Tom, Rozdzial

1     1, 2 |      i żal go jeszcze większy dusił, bo przypominał, jak to
2     2, 21|      wrzynał się w gardziel i dusił, szła coraz wolniej i ciężej.~
3     2, 25|        każden swojego ułapił, dusił i taczał się z nim po śniegu,
4     3, 30|       mówić nie mogła, żal ją dusił, łzy zalewały, to jeszcze
5     3, 34|    się nie ozwała.~Jeszcze ją dusił wstyd, ale gniew, co ją
6     4, 41| spieki, bo w izbie gorąc jaże dusił, a w sieniach, kaj się buzowało
7     4, 47|  Panie Boże!~Mateusz milczał, dusił go wstyd i zalewał mu serce