Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |            do chałupy, bo krowie się cosik stało.~- Jezus Maria, a
  2     1, 2 |              gonieniu, że się w niej cosik zapaliło.~- Dziadaki, psiekrwie.
  3     1, 2 |       skulona przed kominem, czytała cosik głośno, a Jagna przeciw
  4     1, 3 |          obejrzałem się... juści, że cosik lizie za mną, przystanąłem
  5     1, 3 |            dołu to kto?... A cięgiem cosik komuś we wsi ginie, to gąska,
  6     1, 4 |      ciągnęła go w kąt, do nalepy, i cosik mu mówiła płaczącym głosem,
  7     1, 5 |             tym i owym, kiwał głową, cosik tam mamrotał pod nosem i
  8     1, 6 |          spoglądał na kobiety, ważył cosik w głowie i układał.~- Były
  9     1, 9 |             Matulu! - skamlało w nim cosik i oździerało mu duszę do
 10     1, 10|              ze złości - ale go wnet cosik poderwało z miejsca, że
 11     1, 10|              poniechaj go. Umyśliłem cosik i z tym do ciebie przychodzę...
 12     1, 10|              abo i nie, a zawsze się cosik udrze la siebie... - zaśmiał
 13     1, 10|             chcą!~- Hale, kiej Kubie cosik jest, leży na werku i jęczy
 14     2, 13|              wielkiej drodze wyrwała cosik ze dwadzieścia topoli, że
 15     2, 14|              było słychać, abo zasię cosik się rwało nagle i piskało
 16     2, 15|         puszczał piły, pogadał z nim cosik i zawołał:~- Róbcie tu sobie,
 17     2, 15|          złością, ale musiało mu się cosik zrobić na wnątrzu, bo częściej
 18     2, 15|             czuła, że w nim waży się cosik strasznego, cosik, co ino
 19     2, 15|           waży się cosik strasznego, cosik, co ino przez moc zdzierża,
 20     2, 16|       pokutuje, że widzieli, jak się cosik nocami po drogach tłucze,
 21     2, 16|            tylko on jeden! Zadać jej cosik musiał, że się biedzi teraz
 22     2, 16|            ją w dołku gnietło, a tak cosik we świat duszę niesło, że
 23     2, 16|            do woli i wnet się w niej cosik przemieniło z nagła, bo
 24     2, 16|         gębulą pomlaskując ozorem.~- Cosik się jej stało, że nie odpowiada,
 25     2, 17|            ku drzwiom... szła... ale cosik jakby ją ułapiło za kark
 26     2, 17|         gospodarze zebrać u mnie, by cosik postanowiła gromada, tośwa
 27     2, 18|           gorącości, rozkładał ręce, cosik w głos wołał, ale chłopak
 28     2, 18|      zadygotał.~- A u młynarza radzą cosik z dziedzicem i z drugimi!~-
 29     2, 18|            serce rozpierał; a tak ją cosik ułapiło za grdykę i zatkało
 30     2, 18|              mój Jezus! Poderwało ją cosik i niesło, że choćby w cały
 31     2, 18|              Zajrzałam do siwuli, bo cosik stęka i pokłada się...~-
 32     2, 18|            by drogę wypatrzeć! W tym cosik jest, jakaś dziedzicowa
 33     2, 19|          Modłicy piętnastu, z Dębicy cosik ośmiu, a samej rzepeckiej
 34     2, 19|         wspomnienie; że ino zaklął i cosik mruczał do siebie.~- Cichoj,
 35     2, 19|            go stawią... liczą, aż tu cosik powiada: S... s... s...
 36     2, 19|              od starego, któremu Żyd cosik gadał i zaraz poprowadził
 37     2, 19|         starszym i kowalem, a prawić cosik.~Wróciła z niczym, ale jęła
 38     2, 20|         nienawiści do niego musi być cosik więcej niźli gniewy i żale
 39     2, 20|            pilnie na wójta, kredą se cosik na ławie pisał, po łbie
 40     2, 22|         mogła się uspokoić mamrocząc cosik z cicha.~- Byli już z niedźwiedziem? -
 41     2, 22|            coś chodzi po pułapie, że cosik czai się za oknami, że przez
 42     2, 23|            Abo to wiem?... a tak mię cosik sparło, że się same łzy
 43     2, 23|             mnie stojała, a tak mnie cosik podrywa, tak ponosi, że
 44     2, 24|           choć czasami drgało w niej cosik, jakby ostatni płomyk dawnego
 45     2, 24|     rozwścieklenia, zatargało mu się cosik w piersiach, przychylił
 46     2, 24|           pożaru wyrabiało się w nim cosik strasznego, że jakoby się
 47     2, 24|        ostatniej chwili odrzuciło go cosik od drzwi, przypomnienie
 48     2, 24|        stojących kupkami i radzących cosik mimo deszczu i zimna.~Poszedł
 49     2, 25|             mówię! - krzyknął.~Jagna cosik zamamrotała na sprzeciw,
 50     2, 25|      strasznej, po ucieczce do matki cosik pękło w niej i pomarło,
 51     2, 25|         ogień, a z boku stojał Kłąb, cosik im prawił, pochylał się
 52     2, 25|             pomyśleć, swoje uradzić, cosik postanowić; a rychło, póki
 53     2, 25|           czas na boku się trzymał i cosik swojego kalkulował, poszli
 54     3, 26|            twarzy, że jeno mamrotała cosik, a tak się trzęsła w sobie,
 55     3, 26|        gdziesik w pośrodku pól, siał cosik, szedł pochylony i zawracał,
 56     3, 26|            pierwszy na Lipce?... ale cosik przyżółta, musiało ją przemrozić
 57     3, 26|        oglądali... Dobrodziej musiał cosik przełożyć starszym, że nas
 58     3, 26|              juści...~Chyciło ją tak cosik za gardziel, że urwała,
 59     3, 27|      pośpiesznie wciągać portczyny i cosik mamrotać strachliwie.~-
 60     3, 27|         zawzięcie.~Witek jeszcze tam cosik mruknął, ale skoro wyszła,
 61     3, 27|                    zatrzepał rękoma, cosik zamamrotał i padł, że trza
 62     3, 27|          jeno w oczach zaświeciło mu cosik, jak kiedy rzeka spod nocy
 63     3, 27|              wołał, za ręce ją brał, cosik chciał rzec i znowuj drętwiał
 64     3, 27|             go obejrzał, na papierku cosik przepisał, dziesięć rubli
 65     3, 27|        latały po kątach; zaśmiał się cosik do siebie i poszedł.~Jagna
 66     3, 27|             ją od tych głosów sparło cosik pod piersiami, a nagła,
 67     3, 27|             stało?~Jeno czuła, iż ją cosik rozpiera, podrywa i ponosi,
 68     3, 27|              mu chodzą, jakby chciał cosik rzec...~I tak było wciąż
 69     3, 27|               Chodźcie prędzej, ojcu cosik jest!~Jakoż Boryna siedział
 70     3, 27|           się mgłą, bełkotał jeszcze cosik, i jakby próbował się podnieść.~
 71     3, 27|           tego psa...~- I wtykał wam cosik w garście... - dorzucił
 72     3, 28|            ale widzi mi się, że wama cosik ozór skiełczał i radzi byście
 73     3, 28|            izbę oblatywał rozważając cosik w sobie i kalkulując, bo
 74     3, 28|            zatrącił?..~- O zbożu wam cosik wczoraj prawił... nie baczycie
 75     3, 28|              wspominał.~I o beczkach cosik powiadał - przypominał nie
 76     3, 28|            czyniono kiszki, a dzieci cosik trwożnie gaworzyły nad nieckami
 77     3, 28|              zwyczajnie wznak. Jagna cosik szyła pod oknem, w izbie
 78     3, 28|              wodząc za nią oczyma, a cosik medytując, wreszcie pogładził
 79     3, 29|         siekące gałęziami. Jazgotali cosik spólnie, to jakieś osobne
 80     3, 29|   rozczerwienioną gębą, wykrzykiwała cosik najgłośniej i tak zajadle
 81     3, 29|            utytłana mietlica...~Wójt cosik tłumaczył drapiąc się frasobliwie
 82     3, 29|     dojrzałam strażników, zaraz mnie cosik niedobrego tknęło...~- Przeciek
 83     3, 29|             zaraz po obiedzie wioząc cosik pod słomą na przedanie.~-
 84     3, 29|        zaślepieniem i poszedł, chcąc cosik przełożyć a strzec przed
 85     3, 29|              się nie zatrzęsie, kiej cosik nie rypnie w ściany! Jezus!...
 86     3, 29|         przed Żydowicą, która za nią cosik wykrzykiwała.~Wpadła do
 87     3, 29|          Jaguś wychodząc rano z domu cosik kryła pod zapaską, ale myślała,
 88     3, 29|           smaki, aż Witek strugający cosik wpośród dzieci raz po raz
 89     3, 29|         wróciła do izby, przykazując cosik po cichu staremu. Stanął
 90     3, 30|         Hanka jeszcze raz w kruchcie cosik pomajdrowała kiele stanika
 91     3, 30|       drzwiach zakrystii, poredzając cosik; na stopniach ołtarza stojała
 92     3, 30|          ganku na słońcu. Poczytywał cosik na książce i bacznie wodził
 93     3, 30|           stajnią majstrował jeszcze cosik kiele kogutka, dzieci zaś
 94     3, 30|             siedzieli na kamieniach, cosik cicho poredzając, że już
 95     3, 30|            stojał pod szopą chowając cosik za siebie, a Gulbasiak przywarował
 96     3, 30|       Przyjdę, jeno jeszczech na wsi cosik sprawię...~Wróciła przed
 97     3, 30|            jeno przed chałupą pieski cosik rozszczekane gniewnie przyciszał
 98     3, 30|            pokazać z chałupy.~- Wama cosik niezdrowo po wczorajszym? -
 99     3, 30|           kuntentność, a sprawdzając cosik sobie za stanikiem.~- Czy
100     3, 30|              że kowal.~- To chyba na cosik upatrzonego polował?~- Juści...
101     3, 30|            gospodarzy do zakrystii i cosik z nimi uredzał, Józka zaś
102     3, 30|          rozpęknie...~Chciał jeszcze cosik trefnego dodać, ale Dominikowa
103     3, 30|             się niemało.~- Doszło me cosik z boku... może cyganią,
104     3, 30|         mogła. Od samego rana tak ją cosik rozpierało i ponosiło, że
105     3, 30|              że burzyło się w niej i cosik poczynało, jako w tych ziemiach
106     3, 30|             się Jambroży, krzykliwie cosik rozpowiadał komornicom,
107     3, 31|              Na darmo tego nie robi, cosik w tym być musi, że taki
108     3, 31|             nikto nie słuchał, plótł cosik i wycyganiał niestworzone
109     3, 31|     zmierzchu do alkierza, to dam ci cosik lepszego.~I nie czekając
110     3, 31|            że leda dzień się zjawią, cosik się ta przeciek z urzędu
111     3, 31|              podkop, a stary mruczał cosik do siebie, obchodził dom,
112     3, 31|             gmerał w niej palcami, a cosik do siebie gwarzył z cicha,
113     3, 31|         czarownica pogroziła kijem i cosik na nią mamrotała.~- Hale,
114     3, 31|         cicho szepnął:~- A u nas też cosik straszy...~- Nie pleć bele
115     3, 31|             Śmiałbym to, kiej chodzi cosik po stajni, obroków przysypuje,
116     3, 31|           zgoła nieprzytomny, bo jął cosik mamrotać i ludzi rozganiał,
117     3, 32|         Jagna z wójtem się sprzęgła, cosik mi o tym bąknęli - prawda
118     3, 32| wyjeżdżającego do gnoju, ale parobek cosik mruknął złego i pojechał.~
119     3, 32|          klasów to już? ~Za serce ją cosik ścisnęło, jakby żal cichy.~-
120     3, 32|               Jasio krzyczał jeszcze cosik do sióstr, buczących pod
121     3, 32|             niecierpliwie. Stary jął cosik bełkotać...~Zadem się odwróciła
122     3, 32|      śmiechem gruchnęły.~Odcięła się cosik Filipka, ale mogła tó utrzymać
123     3, 32|              co młodsze parami szli, cosik se rozpowiadając, a insze
124     3, 32|         sąsieka przypierał mamrocząc cosik i do jej warg chciwie sięgając...~
125     3, 32|            nie skłoniły, bo zawdy je cosik powstrzymywało: to płacz
126     3, 32|          Tereską trzymając ją wpół i cosik jej prawiąc... Przeszli,
127     3, 33|    opustoszały, bo kto ostał, dłubał cosik w obejściach i na ogrodach
128     3, 33|            nie mogąc wydobyć.~Nastka cosik zeźlona odeszła, kury zwołując
129     3, 33|             chłop naprawiał dach, to cosik majdrował we wrótniach stodół,
130     3, 33|          natknął się na Jagnę: pełła cosik na matczynym ogrodzie.~-
131     3, 33|             się i zbieram, a co dnia cosik przeszkodzi.~- Za wszystkich
132     3, 33|             z ziemniakami.~Zaś potem cosik ostro pykał przygasłą fajkę
133     3, 33|           kiej ćwiercie. Trza będzie cosik zaradzić.~- O jałówce myślisz,
134     3, 33|             w rękę samymi złotówkami cosik ze trzy ruble.~- Schowajcie
135     3, 33|            jeszcze obwiązaną, ruchał cosik sinymi wargami.~Pochwalili
136     3, 33|           dobrego jadła. Szwargotali cosik ze Żydem.~Chłopy całą kupą
137     3, 33|             poredził szwargotać, tak cosik do nich zaszprechował, jaże
138     3, 34|               szepnęła ciszej. - Mam cosik gotowego grosza, jeno zrachować
139     3, 34|             nieznacznie i pogadawszy cosik z Rochem, wziął skrzypki
140     3, 34|             niej.~Jagustynka musiała cosik zmiarkować, bo rzekła jakby
141     3, 34|              Odsunęli się od niego i cosik długo w noc uredzali. Zaś
142     3, 34|               wójtów brat, zaczął im cosik raić z cicha; że wsparci
143     3, 34|    trzaskając drzwiami.~- Przewąchał cosik i na zwiady przyleciał.~-
144     3, 34|             Przepijcie no do mnie, a cosik waju rzeknę...~- Byka bierz
145     3, 35|            obaj na miedzy i długo se cosik uradzali: Snadź Rocho go
146     3, 35|         przesuwając ziarna różańca i cosik medytując.~Wcześnie jeszcze
147     3, 35|           wytrzeszczył na nią oczy i cosik zamamrotał, ale już odleciała:
148     3, 35|             i w oczy zaglądał, jakby cosik miarkując, szepnęła w same
149     3, 35|             trzeszczył wystrachane i cosik mamlał językiem. Zabaczyła
150     3, 35|              i młodszy jął majdrować cosik pod blachą, stara rozkazała
151     3, 35|              nogami. Mateusz też się cosik zamedytował.~Cichość się
152     3, 35|          spaść na wieś bieda... trza cosik zaradzić... a prędko - wykładał
153     3, 35|        garściami, a patrzeć ku nim i cosik wrzeszczeć, ale jakiś stary
154     3, 35|           brody targać, nabzdyczać a cosik z cicha mamrotać.~Kobiety
155     3, 36|       piosneczki, jeno wody szemrały cosik jakby przez sen, a drzewiny,
156     3, 36|        robiąc usilnie grdyką, chciał cosik powiedzieć; ale mu jeno
157     3, 36|            nagła przypomniało mu się cosik, bo poszedł śpieszno w podwórze,
158     3, 36|        srebrzące się liście szemrały cosik cichuśko.~- Kto me woła? -
159     3, 36|            wciąż przy nim, zaskomlał cosik, że przystanął, westchnął
160     3, 36|            żywota jego porę ostatnią cosik dziwnego zaczęło się dziać:
161     4, 37|             nim lecą, że Hankę jakby cosik tknęło.~- Wyjrzyj no, Józka,
162     4, 37|      pokazywał frasobliwą, a w sobie cosik drugiego taił, gdyż niby
163     4, 37|          Weronką.~- Przeciech urzęda cosik wiedzą?~- Juści... wiedzą...
164     4, 37|             pacierza.~Kajś w pobliżu cosik zatrzeszczało, obejrzała
165     4, 37|          biły ponurym głosem, wołały cosik w niebo pochmurne, ku lasom
166     4, 37|      zanosiła się Jagusia, którą tak cosik sparło pod piersiami, jaże
167     4, 37|         drugimi, chytał się płotów i cosik długo przy nich grdykał.~
168     4, 37|         wszystkim się widziało, jako cosik się gdzieś rusza, że chodzi
169     4, 38|            radosnych głosach i w tym cosik, czego nie wypowiedzieć,
170     4, 38|        zaglądało im w oczy i tak się cosik śmiali, jaże ludzie się
171     4, 38|              otworzyć. Mówił jeszcze cosik, ale jakby utonęła w jego
172     4, 38|           Kowal odciągnął go na bok, cosik mu szepnął i poleciał.~Pogadywali
173     4, 38|         Grzela prawił gorąco i kredą cosik pisał po stole. ~Szło o
174     4, 38|          Skrzypki umilkły, zaś dziad cosik se umyślił, bo skoro Witek
175     4, 38|              nie wysiedziała, tak ją cosik ponosiło. Jakby ją kto za
176     4, 38|              bije żałośnie.~Żarło ją cosik, czego by i wypowiedzieć
177     4, 38|            Jasio chodził po pokoju i cosik rozpowiadał.~Słyszała każde
178     4, 38|        patrzył pokryte gwiazdami, to cosik rzekł la uciechy, że śmiali
179     4, 38|          nawet nieco uniesła, ale ją cosik jakby przytrzymało za nogi,
180     4, 38|         zaśpiewał.~A Jagusię zaczęło cosik rozbierać, serce się tłukło
181     4, 39|            od różańca.~- Kiej me tak cosik spiera w dołku i tak me
182     4, 39|     poczekajcie! Dobrodziej chce wam cosik powiedzieć.~Nie wyszło i
183     4, 39|          czapirzyła się kiej kwoka i cosik poszeptywała do niej, tylko
184     4, 39|            baczności.~- Chciałem wam cosik poredzić.~Nastawiła ciekawie
185     4, 39|            między opłotki, długo jej cosik prawił wytrząchając pięściami.~
186     4, 39|              i poleciał.~- Dobrze go cosik ugryzło, kiej się tak bzdycy! -
187     4, 39|              prawie się ugotowało.~- Cosik nie wiedzie się jej z tymi
188     4, 39|          radości, a wójt pomedytował cosik i pomówił wielce przyjacielsko:~-
189     4, 40|          popruły rogami?~Odszczeknął cosik, aż skoczyła do niego, szczęściem,
190     4, 40|            na ojcowe kolana bełkocąc cosik. Antek objął obydwóch z
191     4, 40|    zamamrotał i nawet jeszcze więcej cosik gwarzył po swojemu, ciągając
192     4, 40|         kogutki na potem, a sporządź cosik po naszemu. Tak mi się już
193     4, 40|          nawet miał la kowalowej, bo cosik odłożył obwiniętego w papier,
194     4, 40|         czołgając się ku zbożom. Bór cosik gwarzył z cicha czubkami
195     4, 40|            na buty, to leśne ptaszki cosik mu zaświergoliły nad głową
196     4, 40|            na ganku.~Antek przerzekł cosik do Pietrka, pojącego konie,
197     4, 40|            nam sposobniej.~Medytował cosik obchodząc wszystkie kąty.~-
198     4, 40|           jakoweś pisma i książeczki cosik z cicha i ważnie nauczał.~
199     4, 40|     skwapliwie, ale kowalowi było to cosik nie na rękę, bo zakręcił
200     4, 41|          prędzej ruchały! Tak go już cosik ponosiło, że ledwie ścierpiał,
201     4, 41|    wieczorkiem za smętarz. Powiem ci cosik, przyjdź! - prosił gorąco.~-
202     4, 41|           nie pomyślał, że mam w tym cosik swojego na widoku, a jeno
203     4, 41|         próbowała go rozpytywać, ale cosik jeno mruknął i pokręciwszy
204     4, 41|         odciągnąwszy na stronę brata cosik mu przełożyła.~- Kobieta
205     4, 41|        siedli przy sobie, już im tak cosik omroczyło dusze, że spozierali
206     4, 41|             w chałupie i zamamrotała cosik Hanka; uniósł głowę, ale
207     4, 41|           udało ze zwózką, to ci już cosik kupię na jarmarku.~Rozradowała
208     4, 41|        zakatrupił borowego, i tak go cosik złego sparło pod piersiami,
209     4, 42|           śpieszył, że mu raz po raz cosik leciało z rąk z przeraźliwym
210     4, 42|             i naraz pognał, jakby go cosik popędzało, nie bacząc już
211     4, 42|              na zdradzie.~- Póki jej cosik do łba nie strzeli, kto
212     4, 42|           zazierał i z cicha, gorąco cosik prawił, nie bacząc na rozjarzone
213     4, 43|          piszczą jak wypierzone!~Jął cosik rozpowiadać o gniazdach,
214     4, 43|           Leciała do brata niosąc mu cosik w zanadrzu.~Zastała Nastusię
215     4, 43|             na świtaniu poczułam, że cosik tak się cocha o węgieł,
216     4, 43|              nie usnęłam, a tu znowu cosik porykuje z cicha. Wychodzę,
217     4, 43|               kaj teraz Michał pisał cosik pod wiszącą lampą, zaś organisty
218     4, 44|            za pan brat, a od każdego cosik wycyganił, to owsa mu zbrakło,
219     4, 44|              między łudzi prawiąc im cosik a przekładając coś ważnego,
220     4, 44|    przydeptana glista i odmruknąwszy cosik jął się przeciskać do młynarza,
221     4, 44|            papiery na stół i cięgiem cosik w nosie majstrował.~Pisarz
222     4, 44|             Pietrze, a chodźcie ino, cosik wama rzeknę! - zawołał do
223     4, 44|         któren wsparty o futrynę jął cosik mówić po swojemu, ale mu
224     4, 44|           harde ślepie chcąc jeszcze cosik dodać, gdy stary Płoszka
225     4, 44|             słysząc niczego, szeptał cosik z pisarzem, dając się im
226     4, 44|          zuchwale.~Naczelnik pogadał cosik z pisarzem, a ten pokrótce
227     4, 45|              o rozlatanych ślepiach, cosik zamamrotał, ale starszy
228     4, 45|              oczymgnieniu ukąsiło go cosik w serce, sposępniał i głuche,
229     4, 45|            po twarzy, jeno pogadując cosik do nich zbierał je do sitka
230     4, 45|             wywartych na przestrzał, cosik zaruszało się w kącie, a
231     4, 45|              nieodgadnioną głąb, kaj cosik tajnego bulgoce i gada,
232     4, 45|           Niewypowiedzianie parło ją cosik za nim i tak strasznie ponosiło,
233     4, 45|          czuła, że się z nią wyrabia cosik dziwnego, ale nie mogła
234     4, 45|            się... pusto... tknęło me cosik, bych zajrzeć pod gruszkę...
235     4, 46|   pomiarkowała, że na wsi dzieje się cosik ważnego, psy jakoś zajadlej
236     4, 46|         rozpowiadać, jak to ją zaraz cosik tknęło, kiej dojrzała bryki,
237     4, 46|           przyjechały.~- I w tym się cosik tai niedobrego! - zająkał
238     4, 46|            Grzela z Mateuszem i żeby cosik pewnego uradzić, zamknęli
239     4, 46|            worek ziemniaków, pogadał cosik długo z Witkiem na stronie
240     4, 46|          niebo i zmętniały pola, bór cosik zagadał z cicha i trwożnie
241     4, 47|             nowiną. ~Antek majdrował cosik kole woza i posłyszawszy
242     4, 47|             zagubią.~- Mówię wam, że cosik strasznego wzbiera w ich
243     4, 47|              z Nastusią pod ścianą i cosik z cicha se redzili, wywołał
244     4, 47|               Już mam z dawien dawna cosik upatrzonego - wyrwało mu
245     4, 47|              jej oczach. Poruchiwała cosik wargami, błogo uśmiechnięta
246     4, 48|              ganku z fają w zębach i cosik pilnie pogadywał z Jambrożem,
247     4, 48|             go jakiś dygotliwy war i cosik tak lubego jęło udręczać,
248     4, 48|          nikogo, tylko jeden Jambroż cosik tam mamrotał z książki przy
249     4, 48|              wszystko wybrany, że se cosik gaworzy, że oczy mu się
250     4, 48|          nieprzebłaganą twarzą - jął cosik bąkać i pleść trzy po trzy.~-
251     4, 48|          śniła na jawie o Jasiu - że cosik z nim rozmawia, że patrzą
252     4, 48|               jeno dzisia twarz miał cosik bledszą i dziwnie zbolałą,
253     4, 48|              w oczach.~Mateusz mówił cosik do niej, to matka, to drugie,
254     4, 49|            że spadnie na nią jeszcze cosik gorsze i bardziej niespodziane,
255     4, 49|              i zamknąwszy się z nią, cosik ważnego uradziły, gdyż jeszcze
256     4, 49|            rzęsisty.~Pietrek z wozem cosik się zamarudził, że już nie
257     4, 49|              Powiadały, jako się jej cosik w głowie popsuło...~- Nieprawda,