Tom, Rozdzial

1     1, 9 | głosami, cienie, co nie były cieniami, tłukły się o nagie drzewa
2     1, 9 | Cmentarz jakby się napełniał cieniami... tłumem widm... gąszczem
3     2, 22|     błądzili po mogiłkach za cieniami pokutujących samobójców;
4     3, 28|    majaczyły ruchającymi się cieniami; minęła karczmę i wzięła
5     3, 30|    milczeniu, nakryci prawie cieniami drzew. Słońce zaszło, modrawe
6     3, 32|      zaś drogi, przysłonione cieniami drzew, a jeno niegdzie porznięte
7     4, 41|         rozważał cofając się cieniami pod stodołę i dopiero za
8     4, 46|  miedzą obrzeżoną pokrętnymi cieniami drzew, naraz zadrgało mu
9     4, 48|   śniadanie przecierając się cieniami nad stawem, gdyż słońce