Tom, Rozdzial

1     2, 22|     taką porę, kiej się dusza człowiekowa rozpręży jako to żelazo
2     3, 26|    leją się z oczu, aże dusza człowiekowa zmartwychwstaje w nieśmiertelnych
3     3, 27| boskiego miłosierdzia.~O dolo człowiekowa, dolo nieustępliwa!~O boskich
4     4, 37|     dzieciątko.~- Taka to już człowiekowa dola - powiedział smutnie.~-
5     4, 37|       miłościwy! Jezu!~O dolo człowiekowa, dolo nieustępliwa!~A cóże
6     4, 37|  zarówno wiedzieli, co jedyna człowiekowa dufność w Panajezusowej
7     4, 39|      któren w Lipcach, o dolo człowiekowa, dolo nieszczęsna! Dziś
8     4, 45|       cóż, że tam jakaś dusza człowiekowa skamlała w pazurach śmierci.~
9     4, 49|       ślepe i nieme kiej dola człowiekowa. I trwało tak z przerwami