Tom, Rozdzial

1     1, 9 | ostatnie i rzucał je w noc na zatracenie ostatnie... tam jeno głosy
2     2, 13|     cię na rzeź powiedli...na zatracenie... - lamentowała Hanka tłukąc
3     2, 19|     Na moją krzywdę i na moje zatracenie! - jęknął cicho i aż się
4     2, 22|    Bóg i .tak go opuścił i na zatracenie skazał!~Strasznie bluźnił
5     2, 24|       się stulał w, to jakieś zatracenie, kieby z tego pagórka spadzistego,
6     2, 24| pokrzywę i precz wyrzucili na zatracenie!~Antek odwrócił się nagle
7     3, 30|       nawet, że choćby w samo zatracenie, hej!...~Dróżką od cmentarza
8     3, 33|     to pójdziesz? We świat na zatracenie i pośmiewisko! Hale, pomieniał