Tom, Rozdzial

1     2, 20| Jagustynki.~- Chleb ją rozpiera i ponosi! - odrzekła z oburzeniem,
2     2, 23|           mnie cosik podrywa, tak ponosi, że tego nieba bym się uwiesiła
3     2, 25|        utrapień, jakie cały naród ponosi! Podawalim do sądu - co
4     3, 27|         cosik rozpiera, podrywa i ponosi, że oto poszłaby na kraj
5     3, 30|          krzyku, do płaczu, że ją ponosi gdziesik, iż czepiłaby się
6     3, 32|          że ją jakaś moc pojena i ponosi, ale skoro ją rzucił na
7     4, 40|      sercu tylko kłębi, wzbiera i ponosi ją w jakąś niewiadomą stronę,
8     4, 44|          się dobrego jadła, to go ponosi! Nama nie pilno! Niech poczeka!~