Tom, Rozdzial

1     2, 13| przeżarły, że dusza na wiór wyschła, a co mu z tego?... Ksiądz
2     3, 26|     do słońca twarz szarą i wyschłą jako te płone ugory zeszłoroczne;
3     3, 28|    jeno odchował, bo Florka wyschła kiej szczapa i tej kropli
4     3, 30|  pijąc te słowa miodne, jak wyschła ziemia pije dżdże rosiste
5     3, 34|   ciężkiego tupotu dudniała wyschła ziemia - a głosy dzwonów
6     3, 36|    to kiepska, co?~- Juści, wyschła prawie, jakby szczotkę kosił.~-
7     4, 40|   szczętem.~- W Modlicy zaś wyschła do cna, musiały sadzić na