Tom, Rozdzial

1     1, 3 |      trzasnął! - rzekła cicho, z westchnieniem ciężkim do obrazu Matki
2     1, 5 |          się za rolę i żegnał ją westchnieniem do wiosny.~A na przedwieczerzę
3     1, 5 |          sobie długo i z ciężkim westchnieniem zdjęła chustkę, ale wzięła
4     3, 28| talerzach i miseczkach z ciężkim westchnieniem zmieniając nie po raz jeden
5     3, 29|          do boku przymierzać i z westchnieniem żalu oddała.~- Swojemu chcesz
6     3, 30|         ma dzisiaj! - szepnęła z westchnieniem Magda.~- Po matuli, nie
7     3, 32|     cichuśko, serce jej wezbrało westchnieniem i przypominki przewiały
8     3, 35|      rozwiedła ręce i z ciężkiem westchnieniem jak długa rymnęła na twarz