Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |           których w płachtach leżały dzieci raz w raz popłakując.~-
  2     1, 1 |      wykrzykiwała wciąż namiętnie na dzieci własne, a potem już i na
  3     1, 2 |             wypadał w opłotki i gnał dzieci na drogę, co się były wieszały
  4     1, 2 |              do żeniaczki...~- Troje dzieci, cztery morgi, dwa krowie
  5     1, 2 |              znowu przypominał sobie dzieci, to te gadania na Jagnę,
  6     1, 3 |            wie? Obaczycie!~- Starym, dzieci dorastają... a pierwszej
  7     1, 3 |              byc nie było. Już nawet dzieci na ojców nastają, posłuchu
  8     1, 4 |       dziewczyny, szli parobcy, szły dzieci, szli gospodarze w białych
  9     1, 4 |     człowieka...~- A gospodarstwo, a dzieci, a kumy - to i cały świat
 10     1, 4 |               że nie dba o nią ani o dzieci.~Aż Antek zerwał się na
 11     1, 4 |             zła na wszystkich, że to dzieci ją skrzywdziły, a ona na
 12     1, 5 |         oglądają, to co im ta znaczą dzieci - szepnął Jambroży.~- A
 13     1, 6 |            ino głupie uwierzą, że la dzieci się pożenił... la siebie,
 14     1, 6 |           grunt, to i ojcowa wola!~- Dzieci też coś znaczą i prawo swoje
 15     1, 6 |            staw, u Boryny.~- Dorosłe dzieci, dobrego słowa nie dadzą
 16     1, 7 |            chleba, a i za to jeszcze dzieci uczy... powiedają... - ale
 17     1, 7 |         płoty się drą, to na wozy, a dzieci w bek, a wszyscy krzyczą:~-
 18     1, 8 |            kobietę się bierze! Co to dzieci na to powiedzą! O świecie,
 19     1, 8 |              prawicie ! Jakże by to, dzieci dorosłe i sam już w latach!~-
 20     1, 8 |            obędzie - kowal ni drugie dzieci nie darują swojego macosze,
 21     1, 8 |              go wszyscy.~Jeno nikt z dzieci, ni kowal nawet, o zmówinach
 22     1, 8 |             to by mu dały taki wycug dzieci jak mnie! Całe dziesięć
 23     1, 8 |            nasza to rzecz.~- Hale... dzieci nas wyklinać będą...~- Będzie
 24     1, 8 |            Jezus postanowił, że ojce dzieci chowają la świata, nie la
 25     1, 8 |              na piwo, to potem co?...Dzieci macochę wyżeną i...~- Mówili
 26     1, 8 |             całe gospodarstwo. Co by dzieci powiedziały! - Jął się drapać
 27     1, 9 |             czym wybuchnąć...~Jakże, dzieci wiedziały już o wszystkim.~
 28     1, 10|           rzucił urągliwie.~- Żonę i dzieci masz, toś o tym pamiętać
 29     1, 10|               Kobietę mu wypomniał i dzieci... baczy on ją dobrze, baczy!
 30     1, 10|              pięknie się przyodziać, dzieci zabrać i zaraz, jak przedzwonią
 31     1, 10|       opadłymi liśćmi i śmieciami, i dzieci krzyczały przed domami.
 32     1, 10|           siedziało ze dwadzieścioro dzieci i wszystkie razem a w głos
 33     1, 10|             dać jeść nie dziwota ... dzieci tyla... a to i wełniaki
 34     1, 10|               Popaślibyście gęsi, to dzieci przypilnowali...~- Wszystko
 35     1, 10|             pierzynę, bo powiada, że dzieci nie mają pod czym spać...
 36     1, 10|         ustawiała ławki i stołki, bo dzieci się już porozchodziły, a
 37     1, 10|              żurawi, rozmowy, krzyki dzieci, szczekania leciały wyraźniej
 38     1, 10|              chrząkała i przyciszała dzieci, bo się brały do baraszkowania,
 39     1, 10|              i wołały na przemian, a dzieci też wrzeszczały, że Kuba
 40     1, 11|             iż coraz wolniej szli, a dzieci chmarą nieprzeliczoną i
 41     1, 11|             jest, bez trzy zimy moje dzieci chodziły i co?... To nawet
 42     1, 11|         starszeństwie aż do druhen i dzieci - a ledwie się pomieścili,
 43     1, 11|              miały na dziewuchy i na dzieci, a organista też dowodził,
 44     1, 11|           drobi. ~Co złego zrobiła? ~Dzieci pomorzyła.~I rozbiegały
 45     1, 11|            zebrany, starzy i młodzi, dzieci nawet, zaśpiewali "Chmiela"
 46     1, 12|           zrobiło, tyla że za oknami dzieci wrzeszczały i tuzowały się
 47     2, 13|        przejmowała wszystkich, a już dzieci to szalały z uciechy, psy
 48     2, 13|           raz w raz rzucał pecyną na dzieci, baraszkujące przed progiem,
 49     2, 13|         buchnęła płaczem, a za nią i dzieci czepiając się matczynego
 50     2, 13|             tłukąc głową o ścianę, a dzieci też w płaczliwy wtór biły.
 51     2, 14|          mroczno, chłodno i smutnie; dzieci bawiły się na łóżku i z
 52     2, 14|          spyskały .Idźcie do chałupy dzieci pilnować .~ci pilnować:~
 53     2, 14|           wzorzysto pokrywał szybki, dzieci skwierczały z cicha, jakby
 54     2, 14|          ogień a miejcie baczenie na dzieci, za parę pacierzy przyjdę,
 55     2, 14|               odwrócił się szybko do dzieci, bo łzy posypały mu się
 56     2, 14|           nie rozumiejąc.~- Chłop ma dzieci i żonę, a za drugimi się
 57     2, 14|              Antka jeszcze nie było.~Dzieci siedziały przed kominem
 58     2, 14|    narządziła sutą kolację, i rychło dzieci spać położyła.~Uciszyło
 59     2, 14|            wszystko na jej głowie, i dzieci, i gospodarstwo, i bieda
 60     2, 14|           przewałęsał.~Położyli się, dzieci już spały, ułożone w nogach
 61     2, 15|             mogła, przyciszała wciąż dzieci , starego nagnała, by buciarami
 62     2, 15|              nigdy, cichy, spokojny, dzieci zabawiał, pomagał w gospodarstwie,
 63     2, 15|           Jagustynka zapozwała znowu dzieci do sądów o wycugi; to insze
 64     2, 15|        boskiej z tego nie wyszło, że dzieci osobno, a ociec osobno.~-
 65     2, 16|           wszędzie pełno było wrzawy dzieci, rwetesu, gęgliwych głosów
 66     2, 16|         sierotą... Czekałam, że mnie dzieci zaproszą... czekałam...
 67     2, 16|          dziadówka... jak... rodzone dzieci... samą mię ostawiły i bez
 68     2, 16|            Nie powiadajcie, złość na dzieci was ślepi, byście nie zgrzeszyli!... .~
 69     2, 17|       odwiedzali się po sąsiedzku,~a dzieci całym stadem, kiej te źrebaki
 70     2, 18|           nie rzekł.~- Zajrzałbyś do dzieci kiedy.~- Przyletę, przyletę,
 71     2, 19|      ostawały. Juści, że za ojcami i dzieci ciągnęły co starsze, zwłaszcza
 72     2, 19|             nie macie, a jeno jak te dzieci, co jeszcze bałykują, cudze
 73     2, 20|          poprawiajcie się póki czas!~Dzieci buchnęły płaczem, bo się
 74     2, 20|  przygrzewało, że drogi roiły się od dzieci, wywierano drzwi, ludzi
 75     2, 20|           wieś poszła na pogrzeb, bo dzieci stypę wyprawiali galantą...~
 76     2, 21|             ziąb nie do wytrzymania, dzieci skwierczą z zimna, warzy
 77     2, 21|         poredziła. Jak to, ma żonę i dzieci, a o wszystkim zapomina
 78     2, 21|       zaspach, a szła gnana trwogą o dzieci, która wstała w niej z nagła
 79     2, 21|            widziało niźli na dworze, dzieci spały pokulone w łóżku pod
 80     2, 21|            powiedział: "Przyjdź!", o dzieci pytał, o wszystko! Juści,
 81     2, 21|          niepoznaki.~Po kolacji, gdy dzieci nakarmione do syta, poobtulane
 82     2, 21|              oglądaj, a ino siebie i dzieci miej na widoku.~- Łacno
 83     2, 21|                 bacz ino na siebie i dzieci... starego się trzymaj...
 84     2, 21|              widziała tylko siebie i dzieci; sama się czuła gotową do
 85     2, 21|           przykazywał, zabierze jeno dzieci i pójdzie do starego, choćby
 86     2, 22|             miski, bo u Kłębów teraz dzieci nauczał, mieszkał i jadał,
 87     2, 22|              Zofia było jej na imię, dzieci z nią miał, na zamek powiódł
 88     2, 22|            jakieś pozapisywane karty dzieci, które Rocho nauczał a ona
 89     2, 22|              gotowy grosz w skrzyni, dzieci zdrowe i kobietę poczciwą;
 90     2, 22|         chałupy ino zręby spalone... dzieci nie ma... pusto... straszno...
 91     2, 22|             mór i pobił mu wszystkie dzieci... pierun spalił... wilki
 92     2, 22|          bogatsze niźli przódzi.~Ino dzieci nie było nowych, bo jakże
 93     2, 24|              nie bacząc na nią ni na dzieci, a zresztą nie mogła się
 94     2, 24|        wszystkim.~Przypadła zaraz do dzieci popłakujących żałośnie,
 95     2, 24|            się, jak mogła najlepiej, dzieci dała pod Weronczyną opiekę
 96     2, 24|         wyszklone śniegi, po drogach dzieci ślizgały się zawzięcie i
 97     2, 24|            stary jął się wypytywać o dzieci i ze współczuciem użalał
 98     2, 25|          struchlałe kości, a co było dzieci, wszystkie biegały z wrzaskiem
 99     2, 25|              zaglądała do starego, a dzieci to już prawie nie wychodziły
100     2, 25|              sporo ludzi, to bab, to dzieci, ale przywarli drzwi, nikogo
101     2, 25|             naraz wszystkie chałupy, dzieci podniesły niemały wrzask,
102     2, 25|            sań, rżenie koni, wrzaski dzieci, klątwy, to kobiece lamenty,
103     2, 25|            chłopy, parobki, kobiety, dzieci nawet co starsze ruszyły;
104     2, 25|            wył kiej ta suka, gdy jej dzieci potopią.~Aż kilkoro ludzi
105     3, 26|      pomyśleć nie śmiała.~- Tylachna dzieci, w chałupie ciasno, a to
106     3, 26|              jeszcze nieco błotnych, dzieci przeganiały stadami pokrzykując
107     3, 26|     gotowanych ziemniaków.~Choć to i dzieci krzykały tu i owdzie abo
108     3, 26|         poszły! ścierwy... to własne dzieci tratują jako te świnie! -
109     3, 27|        poleciała do chałupy, zabrała dzieci i co było na podorędziu
110     3, 27|           ogień na kominie.~Wywiedła dzieci na ganek i wetknąwszy im
111     3, 27|           naźre, w cieple się wyśpi, dzieci nie rodzi, to nie ma być
112     3, 27|          ojca jeno widział a Hankę i dzieci, psa nawet.~To może i bez
113     3, 27|       stojący pilnując dokładania, a dzieci siedziały pod kominem przy
114     3, 27|   przyogarnęła się nieco i zabrawszy dzieci siadła z nimi na ganku,
115     3, 27|          brzmiały pogwary z krzykami dzieci, zabawiających się ciskaniem
116     3, 27|           pomilkły.~Hanka wyiskawszy dzieci do czysta zaprowadziła je
117     3, 27|              się żarliwie, bacząc na dzieci, a i do starego zaglądając
118     3, 27|            Pytał się to o chałupę, o dzieci, o... mnie... o wszystkich?... -
119     3, 28|              by ich woda nie wzięła. Dzieci nie budź, niech se śpią
120     3, 28|        Wstańcie i przyjdźcie do nas, dzieci przypilnujecie, bo wieprzka
121     3, 28|    przystawały w opłotkach i kilkoro dzieci wieszało się na płotach,
122     3, 28|             kiej na odpust waliły, a dzieci się też sporo plątało po
123     3, 28|           których czyniono kiszki, a dzieci cosik trwożnie gaworzyły
124     3, 28|              krzywdziciele moi, choć dzieci rodzone... zaszłam, nie
125     3, 29|             kobiet wciąż przybywało, dzieci też całą hurmą zbiegały
126     3, 29|             mieszkał, nauczał bowiem dzieci w pustej izbie Sikorów,
127     3, 29|              padło.~- Wracacie to do dzieci?~Podniósł się był z ławy.~-
128     3, 29|             było porządki czynić, to dzieci obszyć, siebie też ździebko
129     3, 29|             gdzie znowu rozswawolone dzieci do posłuchu napędzał...~
130     3, 29|         ogarniając rękoma rozpłakane dzieci, ryczała w głos.~Przypadła
131     3, 29|              bez pamięci przytulając dzieci.~A stary Bylica, skurczony
132     3, 29|    nadchodziło coraz więcej kobiet i dzieci, że ino błocko chlupało
133     3, 29|  błogosławiący i za głowę ścisnął, a dzieci tulące mu się z piskiem
134     3, 29|       Skoczyłam z łóżka i ledwiem co dzieci zgarnęła w naręcze, a tu
135     3, 29|              drugą stronę, kaj Rocho dzieci nauczał... Juści, komina
136     3, 29|              do waju jeść przyjdę... dzieci ci za to przypilnuję...
137     3, 29|          powstał rwetes i krętanina, dzieci zaś wypędzane z chałup,
138     3, 29|            się wałęsał po drogach, a dzieci robiły, co chciały, za łby
139     3, 29|        wrzawę czyniąc coraz większą, dzieci nawet pędząc do zgarnywania
140     3, 29|             strugający cosik wpośród dzieci raz po raz nosem pociągał
141     3, 29|            były i mniejsze, Józine i dzieci, były i takie specjały z
142     3, 29|              na to i Józka zabrawszy dzieci z sobą.~Ale siedzieli dość
143     3, 29|      czesaniem, myciem i szorowaniem dzieci, że nie z jednej chałupy
144     3, 30|            niemałym piskiem pucowała dzieci, sama się też we świąteczne
145     3, 30|              tyle jeno, co tam nieco dzieci uwijało się nad stawem śmigając
146     3, 30|              na progach przeiskiwały dzieci.~I tak oto przechodziły
147     3, 30|        zaszarpały się krótkie krzyki dzieci, odganiających wrony od
148     3, 30|         jeszcze cosik kiele kogutka, dzieci zaś baraszkowały razem z
149     3, 30|      chłopaki pożenią, to już la ich dzieci nie ostanie i po morgu,
150     3, 30|              i zbywszy go bele czym, dzieci zwołała i do dom poszła.~-
151     3, 30|             ławę, gdyż Rocho czekał, dzieci jeść skamlały, a Jagna raz
152     3, 30|             Hanka, choć się zarno do dzieci przyłożyła, usnąć nie mogła
153     3, 30|             ślubną była i matką jego dzieci, to jej nawet nie przyhołubił,
154     3, 30|        cisnąc głowę w poduszki, bych dzieci nie rozbudzić, a każda kostka
155     3, 30|          cicho się zrobiło, bo stary dzieci powiódł na drogę, zasnęła
156     3, 30|        nawiedzali wraz z całą chmarą dzieci rozwrzeszczanych i tak się
157     3, 30|            odbijając niby w lustrze, dzieci latały z dyngusiarzami,
158     3, 31|          słowa nie wypuścił. ~Że zaś dzieci do sieni się naszło i coraz
159     3, 31|            pusto się zrobiło na wsi, dzieci jeno kajś niekaj bawiły
160     3, 31|      Warsiawie siedzi od wczoraj, po dzieci pojechała do szpitala, ma
161     3, 31|            się do syta, to skąd i la dzieci weźmie...~- Płacą na utrzymanie,
162     3, 31|            trzaskanie wrótni, płacze dzieci, krzyki gęsi wypędzanych
163     3, 31|              gęsi i kury w podwórze, dzieci przywiedź do chałupy, jeszcze
164     3, 31|          rozpowiadała, jak to Cygany dzieci kradną po wsiach.~- I żeby
165     3, 31|       kobietom nadchodzącym zewsząd, dzieci zaś jak zawdy wrzask podniesły,
166     3, 31|             Dziewczyny i co ino było dzieci szły przy wozach odprowadzając
167     3, 32|           wrzała kiejby na odpuście; dzieci wylatywały z krzykiem na
168     3, 32|              mimo zabawiań starszych dzieci. Hanka przyklęknąwszy przed
169     3, 32|          piersiach krzykiem strachu.~Dzieci jęły się za łby wodzić i
170     3, 32|                Konia przywiedłam, bo dzieci go płoszyły... - zaczęła
171     3, 32|             opłotków, to kobiety, to dzieci nawet, a wszystkie zadyszane
172     3, 32|               Sporo jeszcze kobiet i dzieci przyłączało się po drodze,
173     3, 32|            łąk, pod łagodne wzgórza. Dzieci jeno dłużej się zatrzymały,
174     3, 32|   kusztykającą daleko za wszystkimi. Dzieci jeno plątały się na bokach,
175     3, 32|             krzyków w kupie kobiet i dzieci, w radosnej wrzawie gwaru
176     3, 32|        strony, chałupami szli, wiela dzieci pomniejsze na ręce wzięło,
177     3, 32|              kiele każdego kobiety i dzieci tulą się radośnie niby te
178     3, 32|              wpół trzymała i młodsze dzieci wieszały się dokoła, zaś
179     3, 32|              cichszym hukaniem... aż dzieci, baraszkujące po drogach,
180     3, 33|          ścianą siedziało tych troje dzieci przywiezionych z Warszawy.~
181     3, 33|             się już położyli, a kiej dzieci jęły chrapać, zaczęła go
182     3, 33|         skrobała ziemniaki na ganku, dzieci bawiły się pod ścianą, a
183     3, 33|           przemienienie gąsiąt; to o dzieci szły kłótnie, to o szkody
184     3, 33|         przeciw niej ważył? - własne dzieci!~- Jezus miłosierny - wołała
185     3, 33|            ze wsi... od grontu... od dzieci... Jezu... - to ino zrozumiała.~-
186     3, 34|              wianki przed chałupami, dzieci znosiły naręcza tataraku,
187     3, 34|           szeptem raili strzegąc się dzieci i dzieuch i wszystkich przejmowało
188     3, 34|        straży w opłotkach, bo chmara dzieci cisnęła się oglądać ołtarz
189     3, 34|       niekajś w opłotkach bawiły się dzieci, psy wylegały się w słońcu
190     3, 34|       wydzierały się cieniuśką nutą, dzieci piskały po swojemu, a małe
191     3, 34|             przenikała duszę, że już dzieci z wrzaskiem brodziły po
192     3, 35|              basował, zaś niejedną o dzieci zagadywał i porządki wychwalał,
193     3, 35|          zwijały się kole porządków, dzieci obsiadłszy miskę przed gankiem
194     3, 35|              opita, całowała cięgiem dzieci, gadała do źrebaka, gadała
195     3, 35|              on dobrze wie, co Rocho dzieci naucza i książki polskie
196     3, 35|            pociągnęło nieco kobiet i dzieci.~Skwar też już przeszedł,
197     3, 35|              z glinianych garnczków; dzieci baraszkowały kole domu a
198     3, 35|           trwożnie wyglądały oknami, dzieci kryły się po sieniach, zaś
199     3, 36|            ale na ostry turkot bryki dzieci wypadły z wrzaskiem i Łapa
200     3, 36|       odpowiadała spokojnie, całując dzieci, a rozdając im kukiełki.~
201     4, 37|           zapiekała do żywego mięsa, dzieci też nie żałowały.~- Dzieci
202     4, 37|           dzieci też nie żałowały.~- Dzieci miał dobre i nijakiej krzywdy
203     4, 37|        warknęła Jagustynka.~- Bo złe dzieci tak by się nie biadoliły.
204     4, 37|         przywieźli do chrztów czworo dzieci.~- Niech poczekają, nie
205     4, 37|            zabrawszy ojca i Hanczyne dzieci też poszła, w chałupie ostały
206     4, 37|            do okien cisnęło się tyla dzieci i tak swywoliły, jaże Witek
207     4, 37|           jeno Józka ostała pilnować dzieci, a i bez to, co była jakaś
208     4, 37|            bez śladu, że o nim nawet dzieci rodzone nie przypomną? ~
209     4, 37|              brat powstaje na brata, dzieci na ojców, żony na mężów,
210     4, 37|            łaskawie sieroty, głaskał dzieci, a zgwarzając się z gospodyniami
211     4, 38|         domowy i siedziały kobiety i dzieci, zaś rude, opasłe Miemce
212     4, 38|         dziady wyciągały po swojemu, dzieci gwizdały na glinianych kuraskach,
213     4, 38|       całkiem uspokoiły, jeno co tam dzieci podniesły wrzaski kajś niekaj
214     4, 39|           drogach dokoła stawu, jeno dzieci bawiły się kaj niekaj w
215     4, 39|          takie ma prawo jak i drugie dzieci.~- Może weźmiecie i wy,
216     4, 39|        daleko, nawet nie wiedząc, że dzieci wyprowadziła do sadu, że
217     4, 39|          Alem mu ślubna i matka jego dzieci! - duma ją rozparła i pewność
218     4, 40|              dom spał głęboko, nawet dzieci nie matyjasiły, noc była
219     4, 40|            będę! - i ani się ruszył.~Dzieci też jęły się mazać, a Józka
220     4, 40|           przyłożyłam...~Przyciszyła dzieci, powypędzała drób z chlewów,
221     4, 40|              do zawiązywania, zaś la dzieci przywiózł pierników i organki,
222     4, 40|             nad pisklętami. Wyniesła dzieci daleko w sad, bych czasem
223     4, 40|             jeszcze coś pedzieć, ale dzieci zakrzyczały i poleciała
224     4, 40|            Kajże to ona dzisia?~- Do dzieci poleciała, na zgodę idzie
225     4, 41|             kiej matka nawet wyklina dzieci, to i tak w sercu nie pragnie
226     4, 41|        wszyćko ciepnąć, ostawić dom, dzieci, ziemię, wieś i w tyli świat,
227     4, 41| przedwieczornych pogwarów i wrzasków dzieci, kąpiących się we stawie.~
228     4, 41|            wałęsających się gadzin i dzieci. Przyśpiewki trzęsły się
229     4, 41|           kieby ściana.~- Nie pódę i dzieci na zatratę nie pozwolę! -
230     4, 42|        kulasami nie wyrobi. Kieby te dzieci, to śmiech, to płacz, to
231     4, 42|          Dobra wróżba, będą się wama dzieci darzyć.~Nastusia ździebko
232     4, 43|              nie dopuszczają do niej dzieci ni żadnej z przyjaciółek,
233     4, 44|             tyłami wsi ku dworowi.~- Dzieci pani pisarzowej przewinął
234     4, 44|           roku, a na przyszłą jesień dzieci już pójdą do szkoły.~Skończył,
235     4, 45|            ja dam śliczne kuraski la dzieci, nie? to może nici, igły,
236     4, 45|           całą złotówkę cukierków la dzieci, a kiej mu Żyd jął dziękować,
237     4, 45|           pochylając się ku niemu.~- Dzieci też i bez nauczyciela przychodzą
238     4, 45|             na który z domów, że już dzieci pierzchały spod ścian, ale
239     4, 45|              po rosie, i wrzeszczały dzieci kąpiące się w stawie, kajś
240     4, 45|          przepływały wysoko, wysoko, dzieci bawiły się po drogach, rumieniły
241     4, 46|          naszczekiwały w obejściach, dzieci kryły się po sadach wyzierając
242     4, 48|            za nieboszczkę, a kilkoro dzieci plątało się pod ścianami.~
243     4, 48|         ciemnym pokoju i przegnawszy dzieci na podwórze czuwała nad
244     4, 48|             trajkotały kobiety, kajś dzieci popłakiwały matyjaśnie,
245     4, 49|              zabiegała, jak mogła, i dzieci pędziła do roboty, ale Jagusia
246     4, 49|              siły - za krzywdę moich dzieci! ~- Za wstyd całej wsi! -
247     4, 49|            ruszało do żniw, że nawet dzieci, nawet stare i schorzałe,