Tom, Rozdzial

1     2, 15|        i przeżerał go smutek - głęboki smutek, co jak ten jastrząb
2     2, 23|  ciemności i wzburzonego mętu.~Głęboki, niepokojący, a ledwie odczuty
3     2, 23|       do broga i wsunęli się w głęboki otwór, czerniejący tuż nad
4     2, 23| przymknęła powieki i zapadła w głęboki sen, wiatr przemknął bez
5     3, 36|       późna, pola, pogrążone w głęboki sen odpoczywania, jakby
6     4, 41|  ziemię od księżych.~Nakrył go głęboki cień drzew galancie rozrośniętych.~
7     4, 45|     Antka tak rozebrał chłód i głęboki spokój lasu, że przysiadłszy
8     4, 45|      zwiesił głowę zapadając w głęboki fotel, ale gdy Jasio powstał