Tom, Rozdzial

1     1, 6 |    się kiej spokojne wody w wiośniane południe, aż ocknęła z nagła,
2     1, 10|     lody ze strzech, gdy je wiośniane słońce przygrzeje, a budziło
3     1, 12|   niesła się na jakieś pola wiośniane, na te Boże ugory ogromne,
4     2, 25| powietrzem szły takie lube, wiośniane tchnienia, że w sercach
5     3, 27| drzewo, obciążone kwiatem w wiośniane poranki, kiej słońce przygrzeje,
6     3, 29|     światem płynęło rzeźwe, wiośniane powietrze, przejęte ciepłą
7     4, 41|    szły przez niego kiej te wiośniane, pachnące zwiewy kolebiące