Tom, Rozdzial

1     1, 10|       rozmowy, krzyki dzieci, szczekania leciały wyraźniej przez
2     3, 30|      nikto w nocy nie słyszał szczekania!~Dali znać o sprawie sołtysowi,
3     3, 33|   jeno belki owiec i pieskowe szczekania rwały się z ciężkich tumanów,
4     3, 33|         A bo mi już obmierzły szczekania.~- I wilk się statkuje,
5     4, 39|      A niechta! Mam gdzieś te szczekania. Cóżem to takiego zrobiła?
6     4, 41| wysłuchałby to Jezus głupiego szczekania! Juści - ale dodała jakby
7     4, 44|     co mają już dosyć płonego szczekania, kazał zadzwonić wójtowi.~-