Tom, Rozdzial

1     2, 15|   drzewo przygnietło mu nogę, cud prawdziwy, że nie pękła,
2     2, 22|   choć krzyknęła zrazu, że to cud, iż powrócił i stał już
3     2, 24|    Sochowa.~- Bo i prawda, że cud, prawdziwy cud!~- Wiatru
4     2, 24|     prawda, że cud, prawdziwy cud!~- Wiatru też nie było i
5     2, 24|         a tu podpala jeszcze! Cud jeno, że cała wieś nie poszła! -
6     3, 29| Stachom rozwaliło chałupę!... cud boski, że ich nie pozabijało! -
7     3, 29|         Bóg jeszcze łaskaw!~- Cud się stał prawdziwy.~- Mogło
8     3, 31|   wypytywać, kto sprawił taki cud, że przyjadą z pomocą? Chodził