Tom, Rozdzial

1     3, 26|      się ku ziemi ze zgrozy i zdumienia, bo te nowinki kiej kamienie
2     4, 38|    oczy i jakby zdrętwiała ze zdumienia, on też ździebko się pomięszał,
3     4, 43| Szymkiem! - aż przystanęła ze zdumienia.~- Hanka też nie gorsza
4     4, 45|      oczy szeroko otworzył ze zdumienia.~- I wyście się tak głośno,
5     4, 45|       się rozkładając ręce ze zdumienia - Jezu, pan Jasio!~- Leżcie
6     4, 45|        Jasio aż się cofnął ze zdumienia.~- Mnie to się jeno spodobają
7     4, 47|    jaże oczy wytrzeszczyła ze zdumienia.~- A mój wiatrak postawi.