Tom, Rozdzial

1     1, 3 | kobiałki obroku, bat schował na dno, pod siedzenie, otrzepał
2     1, 12|         pod wody szumiące... na dno rozwytych wichurą borów.~
3     2, 21|    wciąż jakby zapadała na samo dno tej rozkrzyczanej, lutej
4     2, 23|     uniesień, że padali na samo dno podziwu i niepamięci.~A
5     2, 24|    niepamięć jako ten kamień na dno, że jeno woda czasami zgurbi
6     2, 25|      jako te kamienie padały na dno pamięci, boć każden miał
7     3, 27|       drugą, i gdziesik na samo dno duszy spływały.~Mogła to
8     4, 41|   zakręcił i poleciała jakby na dno jakowegoś raju, a on ją