Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |              Z cudzego woza to złaź choć i w pół morza.~Trza było...
  2     1, 1 |              A ludzie dobre, bo mię choć latem przytulą, kąta ani
  3     1, 2 |            co, ino ją trza dorznąć, choć tyla się wróci! - rzekł
  4     1, 3 |       parobku żydowski! Żreć to byś choć i czysty owies żarł, a do
  5     1, 3 |           wlekła się wolno bo drga, choć nieznacznie, szła pod wzgórza,
  6     1, 3 |          będziemy głośno mówili, to choć on Kozioł, a usłyszy!~Zaczęło
  7     1, 3 |              Mało wiele pogadywali, choć siedzieli w podle siebie
  8     1, 3 |             raz się obracał za nią, choć już widna nie była, bo mu
  9     1, 4 |             brogu i udawał, że śpi, choć mu słońce świeciło prosto
 10     1, 4 |          języka bali. Toć i Franek ,choć był pijany a zląkł się jej
 11     1, 5 |      przepijając do niego na zgodę, choć zły był, że tyla pieniędzy
 12     1, 5 |         dbał więcej niźli o siebie, choć i kulawy był, i mocy wielkiej
 13     1, 5 |             szli tak całą drogą, że choć szeroka była, a pomieścić
 14     1, 5 |             bo jarmark był sielny i choć to jeszcze dość rano, a
 15     1, 5 | pozłocistych ramach i za szkłem, że choć stały pod ścianami albo
 16     1, 5 |        wszystko zgodził skwapliwie, choć mu ta pieniędzy było żal,
 17     1, 5 |             wzięła się targować, bo choć kupić nie miała, a ino tak
 18     1, 5 |        Niedługo mi już ,niedługo... Choć ino do zwiesny dociągnąć,
 19     1, 5 |          wszyscy niezgorzej, stary, choć skąpy był i aż piszczał
 20     1, 5 |            do lasu.~Ciemno było, że choć oko wykol; deszcz padał
 21     1, 6 |              Z cudzego woza to złaź choć i w pół morza - mruknęła
 22     1, 6 |          wozu, chwyciła się luśni i choć nie potrza było, tak potężnie
 23     1, 7 |            ino nie trzymał całkiem, choć zarabiał sporo bo wszystko
 24     1, 7 |        Gołąb było mu za przezwisko, choć i do jastrzębia prędzej
 25     1, 7 | prześmiewali się społecznie.~Józka, choć to i skrzat był jeszcze,
 26     1, 7 |         Rochem kazał się przezywać, choć mu ta pewnie i nie Roch...
 27     1, 7 |            być z chłopskiego stanu, choć mówi jak wszystkie i nauczny
 28     1, 7 |              Nie pomogło to nic, bo choć nie chciała, a łzy same
 29     1, 7 |        widać nie było...~Pan Jezus, choć mu piersi zapierało i ledwie
 30     1, 7 |            go za język, ale Boryna, choć i miał już odpowiedź. podrapał
 31     1, 8 |            odzywała się do starego, choć dobrze wiedziała, co go
 32     1, 8 |        baczym! - szeptali trwożnie, choć chłopy były pod powałę i
 33     1, 8 |             Noc już była ciemna, że choć oko wykol, zwyczajnie w
 34     1, 8 |       ułapić ją za szyję i całować, choć go i ciągotki sielne brały,
 35     1, 9 |             domu z nikim nie mówił, choć i Antek cięgiem nasuwał
 36     1, 9 |             do tego, a powiedz komu choć słowo, to obaczysz, co ci
 37     1, 9 |            cię, wezmę!~- I dacie mi choć ten raziczek strzelnąć,
 38     1, 9 |            ale się pchał, jak mógł, choć ta i niejeden burknął, że
 39     1, 10|             Juści, i kobyły szkoda, choć ta i ślepa, i stara, ale
 40     1, 10|            ino ten jeden razik, aby choć zakląć ze złości - ale go
 41     1, 10|            płochy i tylko niekiedy, choć i z nieśmiałością, rzuciła
 42     1, 10|            ale się jeszcze hamował, choć ledwie i zdzierżał....~Długie
 43     1, 10|             ślady bitwy, a w końcu, choć i późno, podała kolację,
 44     1, 10|            wstąpił jednak do Jagny, choć się w oknach świeciło, zawrócił
 45     1, 10|           nie powiadał, co mu jest, choć go się Boryna pytał, ino
 46     1, 11|            Dom był świeżo obielony, choć nieco oblazł z wapna na
 47     1, 11|              na płoty, a jaki taki, choć nie weselny, przystawał
 48     1, 11|          zmieniając taneczników, bo choć raz wokoło z każdym przetańcować
 49     1, 11|           już nie bacząc !~Jagusia, choć mocna była, ale rychło zmiękła
 50     1, 11|            a ledwie się pomieścili, choć stoły ustawili wzdłuż trzech
 51     1, 12|          rozbiera gorącość... wody!~Choć markotny był i śpik go morzył,
 52     1, 12|        kosteczkę ogryzę i podjem se choć raz do sytu, a tu leż, zdychaj
 53     1, 12|          Witek poszedł spać.~- Żeby choć te oczy napaść.. żeby...~
 54     1, 12|           pójdzie na zdrowie, niech choć oni żyją... - myślał pogładzając
 55     1, 12|         unosił głowy.~- Jezus, żeby choć dnia doczekać! - jęczał
 56     1, 12|          słomę dostać.~Kobiety zaś, choć to nasienie najbardziej
 57     1, 12|          naród nie przepuści, niech choć ten razik spotkają ją po
 58     1, 12|             zabrzęczał.~- Podjem se choć raz do syta! Dostaniesz,
 59     2, 13|        roboty nie szuka, do młócki, choć proszą, nie idzie, a choćby
 60     2, 13|            zapełnionych ludźmi, ale choć pilnie patrzył, nie rozeznał
 61     2, 14|        pustka nieprzejrzana!~- Żeby choć ten dziad jaki zajrzał,
 62     2, 14|            dziad jaki zajrzał, żeby choć z kim zagadać! - westchnęła.~-
 63     2, 14|             jej. Powiadali swoje, a choć się strzegli, aby o Borynie
 64     2, 14|            choćby ino w opłotki, by choć oczy nacieszyć, ale zawróciła
 65     2, 14|           nie spytała, nijako było, choć rada by posłuchała.~- Dobrze
 66     2, 14|      przyzwyczai! Szkoda mi chłopa, choć wilkiem patrzy i nieustępliwy,
 67     2, 14|            jak był często zaglądał, choć mu Weronka broniła, a w
 68     2, 14|             nie podnosząc oczów, bo choć prawda, że był tu i owdzie,
 69     2, 15|    zrękowiny odbywały się u Kłębów, choć i bez muzyki, ale zabawiali
 70     2, 15|            strachliwy a głodny - że choć się tłucze koło jarzących
 71     2, 15|        tłucze koło jarzących okien, choć wzdycha do pełnych brogów,
 72     2, 15|          wzdycha do pełnych brogów, choć rad by duszą całą do ludzi -
 73     2, 15|            obronią cię i strażniki,~choć z nimi trzymasz. Zapamiętaj
 74     2, 15|            domu nic nie powiedział, choć Hanka jeszcze nie spała
 75     2, 16|    wzbraniał się.~- Niech pan Jasio choć się ogrzeje, zamróz taki!~-
 76     2, 16|        zgłupiał z tego kochania, bo choć kwardy był i nieustępliwy
 77     2, 16|            nie mogła nic przełknąć, choć jej Jagusia niczego nie
 78     2, 17|     rozlegało, tylko jedna Jagusia, choć była wielce utrudzona, nie
 79     2, 17|            cały świat się poniesie, choć mu ino do cycka iść potrza! -
 80     2, 17|         przeciwiąc mu się w niczym, choć wygadywał na matkę i wygrażał
 81     2, 17|         włazić i z wierzchu zrucać, choć tak Boryna przykazywał,
 82     2, 17|         izbie, zapraszała do jadła, choć już łyżki pokładli, buchała
 83     2, 17|           latami, czerstwi jeszcze; choć już starością i pracą przygięci
 84     2, 17|             Jezus nie poskąpił:~- I choć przez urzędu, a gromadzie
 85     2, 18|            na deseczce wszystko, że choć zawiane śniegiem, trafię
 86     2, 18|          ludzie się kręcili dokoła, choć już mroczało, a przy tym
 87     2, 19|            Bartek z tartaku, któren choć robotę miał, zawżdy z biednym
 88     2, 19|         karczmowe sienie i przyzby, choć mróz prażył żywym ogniem.~
 89     2, 19|             ja ci już nie pamiętam, choć mnie jeszcze plecy bolą...
 90     2, 19|      powiada:~- Zmyślna jucha jest, choć wagi nie trzyma, ty będziesz
 91     2, 19|            i tany szły zapamiętałe, choć był taki gąszcz, że głowa
 92     2, 19|        wójtów brat, Grzela Rakoski, choć nie był rozmowny i nieco
 93     2, 19|            widziała się dzisiaj, że choć naród już był napity, a
 94     2, 19|         spokojnie witał się z nimi, choć Józka umyślnie się odwróciła.~-
 95     2, 20|          bowiem przez tę niedzielę, choć nieraz o zmierzchu pod śmiertelnym
 96     2, 20|       Dopiero jakoś w sobotę stary, choć zdrowy nie był jeszcze,
 97     2, 20|             nauczała ją, a z wolna, choć i nie pytana, rozpowiadała
 98     2, 20|           tym garnkiem rozbitym, co choć odrutowany i zgoła cały
 99     2, 20|   sponiewierał jak psa, darowałbym, choć ciężko i trudno - ale jeśli
100     2, 20|              Zima wciąż była sroga, choć zmienna jak rzadko; bywały
101     2, 20|             to była, co?~Ale Jagna, choć się wystraszyła zrazu, odrzekła
102     2, 21|       ludzkie, ale tak rozpadłe, że choć przystanęła nasłuchując,
103     2, 22|             a po nich wlazła hardo, choć i nie proszona Kobusowa,
104     2, 22|           izbie, bo dom był wielki, choć niski, starą modą pobudowany,
105     2, 22|              jakby jej nie dojrzał, choć siedziała w pośrodku i najpierwsza
106     2, 22|            dziećmi, a poznawszy go, choć tak był zbiedzony, nuż go
107     2, 22|        wdowa i poznała go zaraz, to choć krzyknęła zrazu, że to cud,
108     2, 22|     ciężkiej, cierzpliwej pracy, bo choć koniskowi skóra się odparzała
109     2, 22|           ale mało kto go zauważył, choć cichość była, bo pod ten
110     2, 24|         ciężki i tak przemglony, że choć już pora była na dużą jasność,
111     2, 24|        Mocno stajecie mu naprzeciw, choć wczoraj jeszcze piliście
112     2, 24|             jakby na przymrozek, bo choć chmurzyska bure przeganiały
113     2, 24|            wnątrzu przemieniona, bo choć dawną duszę miała jakby
114     2, 24|          się sama temu dziwowała, a choć czasami drgało w niej cosik,
115     2, 24|    ciekawych nieulękła, śmiało zaś, choć ze drżeniem, skręciła w
116     2, 24|              Na robotę nie chodził, choć młynarz przysyłał po niego
117     2, 24|        pieski w oczy naglądając, że choć czasem i pobił, ale półkwaterki
118     2, 24|          niego pilnego baczenia, bo choć o tym podpaleniu różnie
119     2, 24|            mógł się z nią zobaczyć, choć całe wieczory wystawał przy
120     2, 24|      spotkał jej nawet w niedzielę, choć długo czatował przed kościołem.~
121     2, 25|             nie ustąpił mimo próśb, choć całą gromadą do niego chodzili,
122     2, 25|          Bogu dziękował, jeśli miał choć ziemniaki ze solą i te gorzkie
123     2, 25|             baczył, co ona wyrabia, choć dobrze pewnikiem wiedział
124     2, 25|   wszystkiego garnęła się do Antka, choć go miłowała jakby jeno ze
125     2, 25|         niewinowata!~Wołała za nim, choć już i kroki jego ucichły,
126     2, 25|             szroniejące, głosy zaś, choć przyduszone, szły wyraźniej.~
127     2, 25|            pomstować na dwór...~Ale choć wszystkim trafił prosto
128     2, 25|            rzucił się do niego, ale choć chłop był w mocy jednemu
129     2, 25|           się skończyła i Lipczaki, choć zmordowani, pokaleczeni,
130     3, 26|      odpoczywając co chwila.~- Żeby choć do sianokosów dociągnąć
131     3, 26|      zapachy gotowanych ziemniaków.~Choć to i dzieci krzykały tu
132     3, 26|             młodziuchną zielenią.~A choć to i najprawdziwsza zwiesna
133     3, 27|          już o tym, wiedziała!~Więc choć i Antka wzieni, uspokoiła
134     3, 27|        srogo stara.~To i siedziała, choć ckniło się jej niewypowiedzianie -
135     3, 27|      któremu lubo się słuchać... To choć się trzęsła z trwogi, by
136     3, 27|          trwogi, by nie wypatrzyli, choć i on nieraz skrzyczał za
137     3, 27|            a jej jakby nie dojrzał, choć wciąż stawała przed nim
138     3, 27|                i jużem go brał... a choć me kujnął... byłbym spencerkiem
139     3, 27|             całkiem i dobrej myśli. Choć strażnik nas pilnował, rozmawiałem
140     3, 27|       każdym z osobna wywiedział, i choć nic złego nie mówił, a to
141     3, 27|             powtarzał uporczywie.~- Choć do sieni ustąpcie, nie sprzeciwiajcie
142     3, 28|           że szlachtuje świniaka, i choć było jej nieco żal gorzałki,
143     3, 28|          chuściną wyszła bez słowa, choć wargi trzęsły się jej ze
144     3, 28|          żyję! - odparła spokojnie, choć trwożna była, boć rozumiała,
145     3, 28|        darmo powiedają, że Jambroż, choć przy kościele służy, a gotów
146     3, 28|            tamta jej stróżuje, więc choć po niewoli, dała spokój
147     3, 28|             to i krzywdziciele moi, choć dzieci rodzone... zaszłam,
148     3, 28|        uwarzyć, pole odłogiem stoi, choć zwiesna idzie... bo Adam
149     3, 28|            już to Jezus sprawić, by choć letką śmiercią pomarły,
150     3, 28|           zwiesna przeciech.~- Żeby choć zacząć sadzić przed świętami!~
151     3, 28|               Rozpowiadała szeroko, choć nikto jej za język nie ciągał,
152     3, 28|       prosto rzuciła się do komory, choć drzwi były przywarte.~Jakoż
153     3, 28|      Spróbuj, zbóju jeden! tknij me choć palcem, a takiego wrzasku
154     3, 29|             wybierać i wywozić - to choć urób kulasy po łokcie, a
155     3, 29|          dziwota, jako drugie wsie, choć ta przódzi koty darły z
156     3, 29|      rozchwiane drzewa.~Ale wiater, choć był przykry i nieco szkodliwy,
157     3, 29|            i spółecznie czujący, że choć i nieproszony, a niejedną
158     3, 29|           grzechem, ale na młynicy, choć się paliły lampki, w tym
159     3, 29|         jęły świergotać radośnie, a choć słońce się nie pokazało,
160     3, 29|           na samym świtaniu, Józka, choć śpioch był największy, pierwsza
161     3, 29|           było na świecie i ciemno, choć spokojnie; młyn jeno turkotał
162     3, 29|             z Jagusią i Dominikową, choć nie mówiły prawie z sobą,
163     3, 30|            nie dostrzegając nikogo, choć pobok siedziała Józka, Jaguś
164     3, 30|            a na wszystkich twarzach choć ździebko przychudłych z
165     3, 30|      kwapili się zrywać z barłogów, choć dzień ci to szedł Pańskiego
166     3, 30|      wełniaki i gorsety, a i Witek, choć boso, w nowym był spencerku
167     3, 30|       Zajęli ławki, że nawet Witek, choć nieśmiało, przysiadł na
168     3, 30|         nieco. - Jeno to dziwna, że choć mu za życia w błocie legać
169     3, 30|             przyleciał za Nastusią, choć go ta już całkiem odpędzała
170     3, 30|        Józka pomagając mu wstać, bo choć niedojda, gospodarskim był
171     3, 30|             to kiej żywy się rucha, choć z drewna. Pokaż go dzieuchom!...
172     3, 30|             rozpłakała się nagle, i choć przysłoniła twarz rękoma,
173     3, 30|         budy zapędzając.~Ale Hanka, choć się zarno do dzieci przyłożyła,
174     3, 30|           Józce nie przepuszczając, choć się prosiła i z bekiem leciała
175     3, 30|        gorzałki z miodem, bo Hanuś, choć z trudem nieco, ale godnie,
176     3, 30|             skądciś się zjawił, ale choć pijany, że ledwie się trzymał
177     3, 31|       Przyjdzie Józka, to odmierzy, choć robotnica z Filipki, no!...
178     3, 31|          nie przepuszczał flaszce i choć nikto nie słuchał, plótł
179     3, 31|         nawet nieboszczyk dziedzic, choć miał prawo, a tak me nigdy
180     3, 31|            i za dziesięciu chłopów, choć się wieś cała trudziła w
181     3, 31|        pomocnych nie brakło.~Hanka, choć jeszcze z łóżka, rządziła
182     3, 31|           sturbowała wszystkich, że choć dzień był bardzo cudny,
183     3, 31|            też się pokazał we wsi i choć już mrok zapadał, zabrał
184     3, 31|           to dzisiejsze świątko, bo choć pomocy nie potrzebowała,
185     3, 31|            objaśniając kobietom, że choć to dzisiaj wypadało świętego
186     3, 31|            dawał! No, mówię wam, że choć nieskorzy jesteście dawać
187     3, 31|            jesteście dawać na mszę, choć o potrzebach kościoła nie
188     3, 31|            kościoła nie pamiętacie, choć już od roku wołam, że dach
189     3, 31|            o nas, sieroty...~- Żeby choć kilka pługów do ziemniaków
190     3, 32|    sczerniałymi od pluchy topolami.~Choć srodze zawiedzeni, bez namysłu
191     3, 32|         marały w błocie, bo deszcz, choć ciepły i coraz drobniejszy,
192     3, 32|     przeciek, ale prosto powiem, że choć to są juchy, łajdusy, świędlerze
193     3, 32|            prawdzie, co poniektóre, choć lata mają, rozumu nie nabyły! -
194     3, 32|            i trzymała na nogach, że choć się chwiała na każdym kroku,
195     3, 32|          jakby zamorzone.~- Ady byś choć wiechciem wytarł wałacha! -
196     3, 32|         Uwijała się też, jak mogła, choć nogi się pod nią plątały
197     3, 32|       sposób iść było.~A zaś potem, choć przyszła nieco do sił, rękoma
198     3, 32|          Może i wróci! - dumała.~...Choć kowal jeszcze wczoraj upewniał,
199     3, 32|     obmierzłości, nie podając jeść, choć wiedziała, że o to skamle
200     3, 32|         chyląc procesji. Ale naród, choć śpiewał coraz głośniej,
201     3, 32|            niepowstrzymanej, a ona, choć idzie w pośrodku, tak się
202     3, 32|           radować się dobytkiem, że choć już dobrze ściemniało, a
203     3, 32|             smutki a żale.~Ale cóż, choć ręce mdlały z utrudzenia
204     3, 33|            to Grzela z krzywą gębą, choć na ośmiu morgach siedział,
205     3, 33|         jakby ją kto pobronował, że choć wiedzieli, co to za ziółko,
206     3, 33|         Stropili się tym wielce, bo choć Kozły dawna już przejechali,
207     3, 33|          uciekł po prostu.~A Jagnę, choć powiedziała, co czuła i
208     3, 33|       szczodra dla parobków; Jewka, choć ma całe sto złotych samą
209     3, 33|           wysychały, ziemniaki zaś, choć zrazu niezgorzej ruszyły,
210     3, 34|                Na niejedną pyskują, choć najpoczciwsza - zaczął mówić
211     3, 34|             ciągnęła się procesja i choć już ustawali ze spieki,
212     3, 34|           już ustawali ze spieki, a choć i sam proboszcz spotniały
213     3, 34|             A za paśniki mógłby dać choć po mordze łąki.~- I nieco
214     3, 35|           Jędrek podkładał drewek i choć się ogień buzował; dmuchał
215     3, 35|             dziedziczce z Głuchowa, choć cały świat wie, jak się
216     3, 35|           nie może w narodzie: Żeby choć Antek wrócił!...~- Wróci
217     3, 36|          tam z matką?~- Po dawnemu, choć może i ździebko lepiej.
218     4, 37|    Proboszcza nie było na pokojach, choć wszystkie drzwi i okna stały
219     4, 37|         Pietrze, bych mnie ozgrzało choć ździebko Pańskie zmiłowanie,
220     4, 38|       Dobrodzieje, znaku nie zrobi, choć z jajka uleje! - mamrotał
221     4, 38|            i skamle o pożyczki, aby choć chyla tyla zebrać, bo leda
222     4, 38|            nawet się wcisnął Kobus, choć go nikto nie zapraszał.~
223     4, 39|            ponosiło coraz barzej.~- Choć raz muszę se dać folgę!
224     4, 40|           bacznie, a tak surowo, że choć tylko niekiedy rzucił jakie
225     4, 41|           tym miejscu była głęboka, choć wąska zaledwie na jakieś
226     4, 42|          pomstuje.~- Mój Boże, żeby choć jaką krowinę dali, a to
227     4, 42|            dał się jednak ugłaskać, choć się ta jeszcze sierdził
228     4, 42|             Potańcuj z nią, użyj se choć tyla, kiej ci matka wzbronili
229     4, 43|              Juści, co krowa nasza, choć nie kupowalim! Jak ci wszystko
230     4, 43|            im na różne sposoby, aby choć niekiedy posłyszeć jakie
231     4, 44|             spozierając na chłopów, choć to biedota była taka, że
232     4, 44|          ktoś na nich.~A naczelnik, choć prawił słodziuśko, skończył
233     4, 45|       siedzi w cytadeli.~- Żeby się choć na tym skończyło! Doigrał
234     4, 47|           co przygodzi, to gotów ją choć i zakatrupić! A wszystkie
235     4, 49|          postu!~Słuchali rozważnie, choć w końcu pletła już trzy
236     4, 49|           wsią niby oszalałe ptaki, choć serce skwierczało z trwogi,
237     4, 49|         serce skwierczało z trwogi, choć trząsł się i dygotał z niespokoju. -