Tom, Rozdzial

1     2, 23|       się potem stać zdumionym oczom: wiośnianą porą albo kwiatem,
2     2, 24| zdumieniu, nie wierząc własnym oczom.~Hanka! Loboga! Hanka!~-
3     3, 32|       cichego wtóru pieśniom i oczom lecącym przed się w dale
4     3, 32|     dala już odkrywali głowy i oczom kobiet pokazały się lube
5     3, 32|         ledwie wierząc własnym oczom. A ona nie bacząc na nikogo
6     4, 42|        długiej chwili uwierzył oczom.~- Żeś się to ważył, no,
7     4, 42|      gadał i jakby nie wierząc oczom dotykał ścian, obchodził
8     4, 48|   zaledwie już wierząc własnym oczom, tchu jej brakło i ścisnęło