Tom, Rozdzial

1     1, 4 |       w tyli świat pognać, do obcych.~A wójtów brat najgłośniej
2     2, 14|      nie przeniesie, pomiędzy obcych nie pójdzie, ady by uschnęła
3     2, 17|       dosyć swojego, co mu do obcych! Jeszcze by, żebym każdego,
4     2, 20|      jednych głupich abo psów obcych? Chodził se jak ten dziedzic
5     3, 28|       chałupie, stróżujesz, a obcych do komory puszczasz! - krzyknęła
6     3, 31| ptactwo, to jakiś wędrownik z obcych stron i nawet te krzyże
7     4, 39|       przed samym ołtarzem; z obcych nie było nikogo, tyla co
8     4, 42|  krótka noc.~Że w mig ostał z obcych jeno Jambroż sączący flachy