Tom, Rozdzial

1     1, 3 | krzyknąć na Witka, że czas wstawać, ale chłopak uniósł nieco
2     2, 13|    aż trza było wśród nocy wstawać i przytykać poduszkami,
3     3, 27|    prawda, ale kowal umiał wstawać i o północku, lecieć choćby
4     3, 33|    krzyki na leniących się wstawać.~Rano było jeszcze, słońce
5     3, 36| czekają na niego...~- Pora wstawać, pora... - powtarzał, żegnając
6     4, 40|    świtania.~Pora już była wstawać, po wsi zaczęły się rozlegać
7     4, 48|   się świt, wieś zaczynała wstawać, brali wodę ze stawu, wypędzali