygnali was w tyli świat, na żebry, a ciekawiście
 18     1, 6 |                   Już od samego jarmarku świat z wolna zatapiał się w szarych,
 19     1, 6 |             kurzawa deszczów przysłoniła świat, wypiła barwy, zgasiła światła
 20     1, 6 |             drobnym szkliwem przysłaniał świat, że Lipce całe tonęły w
 21     1, 6 |                młodych?~- Staryście kiej świat, a pstro wam jeszcze we
 22     1, 7 |           frasobliwie poglądał w omglony świat, czy się gdzie nie przejaśnia -
 23     1, 7 |               powaloną przez falę, w ten świat zadeszczony i wzdychała
 24     1, 7 |          podrywało, żeby gdzie bieżyć we świat, do ludzi, ale co się przyodziała
 25     1, 7 |                  ogłupiały pognał w cały świat.~A Pan Jezus przyszedł na
 26     1, 7 |                   I odszedł Pan Jezus we świat tyli.~A obejrzy się - Burek
 27     1, 8 |             Nawyrzekały, nażaliły się na świat i jego sprawy i rozeszły
 28     1, 8 |                 mrok gęstniał i pokrywał świat szarym, smutnym przędziwem,
 29     1, 8 |                  zwykła to rzecz. Nie we świat idzie, nie na drugą wieś,
 30     1, 9 |                 głucha cisza przygnietła świat.~A w Lipcach już od rana
 31     1, 9 |             mroku, co był już przytrząsł świat jakby popiołem szarym, błyskały
 32     1, 9 |                 żałości biły ku niebu, w świat cały szły...~Ludzie snuli
 33     1, 9 |                   to ino na polowania we świat, do drugich panów jeździlim
 34     1, 10|         niedzielę ich pognają w tylachny świat, to się cieszą.:.~- Karczma
 35     1, 10|                 Na żebrę ino nam iść, we świat... o mój Jezus, mój Jezus!...
 36     1, 10|               cała wieś wie o tym...cały świat!... cały!...~- Wara ci od
 37     1, 11|                   A bo to chłopaki idą w świat? Ostają...~- Tyla mi z nich
 38     1, 11|             przed dom i patrzyła długo w świat. A żadnej radości w sobie
 39     1, 11|                 przed się, choćby w cały świat... ale gdzie? Abo to wiedziała!
 40     1, 11|                 jakby szybami - wszystek świat był przesycony światłem
 41     1, 11|                  pod borami śpiewały, we świat leciały szeroki.~Ludzie
 42     1, 11|                na tysiące iść, że choćby świat cały porwać, sprać, stratować,
 43     1, 11|                   za te lasy dalekie, we świat wszystek idzie marząca i "
 44     1, 11|                pola ogromne, na bory, we świat cały wirem tanecznym szło,
 45     1, 12|                 potrzaskane i oślepłe, a świat się z wolna rozbielał świtaniem,
 46     1, 12|               cię, biedoto, i wygnały we świat! - szeptał otwierając drzwi
 47     1, 12|                 oczyma przez okienko, we świat, za dniem; słońca szukał
 48     1, 12|                  albo na żebry iść... we świat, pod kościół gdzie... abo
 49     1, 12|              zachodzie, kiej zmroczało i świat się zaciągał mgłami, bo
 50     1, 12|              było niejednemu, boć nie we świat szła za chłopa, nie na drugą
 51     1, 12|               jakim chłopakiem, a już we świat na ozorach poniesą.~- Taka
 52     1, 12|             chlewów.~Wrzaski buchnęły we świat i pryskały od domu niby
 53     1, 12|               porankowe brzaski siały na świat posępne, nieprzeniknione
 54     2, 13|                lutymi kłami weżre się we świat...~- jeszcze czasami prószył
 55     2, 13|                  gorejącymi żagwiami, że świat cały stawał w łunach i w
 56     2, 13|           kipiątkiem błota i rumowisk...~Świat z nagła poczerniał, cisza
 57     2, 13|                  to ino ci się wiedli na świat, kogo potrzeba gnała, drugie
 58     2, 13|                  tłukły się o ściany, we świat gnały!~Najstarsi ludzie
 59     2, 13|             czasu do czasu przedmuchnęły świat, ale już miętsze i nie tak
 60     2, 13|             kożuchem ziemię i przesłonił świat cały modrawą białnością,
 61     2, 13|               lotem podniebnym na proch, świat zasypywały, przysłoniły
 62     2, 13|              poły z sadzą i przytrząsnął świat, że nie rozeznał ni drzew,
 63     2, 13|         zielonawym, grubym lodem, bych w świat popatrzeć.~Starszy chłopak,
 64     2, 13|               założą... poprowadzą... we świat cię powiedą, żywicielko
 65     2, 13|               żywicielko nasza... w cały świat!... - szeptała obejmując
 66     2, 13|          szronami powietrze przesłaniało świat wszystek niby przędzą; że
 67     2, 13|             Gdzie się to wybierasz?~- We świat, roboty poszukam, gnił tutaj
 68     2, 13|                gnił tutaj nie będę!~- We świat! Wszędzie psi boso chodzą,
 69     2, 13|                 na parszywego psa!... We świat iść, gdzie oczy poniesą,
 70     2, 13|                  tego to rozum ma!... We świat! We świat! - szeptał i rozglądał
 71     2, 13|                rozum ma!... We świat! We świat! - szeptał i rozglądał się
 72     2, 13|             nawrócić. Dola go rzuciła we świat.~Jeszcze godzinę temu ani
 73     2, 13|               jako ten ptak, we wszystek świat niósłby się, na bory, na
 74     2, 14|             czyste, niezamarzłe szyby na świat spogląda... brak jej to
 75     2, 14|              robotę jaką dla Antka, a we świat mu iść nie da! Teraz dopiero
 76     2, 14|                 Tu mnie Pan Jezus dał na świat, to już tutaj do śmierci
 77     2, 14|                 tego psa na mróz, w cały świat! A gdzie ja się sierota
 78     2, 14|          ustrzeże! Wszyscy spać, a ona w świat, wyspacerowała teraz sobie
 79     2, 14|                 nasze... jakże to iść we świat...Kowal by wnet zabrał...
 80     2, 14|                nogi podnosiła. Ściemniał świat i śniegi tak poszarzały,
 81     2, 15|                wolna, a i Pan Jezus mógł świat stawić w jeden dzień, a
 82     2, 15|                Niecoś się robiło, niecoś świat Boży oglądało, oczy pasło
 83     2, 15|               ażem w nocy się wyniósł we świat...~- Nie było się to przyżenić,
 84     2, 16|                niby w kłębach mgieł, ale świat się cały rozsłonecznił i
 85     2, 16|                  gnietło, a tak cosik we świat duszę niesło, że poszłaby,
 86     2, 16|             sinością, jaka się sypała na świat ruch zamierał, przycichały
 87     2, 16|                  się zrywały i niesły we świat jako ci ptakowie, aż do
 88     2, 16|              stał z podniesionym batem - świat się cały zaląkł w to oczymgnienie
 89     2, 16|              jako ten ptak bezbronny, na świat puszczony - a to go jastrząb,
 90     2, 16|               nią, jaśniały jak gwiazdy, świat cały przysłoniły, że zatraciła
 91     2, 16|             drzwi kościelnych i szedł na świat, ni jakichś cichych, skamlących
 92     2, 17|                 kądzieli, i omotuje sobą świat cały, cudności różne patrzy,
 93     2, 17|            izbach bez celu, wyglądała na świat bez potrzeby, w ganku stawała,
 94     2, 17|                 to jak ten cielak w cały świat się poniesie, choć mu ino
 95     2, 17|             tęskliwymi oczami leciała we świat, na białe, śnieżne pola,
 96     2, 18|            zmęczona cichość przygniatała świat, żaden głos ze wsi nie dochodził,
 97     2, 18| nieprzeniknionymi mrokami, cisza gnietła świat, tyla co te kucia młotów
 98     2, 18|                 niesło, że choćby w cały świat, zaraz, w ten mig, a poszłaby
 99     2, 19|              kieby głownie dogasające, a świat z wolna otulał się w modrawą
100     2, 19|                 niej i traciła z pamięci świat wszystek, a grało w niej
101     2, 19|              całować, i lecieć gdzieś we świat wszystek, w zapamiętanie -
102     2, 19|             martwa, zeskrzytwiała tuliła świat cały, wieś już spała, ani
103     2, 20|              pieski! Do krzepkich należy świat wszystek, do nieustępliwych
104     2, 20|                    Na zgodzie opiera się świat cały, zgodnie, po dobroci,
105     2, 21|                 się, nieba, przysłaniało świat i pękało ze świstem i wrzawą.
106     2, 21|               zimę, śniegi, wichry, cały świat zgoła i że zawsze tak szła
107     2, 22|                  Poszłabym za nim w cały świat za to jedno słowo!'~W cały
108     2, 22|                  to jedno słowo!'~W cały świat! - wykrzyknęła namiętnie
109     2, 22|                  noc, w ten mróz, w cały świat!~Opadli wnet Rocha pytaniami,
110     2, 22|              miejscu zabił, a sam w cały świat pognał na wolność!~Latem
111     2, 22|         przysłoniły się oczy na wszystek świat smutny i szary, i biedny!~
112     2, 22|                  wiośnie Matka Boża i na świat wypuszcza.~I nosili się
113     2, 22|             ziemia cała, izba, luta noc, świat ten cały pełen utrapień
114     2, 22|                    a otwarły się oczy na świat inny, nowy i tak cudowny,
115     2, 22|                 nie wypowiedzą!~Baśniowy świat ich otoczył, baśniowe życie
116     2, 22|              wyzbył, że, już za nic miał świat cały.~Głupi! nie baczył,
117     2, 22|          mądrzejsze!~- "W koszuli się na świat rodzi,~A po świecie nago
118     2, 23|                wszystkich sił w cały ten świat, modrością siną zasnuty
119     2, 23|               wszystko zginęło z oczu, i świat cały, i sama pamięć o nim,
120     2, 23|                bym za tobą poszła w cały świat na śmierć! - szepnęła z
121     2, 23|              szare, rozwleczone dymy, że świat cały zdał się utkany z mgieł,
122     2, 23|                  nieprzeniknioną ulewą i świat cały przepadał, że oczy,
123     2, 23|                  nieprzytomni zgoła. . .~Świat się wszystek zakołował i
124     2, 23|                chmura przysłoni słońce i świat ścichnie, omroczy się i
125     2, 23|                serc wezbranych i biła we świat wszystek zwycięskim krzykiem
126     2, 23|                tymi chmurami poniesła we świat.~Nie odrzekł, zamilkli oboje;
127     2, 23|             przez się w jakiś upragniony świat...~Wiatr zawiał, drzewa
128     2, 23|                 w piersi i pognał w cały świat.~Rzucił się wtedy stary
129     2, 24|             mokrymi płatami i przysłonił świat roztrzęsioną, szklistą i
130     2, 24|             wyrwał się z więzów i w cały świat poszedł, a insi zaś zasię
131     2, 24|              dawno spała, cichość objęła świat, bo deszcz jakoś z północka
132     2, 24|               nim dychał. Poweselał cały świat, lśniły się kałuże i mieniły
133     2, 24|   przesłoneczniona roztocz zalewała cały świat pogodną jasnością i prawie
134     2, 24|       popielcowej uroczystości wyszła na świat, wielce czując się wzmożoną
135     2, 24|           cichość przerażająca ogarniała świat, gdy Antek oprzytomniał
136     2, 25|             takie wycinki a flagi, iż na świat wyjrzeć było nie sposób;
137     2, 25|               radości, wesela, śmiechów!~Świat cały zajmował się płomieniami
138     2, 25|                  wsi, na otoki borów, we świat ten cały dyszący radością,
139     2, 25|               krzyk, dusze się rwały, we świat ponosiło, że kużden by leciał
140     2, 25|                 rwiąc się z uździenic na świat, gęsi zaś uciekały z jaj
141     2, 25|                 powiał, brzaski pogasły, świat ściemniał i drobny deszcz
142     2, 25|           spętani poglądając żałośnie na świat zatkany chmurzyskami tak
143     2, 25|                dawnemu prosto i hardo na świat poglądał, jeno się tak ozeźlił
144     2, 25|             gotową uciekać choćby w cały świat!~Ale gdzie to pójdzie, dokąd?~
145     2, 25|             pójdzie, dokąd?~Dookoła stał świat otwarty, ale tak straszny,
146     2, 25|              płaczem okropnym, jakby się świat cały nad nią zawalał.~Dopiero
147     2, 25|              wszystkich sił, na cały ten świat - jako niewinowata, niewinowata!~
148     2, 25|         przywarte, których nie ma kto na świat wypuścić i poszczuć na nieprzyjacioły...
149     2, 25|                  a leda chwila spadnie i świat cały roztratuje.~A za nimi
150     2, 25|                                          Świat był jeszcze zmartwiały od
151     2, 25|                 proch by starli, na cały świat by się porwali.~Szli mocno,
152     3, 26|                 rozgorzałych i padnie na świat, któren dolegiwał ostatków,
153     3, 26|              wschodów rozdzwaniał się na świat cały.~Wraz i drugie jęły
154     3, 26|         ziemicami i żegnając światłością świat, żywe i umarłe, rodzące
155     3, 26|             niesie się z krzykiem w cały świat.~- Jezus mój! Jezusiczku
156     3, 26|             nieco i jakby zgarniając ten świat wszystek w roztrzęsione
157     3, 26|              ogarnia sobą oną ziemię, ów świat cały, każdą grudkę napęczniałą,
158     3, 26|                 Prawda kiej wędrowała we świat orał pod nie rolę parobek,
159     3, 26|                murów i uciekały chyżo na świat jasny.~Zmówiła jeno krótki
160     3, 27|                  to rośnie wszystko i na świat się jawi...~Nie za tym jednakże
161     3, 27|               dziwota, że ciągnęło ją na świat, że chciało się jej lecieć
162     3, 27|                  słońce, iż się wszystek świat przyciemni, tak ci i w niej
163     3, 28|                 siły bieżyć do lasu tyli świat i dygować na plecach, kiej
164     3, 28|              chmur i kieby złotem posuło świat - jak to zresztą zwyczajnie
165     3, 28|                  ciemnica zwaliła się na świat, iż pięści nie dojrzał,
166     3, 28|               był taki, że psa żal by na świat gonić, wiejba, aż dachy
167     3, 28|                pierzynę i prawie nagą we świat puściła...~- Kłębowa! Nie
168     3, 28|                choćby tą złością na cały świat, ale się nie obroni, przyjdzie
169     3, 28|              spoglądała przez wrótnie na świat, na drzewiny rozciapane
170     3, 28|               czapkę sięgał.~- Już mi we świat iść przyjdzie i nigdy Lipiec
171     3, 29|                 w zimowych mrokach; cały świat przecykał z martwego śpiku
172     3, 29|               nic dokoła nie widzący, we świat poglądał daleki...~A widniej
173     3, 29|               Już siwy zmierzch zasiewał świat, kiej Rocho wyszedł z ostaniej
174     3, 29|                Właśnie i Hanka wyszła na świat, by obejrzeć gospodarstwo
175     3, 29|                nam iść, na żebry, w cały świat!~- No, nie krzyczcie, dobrzy
176     3, 29|                    myślałam, że wszystek świat się przewala. Skoczyłam
177     3, 29|                  jechać do Antka.~- Tyli świat drogi w waszym stanie, jeszcze
178     3, 30|                 powrócą radośnie zażywać świąt, odpoczynku, jadła, zwiesnowego
179     3, 30|              Żydowiny ukrzyżowały, że to świat przyszedł zbawić, że sprawiedliwość
180     3, 30|                  Jezus powróci znowuj na świat, by sądzić żywe i pomarłe,
181     3, 30|                dzwony zaśpiewały na cały świat, a dobrodziej z Przenajświętszym
182     3, 30|             gdziesik niesły, we wszystek świat, kaj jeno uniesieniem dusze
183     3, 30|              ludzie jęli się śpieszno na świat wywalać. Tylko Hanka ostała
184     3, 30|                   Alleluja!...~Tym ci to świat wszystek się rozlegał onego
185     3, 30|                  wyglądały rozziewane na świat Boży, któren stojał w słońcu,
186     3, 30|                górę, jasnością zalewając świat, ciepło się podnosiło, że
187     3, 30|          skowronkowe śpiewania; wszystek świat tchnął zwiesnową cichą lubością,
188     3, 30|                  morgu, juści...~- To we świat iść muszą! - zauważył Rocho.~-
189     3, 30|    przedwieczorna cichość tak przywalała świat, że słychać było dalekie
190     3, 30|              wywierając drzwi a okna, na świat Boży lecieli spojrzeć, na
191     3, 30|               diabli nadali, że człowiek świąt nawet zażyć spokojnie nie
192     3, 30|                  muszę, bo pójdzie se we świat w największą robotę i cóż
193     3, 30|                  niebie złocisty rozlew, świat przygasał.~- I to wszystko
194     3, 30|                 głucha cichość ogarniała świat, jeno co woda bełkotała
195     3, 30|               Zmartwychwstania Bóg je na świat odpuścił i prawią teraz
196     3, 31|             podkop, starszy klął na czym świat stoi, a natknąwszy się w
197     3, 31|                  roboty!~- Dyć od samych świąt przesiaduje tam cięgiem -
198     3, 31|               pola, do roboty.~Od samych świąt pogoda się już ustaliła,
199     3, 31|              stworzeń, wydających się na świat Boży...~Szły zaś i drugie,
200     3, 31|            wezbraną zielenią, a wszystek świat wzbierał taką zwiesną, aż
201     3, 31|               ciężkie niebo przygniatało świat wszystek, to smutek ogarniał
202     3, 31|               Słońce wzeszło pięknie, że świat, kieby tym srebrem szronami
203     3, 31|             głosy po rosie i we wszystek świat się niesły radosne.~
204     3, 32|                rzęsisty, i rodzący, jaże świat pachnie młodą trawą... Kaj
205     3, 32|                 z ganku obejrzała się na świat.~- Maże się i maże... ciężko
206     3, 32|                  gospodarstwo.~Od samych świąt prawie się nie wychylała
207     3, 32|                puszczając niekiedy, a we świat zamglony tęsknie spoglądając...~-
208     3, 32|              głównie myślała o Antku, we świat się zapatrując daleki...~
209     3, 32|               drogi siwiły się kałużami, świat stawał się coraz jaśniejszy.~
210     3, 32|          uderzyła się pojrzeniem o pusty świat i przystanęła nagle.~Jasio
211     3, 32|               Dyć już kiej te sroki cały świat to jedno rozpowiada!~- Wiesz,
212     3, 32|                już całkiem wykryło, cały świat się rozjaśnił, a wszystkie
213     3, 32|           chylące się pokornie, cały ten świat rozdygotany cichą radością
214     3, 32|                 całować ziemię, co je na świat wydała.~A gdzie znowu brzózka
215     3, 32|             rozgorzałe słońce, zalewając świat ciepłem i blaskami.~Jeno
216     3, 32|              źrebak odbiegł maci, w cały świat gnając.~Ze staje mieli jeszcze
217     3, 32|          cichości, jaką się przyodziewał świat, jeno bociek klekotał gdziesik
218     3, 33|              wygna, kaj to pójdziesz? We świat na zatracenie i pośmiewisko!
219     3, 33|                  iść.~Patrzeli kwardo we świat, w pola rozkołysane, na
220     3, 33|           zgęstniał i noc ciepła i cicha świat otulała, zasie na niebie
221     3, 33|               wezmę?... Mój Boże, w tyli świat... od wszystkiego.~- Pięćset
222     3, 33|                  cichość znowu spadła na świat, słowiki zaśpiewały, a ona
223     3, 33|                męką i strachem:~- W cały świat uciekać! Na zawsze! Jezu
224     3, 34|                  się, jakoby wraz z nimi świat cały śpiewał chwałę Panu -
225     3, 34|           młotami we słońce, iż wszystek świat zdał się kolebać i rozdzwaniać.~
226     3, 34|                 i snopki z dachów w cały świat porwał, a pierwsze pioruny
227     3, 34|              wywierać drzwi i wyłazić na świat, i dychać z lubością ochłodzonym
228     3, 34|         wrzątkiem przepełniały izbę i na świat się rozlewały przez powywierane
229     3, 35|             patrzyła żałosnymi oczyma we świat rozsłoneczniony, na te chmurki
230     3, 35|           śpiewać, chciało się lecieć we świat i krzykać zbożom, co się
231     3, 35|                  Pódę z tobą, Szymek, we świat, pódę! - skamlał rzewliwie
232     3, 35|        dziedziczce z Głuchowa, choć cały świat wie, jak się tłucze z parobkami,
233     3, 36|               Już tak dniało, że caluśki świat pokrył się był sinawą modrością
234     3, 36|              okna po swojej stronie i na świat wyjrzała.~- Śpią to jeszcze
235     3, 36|          kroplami łzy.~Uciekała wtedy na świat, strach ją wyganiał.~Patrzyła
236     3, 36|               też się położyła.~Wszystek świat pogrążał się w głębokiej
237     3, 36|              nagle, kłębiło w mózgu i na świat parło, że porywał się co
238     3, 36|               otworzył okno i wyjrzał na świat, zajrzał do komory i po
239     3, 36|                  się w cały ten urokliwy świat nocy zwiesnowej, szedł zagonami
240     3, 36|              światłości pogasły, że cały świat oślepł nagle i zatonął w
241     3, 36|                opasywały go zagony, cały świat się podnosił i walił na
242     4, 37|                 szerokie pola i ten cały świat Boży.~- Żeby tak pospłacać
243     4, 37|                  ja wiem?... Może kaj we świat pójdę... Cni mi się już
244     4, 37|                  się z wolna ściągała na świat, więc już do cna przycichło,
245     4, 37|                ogromne, wyniesło się nad świat, ogarnęło go władnym, żywiącym
246     4, 37|               kurzawie, jaka przysłoniła świat, piły spragnione zboża,
247     4, 37|                przyległ w cichości, cały świat z wolna oniemiał i jakby
248     4, 37|                 się jednak nie pokazało; świat się był omglił szarawą kurzawą,
249     4, 37|                  w niemocy niesły się we świat i u tego nieba chmurnego
250     4, 37|                powstrzymanie spływa cały świat, że już niejednemu się widziało,
251     4, 38|                 głosy jękliwe leciały we świat tak rozgłośnie, aż chwiały
252     4, 38|              dobre ludzie wspomogą... We świat se pociągne z drugimi...
253     4, 38|                Przeciech i my Nastusi we świat gołkiem nie dajemy. Tysiąc
254     4, 38|            niezgłębiona cichość obtulała świat, gwiazdy mżyły się na wysokościach,
255     4, 39|                   a za mną poleci w cały świat! Wymiarkuj to sobie i ze
256     4, 39|                się gorzko, wyglądając na świat.~Południe się już podnosiło,
257     4, 40|                  z dalekości, ogarniając świat czerwonym, gorącym okiem,
258     4, 40|                 kiecka, to za nią w cały świat gotów.~- Oj prawda, bydlę
259     4, 40|            rzęsisty pot zapatrzył się we świat i zamedytował.~Słońce skłoniło
260     4, 40|               odrętwieniu, zapatrzony we świat i całą duszą zasłuchany
261     4, 40|              ustami i obejmować cały ten świat kochany.~- Nic, jeno me
262     4, 40|                 serca zdało się wołać na świat cały mocno i radośnie:~-
263     4, 41|            dzieci, ziemię, wieś i w tyli świat, na zawdy! - Zgroza go przejęła.~-
264     4, 41|                  by i siebie, i wszystek świat wytracił...~Milczeli stojąc
265     4, 41|            skamlał ledwie już zipiąc.~Aż świat się z nią zakręcił i poleciała
266     4, 41|             niezgłębionej cichości; cały świat leżał bez tchu w upojnym
267     4, 41|               Jaguś, poszłabyś ze mną we świat?~- Kajże to? - podniesła
268     4, 41|        molestować, bych z nim jechała we świat, kaj by już ostali razem
269     4, 41|            przedać wszystko i uciekać we świat, choćby do Hameryki, stanęła
270     4, 42|               niepowstrzymanie zalewając świat ślepiącą jasnością i żarem,
271     4, 43|                 nie chciały wychodzić na świat, a ludzie, przemęczeni do
272     4, 43|             cebra.~Z trwogą wyzierano na świat, tu i owdzie już pozapalano
273     4, 43|                  wydarła, ady bym w cały świat poszła za nią! Pan Jezus
274     4, 43|                  że pewnikiem pójdzie we świat, gdzie go oczy poniosą.~-
275     4, 43|       sczerwieniony od zórz, we wszystek świat nieukojonej tęsknicy.~Księżyc
276     4, 45|               zalane słonecznym ukropem. Świat oniemiał, a co jeno było
277     4, 45|                 Południca zwaliła się na świat i wysysała spieczonymi wargami
278     4, 45|           ciepłem i ogarniający wszystek świat duszą miłującą, ale skoro
279     4, 45|             Święty! Święty!~Hej, jaki to świat śliczny, kiej się nań patrzą
280     4, 46|               Mrok już do cna przysłonił świat, Hanka podoiła krowy i Pietrek
281     4, 46|                poszła za nim we wszystek świat! - wyrwało się jej bezwolnie,
282     4, 47|              taki ciołek na całe roki we świat, kobietę ostawi samą, a
283     4, 47|               przed dom i pognała w cały świat.~A Jasio stanął jakby rażony
284     4, 48|                przydybała ich w lesie...~Świat się z nim zakręcił i rozciemniało
285     4, 48|              omroczone pola, we wszystek świat.~Nie wiedzieli nawet, kaj
286     4, 49|             ciepnę wszyćko i pójdę se we świat! Wypędziliście Szymka, to
287     4, 49|          zagubione, oślepiające wszystek świat, a ślepe i nieme kiej dola
288     4, 49|               słomiane brody, a wszystek świat rozpachniał się przywiędłą