Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |         czerwonych, rozwiązały się im języki.~- Lepszego to i
  2     1, 1 |          krewniaków, wysłużyła się im bez lato, to już ją puściły
  3     1, 1 |               Wróci na zwiesnę, to im naznosi w torebeczkach,
  4     1, 1 |           to stare chłopy, że jaże im już kłaki na łbach puszczają...~-
  5     1, 1 |            młynem.~- Juści, abo to im matka da się żenić... abo
  6     1, 1 |       matka da się żenić... abo to im popuści...~- A kto by krowy
  7     1, 2 |          niby bicze opali, opadały im z szerokich gębul.~Gdzieś,
  8     1, 2 |      resztę z pastwiska i zakładał im za drabiny po garści siana,
  9     1, 3 |           napoił konie i przyłożyl im siana, aż parskać zaczęły
 10     1, 3 |       churchał na nie, rozdziawiał im dziobki, poił z ust własnych,
 11     1, 3 |            bez twardego! Dawno się im to należało, zaraz po śmierci
 12     1, 3 |      prześmiewają! Ścierwy, we wsi im ciasno, porządki stare im
 13     1, 3 |          im ciasno, porządki stare im złe, ubieru nawet wstydzą
 14     1, 3 |     przetoczyło nad lasy, świeciło im prosto w twarze, ale nic
 15     1, 4 |          bo uczucie krzywdy zalało im serca żalem, gniewem i głuchym,
 16     1, 4 |            nie mógłby to już gront im odpisać, nie czas to staremu
 17     1, 5 |      pszenicy, a Józka z Hanką, co im ino czasu ostawało, to podpasały
 18     1, 5 |          temu długo nie starczy.~- Im tam wystarczy.~- Póki Żydy
 19     1, 5 |        kobietą się oglądają, to co im ta znaczą dzieci - szepnął
 20     1, 7 |        zwierz dziki i wściekły, że im już tyla gąsków i owieczek
 21     1, 7 |           mocno rzekł, a Pan Jezus im dalej powieda - że są łajdusy...
 22     1, 8 |         żeby nie wyklinali!~- Wara im od mojego! Wszystko moje -
 23     1, 9 |         jak te drzewa kolebały się im dusze w sennym poczuciu
 24     1, 9 |     miłosierny, Mario! - rwało się im z dusz umęczonych zamętem
 25     1, 10|      widziały, a nie raz...~- Żeby im pomroka padła na ślepie! -
 26     1, 10|   kucharować będziemy. Wieprza już im Jambroży sprawił, kiełbasy
 27     1, 10|          co gront, dobro najwyższe im kradnie - a to kijem go
 28     1, 10|       krzyczeli, aż w końcu, kiedy im już zabrakło głosu, chrzypieli
 29     1, 11|         mnie? Ocyganili was, ażeby im ozory paskudne poschnęły!...~-
 30     1, 11|      obcinają!~- Pewnie, juści, bo im tak trzeba do rozpusty,
 31     1, 11|      Żydowice jakie chodzą - wolno im, kiej głupie, a tyś gospodarska
 32     1, 11|       zapraszać weselników - gdzie im wynosili gorzałki, gdzie
 33     1, 11|          weselnego domu, przegrali im na godne wejście i zawrócili
 34     1, 11|          Muzykanci grali ostro, aż im ręce mdlały, ale Jaguś jakby
 35     1, 11|          niejedną kolejką; jeszcze im i piwa donosili - gęsto
 36     1, 11|           sobą, że starsi krzykali im z okien:~- Kwiatuszków szukacie?
 37     1, 11|          Żydami był ugodził i miał im drzewo na swoim tartaku
 38     1, 11|        gęby, aż młynarzowa zaczęła im przekładać, by wzgląd miały
 39     1, 11|            się między sobą, ale że im się to zmierziło rychło,  
 40     1, 11|          chycić nie mogli, aż sama im właziła w ręce, bych ino
 41     1, 12|          boleśnie piukały.~- Niech im ta pójdzie na zdrowie, niech
 42     1, 12|        Dziadaki jedne, wszystkiego im zawżdy mało!~Po nich kury
 43     1, 12|           karczmie borowy, że ktoś im szkody czyni...~- Hale...
 44     1, 12|          wszelkiego, otwierały się im oczy, a niejednej matce
 45     1, 12|         Kobiety też dogadywały, co im ślina przyniesła na język.~
 46     1, 12|     wtórowała niby na basetli, tak im zeszło do samej wieczerzy;
 47     1, 12|          tłumno i ogniście.~Że już im dusze całkiem stajały od
 48     2, 13|  przetrącił kulasa swojemu? A nikt im marnego słowa nie powiedział,
 49     2, 14|           kożuchu, a stary strugał im wiatrak i zabawiał.~- Przywieźli
 50     2, 14|        jest, ale i szpitala trudno im było w chałupie zakładać,
 51     2, 14|           chałupie zakładać, że to im przecież Magda ni swat,
 52     2, 14|            niego zachodzili, a jak im czego potrza, niech ino
 53     2, 15|            ni stronił od nich, ino im takie oczy pokazywał, że
 54     2, 15|          Ino głupie nie bierą, jak im dają, ale przeciw tobie
 55     2, 16|         temu.~- Pewnikiem ckni się im w tych szkołach? - zapytała
 56     2, 16|          dzisiaj u Antków, dziecko im chore, bieda u nich aż skrzypi,
 57     2, 16|       Pańskiego nad światem.~Serca im zabiły rzewliwą wdzięcznością,
 58     2, 16|  rozważając, gdy skończył, a Rocho im na to:~- Bo ino ofiarą swoją
 59     2, 16|            matce całej obory; tchu im brakowało, dusze się trzęsły,
 60     2, 16|         jednako już czuli, jednako im serca biły, jednakim ogniem
 61     2, 16|        biły, jednakim ogniem grały im oczy.~Antek przysunął się
 62     2, 17|         studnie nieprzebrane, samo im z nieba leci, że ino rozdawać
 63     2, 17|           na zęby cię biorą.~- Jak im Antek przytnie ozory, to
 64     2, 17|            kręcił na ławie, w oczy im patrzał, za języki pociągał
 65     2, 18|            Zmilkli oboje. Zabrakło im głosu, wzruszenie ich dławiło
 66     2, 18|          drogą.~Ale nie wiedło się im całkiem dnia tego, bo tyla
 67     2, 18|         Pleciuchy bają, co ino się im uwidzi, Mateusz ledwie się
 68     2, 18|          niego radzili! Nie daruje im tego, popamiętają. Mają
 69     2, 18|           Mają go widać za nic, to im pokaże, co znaczy na wsi.
 70     2, 18|       biedaki, co? - jęknął.~- Nic im nie poradzę, a latego, by
 71     2, 19|            spraw, też ciągnęli, bo im gorzała pachniała. Że zaś
 72     2, 19|     jeszcze za dnia i ostali. Nikt im wstrętów nie czynił, ale
 73     2, 19|      swoimi i w głoś opowiadał, co im rzekł dobrodziej, a sielnie
 74     2, 19|     Dworskie pomietła, do psów się im godzić, kiej taki dobry
 75     2, 19|   wszystkim, jak przódzi, kiedy to im przewodził jeszcze, uśmiechał
 76     2, 19|     biodrami, pobledli oboje, tchu im brakowało, w oczach skry
 77     2, 19|      muzyce mdlały ręce, pieniądze im rzucał, przynaglał grać
 78     2, 19|      dziewczyn i chłopaków. Wesoło im było, Jambroży bowiem, pijany
 79     2, 19|         pijany już całkiem, prawił im takie przypowiastki, aż
 80     2, 19|             i pan Jacek przygrywał im ano na skrzypicy wielce
 81     2, 20|         słowa nie wykrztusiła! Dal im po dwa obrazki, a nauczał,
 82     2, 20|           buchnęły płaczem, bo się im uwidziało, jakoby w kościele
 83     2, 20|          markotno szczekał.~Stary, im dłużej rozważał słowa księdza
 84     2, 20|           nim pod brogiem. Pomagał im w tym Witek, któren całkiem
 85     2, 20|        Antka. Ale głównie pomagała im Jagustynka, tak się umiała
 86     2, 20|        siedzieli tak długo, że tam im kolację Józka podała.~Wójt
 87     2, 21|        letę...~Juści, nieletko się im było przebierać, dróżkę
 88     2, 22|             koń rżał, a przewodził im ktosik na piszczałce, wreszcie
 89     2, 22|     bytowania ziemskiego rwały się im strudzone, okaleczałe dusze!~
 90     2, 23|           aby odetchnąć.~Zapierało im głosy trwożne bicie serc
 91     2, 23|            marzenia, aż rozkwitały im dusze w kwiat zdumień, w
 92     2, 23|      nieprzytomne krzyki rwały się im gdziesik aż z samych trzewiów,
 93     2, 23|            jakąś dróżką, która się im sama nawinęła pod nogi;
 94     2, 23|            boć tak samo rozkwitały im oczy, tak samo dyszeli upalnym
 95     2, 24|          tak się weprze, że ledwie im białe grzbiety widać, powietrze
 96     2, 24|        skryto przed matką, tyle że im Szymek pomagał ochotnie,
 97     2, 25|          Męce Pańskiej, a wtórował im wiatr, deszcze i szum drzewin,
 98     2, 25|         morza wielgachnego, że ani im początku, ni końca wymiarkować,
 99     2, 25|            żalów, ni krzywd, jakie im w sercach narastały. Borynowe
100     2, 25|           bezwolnie rozplątały się im ramiona, chłodli do siebie
101     2, 25|          słupy, że jeno serca biły im kołatliwie, a na wargach
102     2, 25|            boku stojał Kłąb, cosik im prawił, pochylał się nisko
103     2, 25|       uradzą dobrego la narodu, bo im jeno o samych siebie chodzi,
104     2, 25|          chałupy, po dobytek! Któż im wzbroni, kto się im sprzeciwi?...~
105     2, 25|           Któż im wzbroni, kto się im sprzeciwi?...~Poruszył się
106     2, 25|       czwarte szły Gołębie Mateusz im przewodził, niewiela ich,
107     2, 25|            pni zwartych zastępował im drogę, a tak przysłaniał
108     2, 25|           wypadłych z lasu jechało im na karkach...~Dwór uprzedzony
109     2, 25|            krok, ile że przybywała im ciągła pomoc, bo rębacze
110     3, 26|        stanął przed nimi, a w oczy im rzekł:~- Skujcie mię mocno
111     3, 26|         też trza myśleć i podwozić im to pożywienie, to grosz
112     3, 27|       dzieci na ganek i wetknąwszy im po glonku chleba przywołała
113     3, 27|     wczoraj, pomdlałe nieco, że to im wody zapomniała nalać. Poczęła
114     3, 27|         witać radośnie, bo bliskim im się stał niby ten dziaduś
115     3, 27|          taką nutę żałosną, aż się im na płacz zbierało; jeno
116     3, 28|            do kościoła - przerwała im Hanka, wielce nierada tym
117     3, 28|         skądciś Józia.~- Juści, bo im przed swoim dobrodziejem
118     3, 28|        piaskiem sieje i niezgorzej im się dzieje! - westchnął
119     3, 28|        tknęło, i chociaż odpłacała im tym samym, nie żałując dobrych
120     3, 28|           świniaka, juści, całkiem im tym pyska nie zatka, ale
121     3, 28|        organista, a drugie...~- By im kto podsunął o tym, to może
122     3, 28|         przy kominie i wystrugiwał im wiatraczki; nawet w podwórzu
123     3, 28|           opowiadała Rochowi, o co im poszło.~Słuchał cierpliwie
124     3, 29|       gnatów już nie czuły, krzyże im ano drętwiały na odwieczerzy
125     3, 29|        puszczą naszych chłopów, to im drogę narządzą.~- Dziedzica
126     3, 29|         robim, co ino każą!.. Mało im jeszcze, że nam chłopów
127     3, 29|          wina. Strażniki robią, co im przykazali, on zaś wie,
128     3, 29|           sięgnąć nad okna. Pomógł im w tym i jeszcze wapno w
129     3, 29|   pobliskie pole, ale tak sprawnie im to szło, że połowa wytrząchała
130     3, 29|            mocy, to jużci, że pług im chodził kiej chłop napity,
131     3, 29|     handlarzy krzycząc, iż niczego im nie potrza i nic nie przedadzą.~-
132     3, 29|         rana się prawie zagoiła, a im nic nie lepiej.~Zażył tabaki,
133     3, 30|            po tych słowach, ulżyło im galanto i dufnuść wstąpiła
134     3, 30|       pajęczyną w oknach, bych się im na spacer nie zachciało.
135     3, 30|          też niezgorzej. Grochówkę im przynieśli w połednie, spróbowałam:
136     3, 30|        drugie zaś prażonych jagieł im postawili... no, Łapa by
137     3, 30|         niźli chałupą!... Dziedzic im powiedział, co nikomu poradzić
138     3, 30|           to psy, Witek? Wyniesłam im jeść, wołam i ni jednego!~-
139     3, 30|         dobrodziej i po dziesiątku im rozdał, kogutka pochwalił
140     3, 30|            to mi nie nowina, czego im się zachciewa, ale godzić
141     3, 30|         Póki dnia starczyło, Rocho im czytał z książki, że nieraz
142     3, 31|           rzecz powiedzieli, jakby im we łbie zamroczyło; przemyjcie
143     3, 31|          izby wtykały, wójt rzucił im przygarść karmelków, iż
144     3, 31|               Przyjdą opisywać, to im rozpowiecie wszystko, Michale.~
145     3, 31|          mu przypatrując.~- Cóż to im powiem? tyla, co i Józka
146     3, 31|          sięgając.~- Józka, urznij im kiełbasy, niech se chrzciny
147     3, 31|           nogi się zlatują! Potrza im czego, niech przyjdą i pytają!
148     3, 31|             Jeno ten płacz kobiecy im powiadał, co się w Lipcach
149     3, 31|        Pietrek się przysiadł i jął im prawić różności, jak to
150     3, 31|         pono nie kradną.~- Jak się im uda, dwa roki temu też tam
151     3, 31|           płaczem przybiegła, że i im wóz ukradli z podwórza.~
152     3, 31|           na darmo czekające, że i im któryś przypadnie, po wsi
153     3, 31|          sielnie miniaste; wąsiska im sterczały kiej wiechy konopne
154     3, 31|            Hanka narządzić i podać im na stole pokrytym czystą
155     3, 31|           za honor sobie miały, co im sam dobrodziej ekonomuje.~
156     3, 31|          na drugą stronę wsi, kiej im zastąpiły drogę zapłakane
157     3, 31|        Dudni na moście!~A chłopaki im na to odwracając się z wozów:~
158     3, 32|            wymiarkowawszy przerwał im trajkoty:~- Z tymem i śpieszył
159     3, 32|           to tam pannów?... cóż to im za niewola do waju się śpieszyć?...
160     3, 32|           Żydów palą... takie będą im rade - szepnęła chmurnie
161     3, 32|           niecierpliwości.~Dał się im wyrajcować, buty co ino
162     3, 32|            prawda być musi!~Rzucił im papier, któren szedł z rąk
163     3, 32|       płachty i zapaski, że ledwie im było oczy widać, z koszykami
164     3, 32|      Chłopy wracają, to nie robota im w głowie!~- Pewnie, tłuste
165     3, 32|     zobaczył - szepnęła zakładając im za drabkę siano i głaszcząc
166     3, 32|            Chudziaki, biedota, kaj im tam karczmy będą w głowie!~-
167     3, 32|             nacierzpieli...~- Taka im była krzywda, że się w cieple
168     3, 32|           taki wrzask, jaże ksiądz im z dala wygrażał.~A za łąkami
169     3, 32|      cieplejszy.~- I jęczmiona już im powschodziły, a równe, jakby
170     3, 32|          na przełaj do drogi, jaże im łysty bielały. Procesja
171     3, 32|         było pilno do swoich... co im tam ona?... a tylachna ich
172     3, 32|          przed michami, podtykając im jadło i niewoląc ze wszystkiego
173     3, 32|         takie chwile, że zaczynało im być siebie żal, że byłyby
174     3, 32|           zasypiające, odpowiadały im przeciągłym, sennym, coraz
175     3, 33|   przegonem pod księży ogród, żeby im drogę zastąpić, wyłażę na
176     3, 33|        ciepły i zwiesnowy, i dusze im kamieniały w rezygnacji
177     3, 33|        przestali.~Aż tu nowa pomoc im przyszła i we wsi znowu
178     3, 33|      stronie Kozłów...~Juści, szło im akuratnie o nich co o ten
179     3, 33|     brzuchach, a pyski to jaże się im świeciły od dobrego jadła.
180     3, 33|            wójtów brat, powiedział im jakieś niemieckie słowo.
181     3, 33|            się już zwąchał i konie im podkuwał, ale wykręcał się
182     3, 33|         Jędrzych wyzdrowiał, bieda im nie doskwierała jak indziej,
183     3, 33|         może puszczą.~- Hale, żeby im uciekł! Tak przez niczego
184     3, 33|            do koni zagląda, obroku im dosypuje... bo to raz?~Nie
185     3, 34|       ludzie kieby nieżywe... jeno im kulasy sterczą spod jałowców.
186     3, 34|           śpiesznie, bo nijako się im zrobiło, że nie odzywając
187     3, 34|  pomniejszych gospodarzy, postawił im gorzałki raz i drugi, aż
188     3, 34|      ścianą, krzykając na Żyda, by im napitki wynosił.~Że prawie
189     3, 34|        Grzela, wójtów brat, zaczął im cosik raić z cicha; że wsparci
190     3, 34|     nazbijać pieniędzy! - przerwał im Grzela.~Zmilkli naraz, bo
191     3, 34|           całą gromadą i spokojnie im zapowiedzieć, abych się
192     3, 34|       ulękną i posłuchają!~- Toteż im się zapowie, że jeśli nie
193     3, 34|           i kupią, to nie pozwolim im siać, nie pozwolim się budować,
194     3, 34|        przódzi dobrze rozważą, czy im wojna z nami pójdzie na
195     3, 35|    wyprawie na Miemców.~- Hale! co im do łbów strzeliło! Mało
196     3, 35|         Nygusy, ścierwy; robić się im nie chce, toby ino spacerowały! -
197     3, 35|        prośby, że ani sposobu było im trafić do rozumu; zawrzeszczały
198     3, 35|            tym i owym ludzi, swoje im prawił, zaś tym, którzy
199     3, 35|         nim; bojali się, że będzie im przeciwny.~Ale Rocho pomyślał
200     3, 35|            uszom nie wierząc.~Więc im Rocho raz jeszcze i po niemiecku
201     3, 35|           srogimi oczyma, ręce się im jeno trzęsły, a zęby zacinały.~-
202     3, 35|       pierwszego z brzega.~- Juchy im ździebko wypuścić!~- Damy
203     3, 36|         całując dzieci, a rozdając im kukiełki.~Witek też wyleciał
204     3, 36|       zadrgały niekiedy, jakby się im dzień marzył, czasem pies
205     3, 36|       drzewom poschniętym, że pora im przecknąć z drętwicy zimowej,
206     3, 36|       głowę, leżały rzędem, że ino im zady widniały we świetle;
207     4, 37|         pogrzeb i koszty; przerwał im ostro i niecierpliwie:~-
208     4, 38|         jakiegoś drzewa i naznosił im stołków, że zasiedli poredzając
209     4, 38|       młodych dziedziców zaglądało im w oczy i tak się cosik śmiali,
210     4, 38|           pozdrowił. Jeno oczy się im jarzyły i brody trzęsły,
211     4, 38|            rój się wyniósł.~- A bo im nasze kożuchy śmierdziały -
212     4, 38|               I nie szczęściło się im na Podlesiu. Krowy im pono
213     4, 38|          się im na Podlesiu. Krowy im pono padły.~- Prawda, nie
214     4, 38|            A niechta szczekają, co im się spodoba. Pyskować na
215     4, 38|         grzesznymi, a nie pamiętaj im dziadoskiej krzywdy! Bogać
216     4, 38|           prawda to?~- Dostaną, co im się należy, to może się
217     4, 38|        nasienia. Pono Lipczaki tak im dopiekali, że musiały uciekać!
218     4, 38|       zdechłą owcę.~- To czemu się im dajesz! - zły już był i
219     4, 39|       pachnie wójtostwo!~Przeszedł im drogę Jankiel ciągnący za
220     4, 39|             Pomietły juchy, strach im słońca. A bych była kiej
221     4, 39|          Kozłów byłem, dziecko się im oparzyło na śmierć. Wołała
222     4, 40|             Robotnice! Czekają, aż im rosa przeschnie, żeby se
223     4, 40|          stodoły, kaj już naniesła im Hanka do sąsieka pierzyn
224     4, 40|    przyszły ze stodoły. Narządziła im obiad pod domem w cieniu
225     4, 40|           już trawę wypaliło, żeby im gospodyni nie podtykała
226     4, 40|      pieniądze. Niezgorsze kałduny im porosły!~- Już ja w tym,
227     4, 41|         zwaliło się na nich. Krowa im padła, ziemniaki zgniły,
228     4, 41|            tak w sercu nie pragnie im krzywdy. We złości to i
229     4, 41|        obrok, a koniczyny przynieś im z pola, Pietrek, niech se
230     4, 41|            biedro. Księżyc świecił im prosto w twarze. Dyszeli
231     4, 41|         gryzącymi spominkami, oczy im pływały w zakrzepłych łzach
232     4, 41|       znowu siedli przy sobie, już im tak cosik omroczyło dusze,
233     4, 41|            spominkami; ale już się im nie dał w niewolę, a na
234     4, 41| przymawiając o kolację, że musiała im nasmażyć jajecznicy.~- Kajże
235     4, 41|           końcu zapowiedział, jako im już nic nie pozostaje, jeno
236     4, 42|          zrobili?~- I... ślepi, to im niełacno me zmacać, a sam
237     4, 42|            bo Żyd raz po raz nosił im gorzałkę a piwo.~- Antek
238     4, 42|  spostrzegając w onej zabawie, jak im przeszła ta krótka noc.~
239     4, 42|         zmierzchu Jasiek przywiódł im swojego Kruczka i uwiązawszy
240     4, 43|      strapieniu całego domu.~I tak im schodziły dnie.~A na świecie
241     4, 43|        półwłóczek, no! Wiedzie się im niezgorzej.~- A niech im
242     4, 43|           im niezgorzej.~- A niech im Pan Jezus da z dziesięć
243     4, 43|            wszystkiego serca, więc im powiedziała na odchodnym:~-
244     4, 43|            jeno chmurnie.~Nie szła im rozmowa, on czegoś wzdychał
245     4, 43|           chodziła, wysługując się im na różne sposoby, aby choć
246     4, 44|     znajomszych na stronę i radził im niby to z przyjacielstwa:~-
247     4, 44|           Abo to nie mogą, mało to im naród składa podatków, a
248     4, 44|        podatków, a przeciech nikto im na ręce nie patrzy - wyrzekł
249     4, 44|           się między łudzi prawiąc im cosik a przekładając coś
250     4, 44|     ugaszczali po dworach.~- Bo co im ta naród znaczy, tyla, żeby
251     4, 44|      zacinał, ale w końcu zbrzydły im nawet przekpinki, a tak
252     4, 44|        cosik z pisarzem, dając się im wygadać do woli, a kiej
253     4, 44|     ścisnęli między sobą, a ktosik im szepnął:~- Niech jeno któren
254     4, 44|           rozjuszony:~- Albo niech im gęś zaryczy. Jak to zrobią,
255     4, 45|  niezgorzej! Jedzą, piją i zarówno im wszystko - myślał dobierając
256     4, 45|      strażnika się ulękną... jakby im przykazali posłuchać naczelnikowego
257     4, 45|            z biedy zipie, to gdzie im się ta kłopotać o takie
258     4, 45|         szkoły w Lipcach. Mój zięć im faktorował.~- Jeszcze zimą?
259     4, 45|           aż furman skoczył zakryć im ślepie, gęsi się rozleciały,
260     4, 45|            nie pora, to co ta bede im zabierała miejsce... i tak
261     4, 45|             Niedługo przeciek bede im tu zawalać, nie... i przy
262     4, 45|          oczy.~- A te moje, co się im już dawno pomarło, a te
263     4, 45|            wraz z Jasiem i tak się im wkrótce zrobiło wesoło,
264     4, 45|         ale się nie wygadała, jeno im w końcu rzekła :~- Ja to
265     4, 46|               Hale, nie sposób się im przeciwić, ani mowy o tym...~-
266     4, 46|           kopę siana. Antek musiał im wszystko pokazywać i otwierać,
267     4, 46|    najmniej się bojał, i najbarzej im dopiekał.~Jaż Antek, kiedy
268     4, 46|       ogarniając Rocha, któren się im teraz widział kiej ten święty
269     4, 46|           ów dzień upragniony i co im trzeba robić, aby go przyśpieszyć...~
270     4, 46|           przenajświętszą... Niebo im bowiem otwierał, raje pokazywał,
271     4, 46|           raje pokazywał, że dusze im poklękały w zachwyceniu,
272     4, 47|          księżego byka, to niechże im proboszcz zaborguje i co
273     4, 47|            kwarty mąki.~- Spodobał im się księży byk, to niech
274     4, 47|       najgorsze la niej rzeczy, aż im przerwała Jagustynka:~-
275     4, 48|      powiedz tam brackim, że wosku im sprzedam, niech sobie tylko
276     4, 48|          mu Jagustynka. - Ostawiła im sporo, to muszą się wypuczyć
277     4, 48|       ciche, palące dychania, było im strasznie dobrze i radośnie,
278     4, 48|            po kłosach, zwisających im do kolan, szli w łuny zachodu
279     4, 48|    świętego nabożeństwa, tak dusze im klęczały w zachwyceniu i
280     4, 48|       klęczały w zachwyceniu i tak im śpiewały wniebowzięte serca
281     4, 48|            o łasce Pańskiej, tylko im jednym objawionej w tej
282     4, 48|        Nagle i kajś z bliska runął im nad głowy twardy i suchy
283     4, 49|          zaciśnięte zęby:~- A żeby im kulasy poodpadały, żeby
284     4, 49|          przysmaków. A z czegóż to im brzuchy spęczniały, przecież
285     4, 49|            molestowały, że zaczęła im rozpowiadać na niby pod