Tom, Rozdzial

1     1, 1 |             że mojej...-zawołała z ulgą Anna.~- Witek ją co dopiero
2     1, 4 |           ochfiarowanie i z wielką ulgą wziął się do śpiącego Łapy
3     2, 13|          stwór wszelki odetchnął z ulgą.~Ale wichry wiały wciąż,
4     2, 14|          raz jeden...~Odetchnęła z ulgą ogromną, wiedziała przecież
5     2, 20|           do dawnego, odetchnęła z ulgą i jęła do niego zagadywać,
6     4, 37| Przywtarzali gorąco i z niezmierną ulgą.~
7     4, 45|          odetchnąwszy z niezmierną ulgą, nie poredził se jeno wyrozumieć
8     4, 46|         nie postało! - odetchnął z ulgą, lecz srodze zatroskany