Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |  wypędzali... jakżeby... dobre są ludzie - krewniaki. Niezgody też
  2     1, 1 |         Boże, stworzenie też... A ludzie dobre, bo mię choć latem
  3     1, 1 |          i nie mieli... Kopta no, ludzie, kopta, bo do wieczora mało
  4     1, 1 |          krzywą gębą.~- Kopta no, ludzie, kopta - popędzała Anna
  5     1, 1 |           spiżowym świergotem, że ludzie przystawali i szept pacierzów,
  6     1, 1 |           ten kamień do szyi...~- Ludzie, a to czas do domu, mroczeje.~-
  7     1, 2 |          chłopak się nie pokazał.~Ludzie się porozchodzili, bo rozumieli,
  8     1, 2 |        powiedział Boryna~- Hale - ludzie warna zwrócą krowę abo i
  9     1, 3 |            Zwieź ziemniaki, a jak ludzie skończą kopanie, to zagnać
 10     1, 3 |       przedawaj. Jutro niedziela, ludzie się już zwiedziały, to się
 11     1, 3 |      Dobrze było już po ósmej, bo ludzie na polach siadali do śniadaniowych
 12     1, 3 |          pysk a sprać... a...~- O ludzie, ludzie!... - jęknęła Dominikowa.~-
 13     1, 3 |         sprać... a...~- O ludzie, ludzie!... - jęknęła Dominikowa.~-
 14     1, 3 |         obiecowali, co?~- Loboga, ludzie, że to pierun nie zabije
 15     1, 3 |  przyszedł.~- Czasy! Juści, ale i ludzie są winne. A kowal to co?
 16     1, 4 |       kątach mrok zalegał. Jakieś ludzie siedzieli za stołami pod
 17     1, 4 |       wyraźnie jak wół... Nie tak ludzie żyją we świecie jak u nas,
 18     1, 4 |       pustoszała, muzyka zmilkła, ludzie się rozchodzili do domów,
 19     1, 5 |        albo i w polach widni byli ludzie, jak przystawali nagle i
 20     1, 5 |   ścieżkach do Tymowa ruszali się ludzie.~Kto jeno żył, to z całej
 21     1, 5 |        Boryna.~- Ale i z tego, że ludzie o zbawienie swoje ani tych
 22     1, 5 |           kto ci to rozkupi.~- Są ludzie z Lipiec?~- O, hań tam mają
 23     1, 5 |      uśmiechała się do siebie, aż ludzie poglądali na nią, taka była
 24     1, 5 |  wspomożenia... biedna sierota... ludzie kochane... krześcijany prawdziwe...
 25     1, 5 |       gdzie grosik jaki! Dobre są ludzie, ubogiemu nie dadzą umrzeć
 26     1, 5 | czterdzieści, kiej zamrę.~- Już i ludzie mi redzą, żeby do sądu podać...
 27     1, 6 |    przyginały z głuchym jękiem, a ludzie wzdychali żałośnie w strasznej
 28     1, 6 |        siedzą... słodko jadają, a ludzie na nich robią... - myślała,
 29     1, 7 |           ino dudniło po dachach.~Ludzie się kwasili po chałupach;
 30     1, 7 |          a przybierz się pięknie, ludzie tam będą, a i sam Boryna
 31     1, 7 |     powiedziała.~- No, siadajcie, ludzie kochane, co jest, to zjemy! -
 32     1, 7 |          miał pieska, jak wszyscy ludzie?... - wątpiła Jagustynka.~-
 33     1, 7 |     powiada:~- Nie zabijajcie go, ludzie, bo to też stworzenie boskie,
 34     1, 7 |         my, bezbożniki my, złe my ludzie, ale ostań!... Ukarz, bij,
 35     1, 7 |            Sieroty my opuszczone, ludzie bezpańskie..-, i tak płakali,
 36     1, 7 |     drugiego dnia, kiej wszystkie ludzie poodchodzili, że już ani
 37     1, 7 |            Tak było, jakom rzekł, ludzie kochane! - powiedział łagodnie,
 38     1, 8 |          Jagna! Widzieliście, moi ludzie! To się łachała z tym i
 39     1, 8 |       było niewiela i niepilne, a ludzie siedzieli po chałupach,
 40     1, 8 |          hardość też znali.~Nawet ludzie spędzeni do szarwarku, na
 41     1, 8 |          makiem.~- Jedzta, pijta, ludzie kochane, braty rodzone,
 42     1, 8 |   krzyknął: Szlusuj!~- Pijcie no, ludzie! Pietrze, zaczynajcie -
 43     1, 8 |          kobiet przycichło nieco, ludzie się porozchodzili z wolna,
 44     1, 9 |          płynął światem całym, że ludzie i pola, i wsie zdały się
 45     1, 9 |      Ciężka zima będzie! - mówili ludzie. ~- Do lasów ciągną, ani
 46     1, 9 |          a z drugich wsi już szli ludzie drogami, majaczyli wskroś
 47     1, 9 |        się wciąż nad wrótniami, a ludzie przechodzili - szli dalej,
 48     1, 9 |       niebu, w świat cały szły...~Ludzie snuli się wśród mogił cicho,
 49     1, 9 |          matula mówili, a i stare ludzie przytwierdzają...~- Pan
 50     1, 9 |   Patrzcie no, a tam się świeci i ludzie jakieś są- zawołał Witek
 51     1, 9 |            majaczyły w mrokach... Ludzie się rozchodzili... światła
 52     1, 10|       stołka.~- Cichoj ino... tak ludzie mówią, cichoj!... - szeptała
 53     1, 10|        głowie, co powie stary, co ludzie , co wieś?... '~A przecież
 54     1, 10|      wyklinała, tak zawodziła, że ludzie wychodzili z domów i jakby
 55     1, 11|      znowu na ozory nie wzięli... ludzie to jak te psy... ino gryźć!
 56     1, 11|        foremne kieby żywe, aż się ludzie wczoraj na rozplecinach
 57     1, 11|    cudakom, druhen ino patrzeć... ludzie się wnet schodzić poczną,
 58     1, 11|           wychodzili przystrojeni ludzie, przystawali do nich i szli
 59     1, 11|         we świat leciały szeroki.~Ludzie wychodzili przed domy, do
 60     1, 11|         oniemieli i dziwowali się ludzie.~Hej ! Jak Mazury Mazurami,
 61     1, 11|           karanym będzie, to wam, ludzie kochane, mówię - bełkotał
 62     1, 11|          wójt, to wama mówię, moi ludzie.~- A na ten przykład i Jezus
 63     1, 11|        się, no, no! - dziwili się ludzie.~- Jakże, z tysiąc złotych
 64     1, 11|       Pijcie, sąsiedzi!... pijta, ludzie kochane, braty rodzone!...
 65     1, 11|         zdawało, jako te drzewa i ludzie, ziemia i gwiazdy, i te
 66     1, 12|         powiatu - rozruchalic się ludzie, bo skoro wszedł, skoro
 67     1, 12|         głos:~- Do misek chodźta, ludzie, bo stygnie!~- Cichoj, głupi,
 68     2, 13|        niebie krwawe zarzewia, aż ludzie mówili:~- Zima rośnie i
 69     2, 13|           przyzbach jak oszalałe, ludzie chyłkiem uciekali do chałup,
 70     2, 13|          a tak prażyła ziąbem, iż ludzie pod pierzynami, a kostnieli!~
 71     2, 13|         we świat gnały!~Najstarsi ludzie nie baczyli tak swarliwych
 72     2, 13|            A dyć bójcie się Boga, ludzie...krowa kiej obora, sama
 73     2, 13|           ma dziedzic przegrać? A ludzie się przejadą, drogi przetrą,
 74     2, 14|       dymy czuć było w powietrzu, ludzie snuli się po drodze, głosy
 75     2, 14|       drugą wieś, póki czas, póki ludzie nie wiedzą jeszcze... A
 76     2, 14|           wsi nocami, widzieli go ludzie nie raz jeden...~Odetchnęła
 77     2, 14|       nocach i spać nie daje... a ludzie zaraz to sobie farbują na
 78     2, 14|        Kłąb.~- Nie, powiadali ino ludzie, że tną ten przykupny las,
 79     2, 15|      niezgorzej - powiadają mądre ludzie, jeno czego znieść nie mógł,
 80     2, 15|          rzucił, a szli natenczas ludzie do Kalwarii - poszedłem
 81     2, 15|        pogadywało wesoło, byli to ludzie z dalszych wsi, co do młyna
 82     2, 15|       dawnego. Dziwowali się temu ludzie i różnie o tym mówili. Ale
 83     2, 15|    zdrowego sadu.~Boć wokoło żyli ludzie, była wieś, życie wrzało
 84     2, 15|       była i głęboka, rzucili się ludzie na ratunek i wyciągnęli
 85     2, 15|       który się znalazł - a skoro ludzie popowracali i uspokoiło
 86     2, 16|           myśl nie przychodził, a ludzie też wagowali się mówić o
 87     2, 16|            A zaraz po nich walili ludzie z Przyłęka, szli zaś jak
 88     2, 17|           ją wygnały, ścierwy nie ludzie!~- A po cóż się zadawała
 89     2, 17|        ręce rozłożył i zawołał:~- Ludzie kochane, kiej nie miarkuję,
 90     2, 18|     pacierzy nie rzekł ani słowa.~Ludzie się porozchodzili, bo wieczór
 91     2, 18|        znacie?~- Powiedali nieraz ludzie, że dziedzicowy brat wrócił
 92     2, 18|       byli pojedynczo.~- Co to za ludzie, z jarmarku wracają?~- Hale,
 93     2, 18|    dowiadywać się, ale nie śmiał, ludzie się kręcili dokoła, choć
 94     2, 19|       podążał spieszno saniami, a ludzie w dyrdy ganiali po obejściach,
 95     2, 19|     stołach kupili się kompaniami ludzie, ale mało kto ściskał kieliszek
 96     2, 19|      mruczał do siebie.~- Cichoj, ludzie ano posłyszą i roznieść
 97     2, 19|       poszli w tan nie bacząc, że ludzie zwracają na nich uwagę,
 98     2, 19|       Antek tańcuje z macochą, aż ludzie wydziwiają! - szepnęła.~-
 99     2, 19|       nawet - to i nie baczył, że ludzie dookoła spozierają uważnie
100     2, 19|     dopiero na głos Hanki, której ludzie donieśli, że się pobił znowu
101     2, 20|         cicha zaczął:~- Mówili mi ludzie o tym, co się tam w karczmie
102     2, 22|         się z wójtową, i żeby nie ludzie, do bicia by przyszło.~-
103     2, 22|          lasu wielgachnego! gdzie ludzie do góry nogami chodzą, gdzie
104     2, 22|          chodzim! Powiedzieli nam ludzie, że w tej wsi są gospodarze
105     2, 22|         brzmi muzyka, zabawy idą, ludzie się schodzą, a niech kur
106     2, 22|         kładzie; o krajach, gdzie ludzie kiej drzewa, gdzie mocarze,
107     2, 22|         nieba nabitego gwiazdami, ludzie tam jakieś chudzili. Powlókł
108     2, 22|       wilki wydusiły stada... źli ludzie rozgrabili... sąsiady zabrały
109     2, 22|         Potem opuścili go całkiem ludzie i bieda siadła na progu.~
110     2, 23|          tłukło, tak kołatało, że ludzie musieli słyszeć... Jezus!
111     2, 23|          słupem płomieni i dymów.~Ludzie zaczęli nadbiegać, krzyki
112     2, 24|           rozedniało chyla tyla i ludzie oczy z pomroki nocnej przetarli,
113     2, 24|      odjęło... a tu dzwon bije... ludzie krzyczą... - opowiadała
114     2, 24|     chałupach błyskały światła, i ludzie, kupiąc się po ciasnych
115     2, 24|         nigdy krzywd.~Akuratnie i ludzie wychodzili do kościoła,
116     2, 24|          w karczmie i na głos, by ludzie słyszeli.~Sprzedał Żydowi
117     2, 24|           zaczął wygłaszać naukę.~Ludzie zaczęli się pchać naprzód,
118     2, 24|           wolno szedł do wyjścia, ludzie mu się usuwali z drogi,
119     2, 25|        się zaraz przed chałupami, ludzie z zadartymi głowami tęskliwie
120     2, 25|           mżył drobny deszcz, ale ludzie czuli się tak źle, jak nigdy
121     2, 25|    kościele, wieś cała odstąpiła, ludzie palcami wytykali jako tego
122     2, 25|          strach padł na serca, że ludzie strwożeni, wylękli wybiegali
123     2, 25|         cóż?... Narodzie kochany, ludzie chrześcijańskie, Polaki, .
124     2, 25|            Nie bójta się niczego, ludzie, nie bójta, nasze prawo,
125     2, 25|         karać nie ukarzą. Za mną, ludzie, zbierać się duchem, za
126     2, 25|           ktosik daleką wrzawę.~- Ludzie jakieś idą całą gromadą -
127     2, 25|          cały las się rozległo:~- Ludzie z Modlicy! ludzie z Rzepek
128     2, 25|     rozległo:~- Ludzie z Modlicy! ludzie z Rzepek i skąd to jeszcze
129     2, 25|         wypowiedzieć nie sposób !~Ludzie poszaleli prawie, zawziętość
130     2, 25|    przerażający krzyk:~- Ratujta, ludzie!... Ratujta!...~Borowy właśnie
131     2, 25|          zjawił, serca truchlały, ludzie uciekali ze strachem, bo
132     2, 25|          Ociec! Loboga, ociec!...~Ludzie szli bezładnie, kupami,
133     3, 26|      jeszczech dobre i miłosierne ludzie, są... - szeptała opatrując
134     3, 26|            jak się zdarzyło i kaj ludzie dobre pozwolili przytulić
135     3, 26|       Agata! Widzieliście no, moi ludzie! Agata! - gadała prędko
136     3, 26|          chwała Bogu! A powiadali ludzie, jakoście jeszcze na Gody
137     3, 27|     opatrywał Jambroży, jeszczech ludzie byli się nie rozeszli, jeszczech
138     3, 27|          zwracało.~Miarkowali też ludzie, a najbardziej Jambroży,
139     3, 27|           Spóźnita się, dzieuchy, ludzie już całą drogą walą.~- Nie
140     3, 27|   podniesło się już dość wysoko i ludzie zewsząd zbierali się do
141     3, 28|          Dosyć zabawy! do roboty, ludzie! - zawołał naraz zrzucając
142     3, 28|        ale się jeszcze zdzierżył, ludzie byli - jeno ciskał w nią
143     3, 28|     przednówka daleko, procesjami ludzie ciągną po mąkę i kaszę;
144     3, 29|       błyskały pługi, ruchali się ludzie, konie rżały i wozy turkotały
145     3, 29|            tak źle, że nawet obce ludzie, z drugich wsi, zaczęli
146     3, 29|          głowę, w dyrdy pobiegła, ludzie zaś, rychło zwiedziawszy
147     3, 29|          Przypadła do niej Hanka, ludzie też kołem otoczyli pocieszając,
148     3, 29|         No, nie krzyczcie, dobrzy ludzie nie pozwolą wam zginąć i
149     3, 29|        jęczmiennych, to mąki...~- Ludzie kochane, gospodynie, matki
150     3, 29|      zajeżdżając przed cmentarz i ludzie z dalszych wsi nadchodzić
151     3, 30|          przechodzili już ostatni ludzie, jeno na kościelnym placu
152     3, 30|         wszystkich, jeno lipeckie ludzie zatrzęsły się z żalu i przypomnienia
153     3, 30|       skończyło się nabożeństwo i ludzie jęli się śpieszno na świat
154     3, 30|         nieprzerwanym łańcuchem i ludzie szli całymi kupami bokiem
155     3, 30|         zapachy topoli i brzózek. Ludzie mrowili się w cieniach wsi,
156     3, 30|         Lipcach ciasno, duszą się ludzie, a tamten ma tylachna pola,
157     3, 30|        jakby pacierzem cichuśkim; ludzie zrywali się raźniej wywierając
158     3, 30|           porozchodzili, bo już i ludzie z drugich wsi nad płotami
159     3, 30|           przygrywki skrzypicy, a ludzie wielce się dziwowali, że
160     3, 30|     święta czuć było wszędzie, że ludzie się roili, że śmiechy i
161     3, 30|           Drzwi chałup trzaskały, ludzie w dyrdy a na pół odziani
162     3, 31|     byście nie wyrzekali.~- Mądre ludzie powiadają: rachuj kaszę,
163     3, 31|           głowy kiej gorzałka, iż ludzie czuli się jakby pijani;
164     3, 31|         Jezu miłościwy! ratujcie, ludzie, ratujcie! - ryczała stara
165     3, 31|         to smutek ogarniał dusze, ludzie chodzili w utrapieniu, wzdychający
166     3, 31|        pługi, wszystkimi miedzami ludzie ruszali, a wszędy, skroś
167     3, 31|       zdumiewają nasze chłopy, co ludzie z Rzepek zjechali Lipcom
168     3, 31|      Bogiem i niech wama plonuje, ludzie kochane! - krzykali czapami
169     3, 32|          Miarkuję, co to lipeckie ludzie... hę? I coś sporo narodu...~
170     3, 32|       wodzenia. Przez sumienia są ludzie:~Rozmyślała z goryczą, wywierając
171     3, 32|   pokrzywdzona... Juści... Dobrze ludzie wiedzą, co wyrabiasz! W
172     3, 32|       chłopa z południa, jęli się ludzie zbierać pod kościołem, wygrzewali
173     3, 32|       rozwinęły nisko pochylone i ludzie przyklękli kołem, jakby
174     3, 32|          rozśpiewanym zagonem, że ludzie, pracujący na modlickich
175     3, 32|        pochwalony! Jak się macie, ludzie kochane!~Juści, co chórem
176     3, 33|         strasznie żałośnie, że to ludzie mają wszystkiego po grdykę,
177     3, 33|           dziwowisko zbiegali się ludzie: sporo już ich stojało na
178     3, 33| Złodziejką me przezywa! Słyszyta, ludzie! Do sądu podam, jak Bóg
179     3, 33|           mi przetrącił! Ratujta, ludzie, ratujta, bo pomrę!...~A
180     3, 33|         chciał go zabić, widzieli ludzie, ledwie go obronili, to
181     3, 33|    pociągnie... na pochowek ma... Ludzie by nie gadali... a pierzyny
182     3, 33|        gonitwy kole chałupy, jaże ludzie się zbiegali uspokajać.~
183     3, 33|       rosło coraz barzej i dobrzy ludzie już nieraz ostrzegali starą.~
184     3, 33|       siebie:~- Pośpieszajta się, ludzie... - że to opóźniali się
185     3, 34|        powodu jutrzejszego święta ludzie wcześniej schodzili z pól,
186     3, 34|     strachnęło konia? a tu jakieś ludzie w jałowcach leżą... Wołalim,
187     3, 34|         zgrozy pełen i bieganina, ludzie jaże się żegnali z przerażenia.
188     3, 34|        zabitych nie było w lesie, ludzie se jakieś spały pod krzakami.
189     3, 34|         dala, prawda, leżą jakieś ludzie kieby nieżywe... jeno im
190     3, 34|       pięknie przybrali, jaże się ludzie zdumieli powiedając, co
191     3, 34|      wszystkie wozy przejechały i ludzie przeszli, drogi opustoszały,
192     3, 34|          się podniósł na drogach.~Ludzie z bliższych wsi jęli na
193     3, 34|        kulą...~Lipce ożyły znowu, ludzie jęli wywierać drzwi i wyłazić
194     3, 34|          miasta pójdę, tam lepiej ludzie żyją.~- Twoja wola, ale
195     3, 34|       było i pachnąco. Używali se ludzie wywczasu na świeżym, chłodnym
196     3, 35|            gdyż o zmierzchu, kiej ludzie zaczęli ściągać z pól, proboszcz
197     3, 35|           ze strasznym wrzaskiem.~Ludzie już zaczęli nadbiegać ze
198     3, 35|            Czas już było na sumę, ludzie walili całą drogą, wozy
199     3, 35|         przed chałupą Dominikowej ludzie jakoś cichli, spoglądali
200     3, 36|           pusto tam było i cicho.~Ludzie śpieszniej zaczęli zwozić
201     3, 36|   rozchodziły się ciche dychania, ludzie spali na powietrzu, powierzając
202     4, 37|           tyla nad chałupy, a już ludzie lecieli na przewiady; raz
203     4, 37|      kurzawy jęły turkotać wozy i ludzie ze wsi pobliskich ściągali
204     4, 37|       drogach ustał wszelki ruch, ludzie już przeszli do kościoła,
205     4, 37|          i modłów nieustannych.~A ludzie szli już a szli tym ciągiem
206     4, 37|   siąpania deszczów jesiennych. A ludzie wchodzili i wychodzili bez
207     4, 37|          zaległa wszystkie drogi. Ludzie chodzili osowiali, markotni
208     4, 37|   poganiać swoich.~- A chodźcież, ludzie! Żeby pomarł i ten największy,
209     4, 37|           dniu, właśnie kiedy już ludzie ciągnęli na żałobne nabożeństwo.~
210     4, 37|    wytrzymać na ziemi, bo tam już ludzie jako te wilki nastają na
211     4, 37|    kłótnie, a obraza boska... Nie ludzie to, święty Pietrze, nie
212     4, 38|        tak się cosik śmiali, jaże ludzie się tym niemało gorszyli.~
213     4, 38|       wama mam ciężyć, kiej dobre ludzie wspomogą... We świat se
214     4, 38|        Antek na to powie? Dopiero ludzie wezmą nas na ozory i powiedzą,
215     4, 38|         chałupami siedzieli gęsto ludzie zażywając chłodu i wczasów~
216     4, 39|         Skądciś, jakby z pól, kaj ludzie osypywali ziemniaki, zrywała
217     4, 39|          zawiewało kieby z pieca, ludzie już wracali z pól, a od
218     4, 40|     polach ziemniaków ruchali się ludzie kiej mrówki, zaś jeszcze
219     4, 40|        ścianami przechładzali się ludzie.~Antek rozpytywał się o
220     4, 41|        strachu:~Mrok już zapadał, ludzie ściągali z pól, w obejściu
221     4, 41|        się nie odsłużę. Pomóżcie, ludzie kochane, pomóżcie! - wołał
222     4, 41|     radzić? Mój Boże, i w Ameryce ludzie żyją, i z kryminału też
223     4, 41|           i sponiewierał, że tera ludzie patrzą na mnie kiej na tego
224     4, 41|          i grzech! Co by to znowu ludzie pedzieli! Dyć ociec dzieciom
225     4, 42|        paszę, skrzypiały żurawie, ludzie wychodzili do roboty, turkotały
226     4, 42|          nie z próżnymi rękami.~- Ludzie kochane, a czymże się ja
227     4, 43|     chciały wychodzić na świat, a ludzie, przemęczeni do ostatka,
228     4, 43|        trzasnął kajś blisko, jaże ludzie powybiegali przed chałupy.~
229     4, 43|          było rzeźwe i chłodnawe, ludzie zaś wychodzili spuszczać
230     4, 44|       jakiś głos.~- Ruchajta się, ludzie! Ja tu po urzędzie, nie
231     4, 44|    zakrzyczał srogo:~- Cicho tam, ludzie, dyć to nie karczma!~- Pietrze,
232     4, 44|      uroczyście:~- Rozstąpta się, ludzie! Naczelnik!~Jakoż powóz
233     4, 44|           nie zdążyli się jeszcze ludzie porozkładać w cieniach ni
234     4, 44|          uroczyście:~- Zaczynamy, ludzie kochane! Cicho tam, Modliczaki!
235     4, 44|    Przykazuje głosować: Głosujmy, ludzie, głosujmy!~Wrzało coraz
236     4, 44|           ni be, ni me.~- Ciszej, ludzie, ciszej!~- Rozbrykały się
237     4, 44|       zahuczała kiej bęben, wtedy ludzie oprzytomnieli nieco, ściszając
238     4, 44|  zajeżdżał przed kancelarię, więc ludzie, chcąc nie chcąc, musieli
239     4, 44|     gromady zakrzyczał: - Wiecie, ludzie, czego wama naczelnik zapomniał
240     4, 45|        gorzkich wspominków, jacyś ludzie go wymijali, ani spostrzegł
241     4, 45|              Moje dziecko, na wsi ludzie widzą przez ściany nawet
242     4, 45|            dałam na wszystko... a ludzie poczciwe sieroty może nie
243     4, 45|           i msza się skończyła, i ludzie się porozchodzili, i Jambroż
244     4, 46|          jeno zza drzew i płotów, ludzie już ściągali z pól, chociaż
245     4, 46|          jeno drogi opustoszały i ludzie zasiedli przed wieczerzami,
246     4, 47|        jeno muchy brzęczały, gdyż ludzie snuli się bez głosu jak
247     4, 48|          wstydu i hańby, żeby cię ludzie wytykali palcami! Dlatego
248     4, 48|    zaczęli się zjeżdżać do Lipiec ludzie z dalszych wsi, a nawet
249     4, 49|          którym, czas! Zaraz by i ludzie przestali cię napastować!
250     4, 49|       Jakoby dur ogarnął Lipce, a ludzie zgoła się powściekali, bo
251     4, 49|         gmerali się niestrudzenie ludzie i szła cicha, wytężona robota
252     4, 49|           się nad nią zlitował! O ludzie, ludzie !~- Żeby tak zatracić
253     4, 49|           nią zlitował! O ludzie, ludzie !~- Żeby tak zatracić duszę
254     4, 49|       rzekł:~- Ostańcie z Bogiem, ludzie kochane.~ ~ ~