Tom, Rozdzial

1     2, 13|       strachem stężałe, ziemia dygotała, a wszelaki stwór podnosił
2     2, 17| powstrzymywała się całą mocą i dygotała z męki, skowyczała w niej
3     2, 25| świtowych brzaskach, aż ziemia dygotała, aż wystraszone ptactwo
4     2, 25|       której topór nie chycił, dygotała trwożnie - a wszędy, na
5     3, 30|  pierwsze słońce przygrzeje...~Dygotała w sobie, paliły ją oczy,
6     4, 41|     potrzebę, jaże cała kuźnia dygotała.~- Nie chciałbyś to wozić? -
7     4, 49|     całego świata, jaże ziemia dygotała i chałupy się trzęsły.~Zwite