Tom, Rozdzial

1     2, 25| frasunki przejmowały serca; oziminy bowiem srodze cierpiały
2     3, 27| przełazu, wyjrzeć w pola na oziminy.~Zaczęła znowu mówić przerwany
3     3, 29| puszczały zieloną szczotką, oziminy podnosiły się w chyżym roście,
4     3, 30|  utopione, na pola, kaj już oziminy, wiatrem kolebane, niby
5     3, 32|   kotyry i gnał na oślep.~- Oziminy dobrze idą - szepnął ksiądz.~-
6     3, 33|    ziemię chudymi łęcinami. Oziminy jeno nie ucierpiały wiela,
7     4, 40| strony wsi były prawie same oziminy i bez to niewiela ludzi