Tom, Rozdzial

1     1, 11|      wskróś wirującej gęstwy ludzkiej, co nadpływała spienioną
2     1, 12|     płacz sierocy we wrzawie ludzkiej; między kochane zachodziła,
3     2, 24|    dziadówkę, to i z litości ludzkiej żyć muszę.~Gdy zaś Witek
4     3, 28| współczuciem.~- Tyle się już ludzkiej biedy najadłam, że me w
5     3, 28|  duszę.~- I nie ma końca tej ludzkiej marnacji. Siadłam przy Agacie,
6     3, 29|  Stacho wrócą i chałupę przy ludzkiej pomocy rychło podźwigną,
7     3, 31|      na próżno czekając ręki ludzkiej.~Cóż to naród miał z tego,
8     4, 45|      oderwać od tej kruszyny ludzkiej, od tego zetlałego źdźbła,