Tom, Rozdzial

1     1, 9 |        się między drzewinami a wionął surowym, przegniłym tchem
2     2, 13|       z przytajonym tchem, lęk wionął po ziemi, mróz przenikał
3     2, 13| głęboka cichość i chłód surowy wionął.~W izbie też był ziąb przenikający,
4     2, 16|   mroźnych brzasków świetlisty wionął światem całym i przenikał
5     3, 34|    Borynie leciuśki przyśmiech wionął po twarzy, oczy się zatrzepały
6     4, 41|      go w lot, prześmiech jeno wionął po zwiędłych wargach, rozjarzyły
7     4, 42|      co jak ten święty pacierz wionął z każdego źdźbła i unosił
8     4, 43|       niżej i groźniej.~Strach wionął, wszystko przycichło i stanęło