Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |          prawa już równo ciągnęła, a gdy konie doszły do drogi, uniósł
  2     1, 1 |      postronku dużą, czerwoną krowę; gdy przechodziła obok, pochwaliła
  3     1, 1 |      pochyloną nieco postać, dopiero gdy przeszedł niskie, kamienne
  4     1, 2 |              doić pierwszą z brzegu, gdy Witek wylazł od żłobów i
  5     1, 2 |        wrotach i wchodził w opłotki, gdy się obejrzał na jej dom,
  6     1, 3 |              noc i gwiazdy pobladłe, gdy ruch się uczynił w Borynowym
  7     1, 3 |           mocno perkotały w kominie, gdy Józka przyszła od udoju
  8     1, 3 |        ruszył i już był w opłotkach, gdy Witek mignął pod jabłoniami.~-
  9     1, 3 |              śniadaniowych dwojaków, gdy wjeżdżał do Tymowa, na puste
 10     1, 3 |              czyrn by się skończyło, gdy naraz Jacek się zerwał,
 11     1, 3 |            przetaczało ku zachodowi, gdy wjechali w las.~Mało wiele
 12     1, 3 |              Milczeli długo.~Dopiero gdy wyjechali z lasu na pola,
 13     1, 4 |             oczy ciskały błyskawice, gdy zaczął podnosić głos i wypominać
 14     1, 4 |       chlipanie, wycieranie nosów, a gdy ksiądz z pokutną modlitwą
 15     1, 4 |          mocno dzierżył w garści, bo gdy po Podniesieniu Jambroży
 16     1, 4 |             się od nich na plecach i gdy szła, wił się za nią niby
 17     1, 4 |              jej pociekły po twarzy, gdy ogarnęła oczami te pola
 18     1, 4 |      świeciło prosto w oczy, dopiero gdy zniknęła za węgłem stodoły,
 19     1, 5 |            przed jarmarkiem; dopiero gdy pszenica już we worach leżała
 20     1, 5 |            dopiero kiedy skończyli i gdy już kobiety posprzątały
 21     1, 5 |            jeszcze o tym i o owym, i gdy się rozchodzili, Kuba już
 22     1, 5 |             za nim wskroś ciżby, ale gdy weszli między płócienne
 23     1, 5 |             Noc się zrobiła zupełna, gdy dojechali do lasu.~Ciemno
 24     1, 6 |         różańca i poruszał ustami. A gdy siadali do kolacji, stara
 25     1, 7 |            życzliwą ciekawością, ale gdy przysiadł do jadła, rozmowy
 26     1, 8 |              konie czekały na nią.~A gdy wreszcie pozostał sam, z
 27     1, 9 |          chodzili razem z drugimi, a gdy już do cna pociemniało,
 28     1, 10|            chłopakowi dymać miechem, gdy mocniejszego ognia było
 29     1, 10|             niby te lody ze strzech, gdy je wiośniane słońce przygrzeje,
 30     1, 10|           łaziły pomiędzy krowami, a gdy wrócił do izby swojej, już
 31     1, 10|             wspominki jak ogień...~A gdy Józia posprzątała ślady
 32     1, 10|             i pyskować a uredzać!...~Gdy zabeczana Józia podawała
 33     1, 11|           się do chorego spieszył. A gdy wychodzili z kościoła, organista
 34     1, 11|       Dominikowa rychlej pobiegła, a gdy nadciągnęli - już ona państwa
 35     1, 11|             łyżek zapełniały izbę, a gdy sobie już nieco podjedli
 36     1, 11|        kotłowało się coraz bardziej, gdy Ewka z Jagustynką weszły,
 37     1, 11|         dobrą godzinę trwała zabawa, gdy starszy drużba dał znak,
 38     1, 11|             i przewalało po izbie.~A gdy skończyli, odprawować poczęli
 39     1, 12|            obory i jął macać skobla, gdy naraz z wrzaskiem odskoczył,
 40     1, 12|           jeszcze?- pytał po chwili, gdy chłopak stoczył ze stropu
 41     1, 12|            poświęconych na Zielną, a gdy i Jaguś próg przestąpiła,
 42     1, 12|       naglądała do syna.~Ale dopiero gdy nadszedł wójt - spóźnił
 43     1, 12|              I Boryna to widział, bo gdy szła do kucharek, leciał
 44     1, 12|            spokojnie i ani krzyknął, gdy mu Jambroży, nogę składał,
 45     1, 12|           rozwytych wichurą borów.~A gdy wesele ostrzej lunęło wrzawą
 46     2, 13|            nawet coś rzec w obronie, gdy właśnie drzwi się otwarły
 47     2, 13|           żłobie i cicho chlipała, a gdy krasula poczęła sapać i
 48     2, 13|         przed progiem, ino chwilami, gdy mu się przypominały udręki
 49     2, 13|          uszedł jeszcze i pół staja, gdy usunąć się musiał w bok
 50     2, 14|     Rozliczał, a tak żwawo robił, że gdy w godzinę jaką Hanka wyjrzała,
 51     2, 14|           Ale mroczeć już poczynało, gdy skończyła, w izbie chłód
 52     2, 14|           nie bacząc na nią, dopiero gdy położyła przed nim pieniądze,
 53     2, 14|        kominem, ino czasem przerwał, gdy które dziecko zakrzyczało
 54     2, 14|        zapomniała o podejrzeniach, a gdy jeszcze urznął sieczki i
 55     2, 15|                podjął znowu Mateusz, gdy się wyśmiali - że się tam
 56     2, 16|             Południe już dochodziło, gdy Jagna skończyła z chlebem,
 57     2, 16|        zbytnio w ogniu nie popękały, gdy Witek wraził głowę w drzwi
 58     2, 16|            było nawet coś uprzątnąć, gdy do izby weszli z Pochwalonym.~
 59     2, 16|               o czym by dalej mówić, gdy Józka przystąpiła zapłoniona
 60     2, 16|               Nie skończyli jeszcze, gdy ktosik zapukał do okna.~-
 61     2, 16|                powiadali rozważając, gdy skończył, a Rocho im na
 62     2, 16|           wiśniowe, co były kwitły...gdy wtem z tych krzów ostatnich
 63     2, 16|             nad tą duszą zgubioną, a gdy nieco przyszedł do siebie,
 64     2, 16|              Aż krzyknęli z podziwu, gdy wszedł potem do izby; pozbył
 65     2, 16|          modlił żarliwie.~Potem zaś, gdy się msza skończyła, ksiądz
 66     2, 16|          święte nóżeczki Dzieciątka.~Gdy już i drugą mszę wysłuchali,
 67     2, 16|              dostał się obok niej, a gdy podczas mszy przyklękali,
 68     2, 16|       dopiero w czasie Podniesienia, gdy uklęknęła i bijąc się w
 69     2, 16|            tłukło się jako ten ptak, gdy mu dla swawoli skrzydła
 70     2, 16|         rumieńce oblewały, a podczas gdy znowu przyklęknęła, szepnął
 71     2, 17|           nie wypowiedzieć!~Ocknęła, gdy się nieszpory skończyły
 72     2, 17|        Kolacja się też dogotowywała, gdy powrócił stary.~- A to wójtowa
 73     2, 17|          dokoła. Przecknęła dopiero, gdy Łapa zaczął szczekać przed
 74     2, 17|           błędna patrzyła za Boryną, gdy się okręcił w pas, nadział
 75     2, 18|              szepty i uwagi, dopiero gdy się woda zagotowała, wydobył
 76     2, 18|              przepadali całkiem, ale gdy się przyciszyło, coraz bliżej
 77     2, 18|             opowiadań Witka, dopiero gdy wspomniał o Antku, przystanęła
 78     2, 18|         cichości siadali do kolacji, gdy wszedł Rocho, siadł swoim
 79     2, 18|           ogniem, jeść nie chciał, a gdy skończyli, rzekł cicho:~-
 80     2, 18|            pacierz mówiąc półgłosem, gdy Maciej wszedł i jakąś ośnieżoną
 81     2, 19|             Jagna przyjdzie. Dopiero gdy Balcerek jął opowiadać o
 82     2, 19|           mroziło od niej złością, a gdy do kolacji siadali, nie
 83     2, 19|           nią dzieje, jeno chwilami, gdy muzyka milkła i karczma
 84     2, 19|           domu! - powiedział głośno, gdy nadlecieli, i chciał ją
 85     2, 19|          kiedy zaczął iść ku domowi, gdy sprzed kościoła doszedł
 86     2, 20|           dowodzenia gorące, dopiero gdy w płacz uderzyła, szepnął
 87     2, 20|      śmiechem buchnęła, ale mimo to, gdy skończyła przekładanie,
 88     2, 20|         pomówić, Macieju! - szepnął, gdy zostali sami, kazał mu przy
 89     2, 20|     najczęściej spotykała się z nim, gdy z roboty powracał, i wtedy
 90     2, 20|               co by tu rzec takiego, gdy wszedł wójt, bo się już
 91     2, 20|           tym w domu nie zaczynał, a gdy się szykowali do spania,
 92     2, 21|             a bór już był niedaleko, gdy tumany opadały na chwilę,
 93     2, 21|             się i wstrzymał konie, a gdy się wyłoniła z kurzawy i
 94     2, 21|              stary wstrzymał konie i gdy wysiadła, pomagał jej wziąć
 95     2, 21|              niepoznaki.~Po kolacji, gdy dzieci nakarmione do syta,
 96     2, 22|    niedźwiedzia? - zapytała Sochowa, gdy się nieco uspokoiło.~- A
 97     2, 22|        rychło przechodziło jak cień, gdy chmurka słońce nakryje,
 98     2, 22|            widząc wcale, że później, gdy psy zmilkły, jakaś twarz
 99     2, 23|              potężnie jako te sosny, gdy je burza wyrwie i zdruzgotane
100     2, 24|        rozwlekli taką roztlałą kupę, gdy któryś, bodaj chłopak Kłębów,
101     2, 24|             coraz mocniej i prędzej, gdy ci na przedzie idący jęli
102     2, 24|           gęstym, śniegowym tumanie, gdy zaczęli powstawać z klęczek.~-
103     2, 24|            dni i noce, od tej minuty gdy ją w czas pożaru spotkał
104     2, 24|              wychodzili do kościoła, gdy skręciła na topolową drogę.~
105     2, 24|            jako rozkwitły lnowy łan, gdy ;weń stado owiec wpadnie
106     2, 24|             bolączek nabrzmiałych, a gdy po jakiej godzinie Hanka
107     2, 24|          litości ludzkiej żyć muszę.~Gdy zaś Witek wyszedł, wybuchnął
108     2, 24|            wyjść nie czekając końca, gdy naraz organy umilkły, ksiądz
109     2, 24|        Opowiadał o Męce Jezusowej, a gdy skończył, jął napominać
110     2, 24|            zaraża wszystko i kala, a gdy się nie poprawi, złego nie
111     2, 24|        przerażająca ogarniała świat, gdy Antek oprzytomniał zupełnie
112     2, 25|              a ze smutkiem głębokim, gdy słońce się skryło i zimny
113     2, 25|         straszno w duszy, jak wtedy, gdy dobrodziej naród napomina
114     2, 25|              nienawiścią a pomstą, a gdy przycichło, Mateusz krzyczał
115     2, 25|          Żyda o chleb i śledzie.~Ale gdy sobie podjedli a podpili,
116     2, 25|        surowi, gotowi na wszystko, a gdy już nastał czas, Boryna
117     2, 25|             się w bór kiej te wilki, gdy stada dopadną, a ono się
118     2, 25|         kłami.~Dopiero po śniadaniu, gdy słońce podniesło się do
119     2, 25|          bicie w dziesięciu jednego, gdy borowy opędził się wreszcie
120     2, 25|          Zabili! - wył kiej ta suka, gdy jej dzieci potopią.~Aż kilkoro
121     3, 26|              kieby ten dzwon umarły, gdy mu nowe serce uwieszą, serce
122     3, 26|          szła jak pijana.~Aż dopiero gdy sygnaturka zaświegotała
123     3, 26|              drugi.~Pochwaliła Boga, gdy nadeszli, rada wielce zagadać
124     3, 26|             zauważyła w końcu Agata, gdy przymilkli i opadło ich
125     3, 26|            sionce skrobać po drabce, gdy Kłębowa zaczęła mówić za
126     3, 27|    chrząkającym ryjem wodził za nią, gdy mu żarcie przegarniała dorzucając
127     3, 27|         zapominając o całym świecie, gdy ją przygarnął do siebie
128     3, 27|            właśnie troskliwie cucić, gdy Witek wrzasnął przez drzwi:~-
129     3, 27|       śmietaną przesmażoną z cebulą, gdy reszta już bodła łychami
130     3, 27|         rzekł i w głowę całował, ale gdy mu podano jeść, nie jadł:
131     3, 28|           troskliwie ją przesalając, gdy wleciał kowal.~Widno mu
132     3, 28|           pokręciło albo rozchorzał, gdy nań urok rzuciła.~Pracowali
133     3, 28|           pomocy.~O samym zmierzchu, gdy już zapalili światło, zabrali
134     3, 28|         dymiącą się wątrobę i dutki, gdy jakiś wóz zaturkotał i dzwonek
135     3, 29|           dojrzał Rochowej pomocy, a gdy stary poszedł, przysiadł
136     3, 29|     gospodarstwo i sprawdzić szkody, gdy na podwórze wpadła Sikorzyna.~-
137     3, 29|            wydobyć z zawalonej izby, gdy powróciła zadyszana Sikorzyna.~-
138     3, 29|           właśnie przed Borynów dom, gdy Józka przy padła z piskiem:~-
139     3, 29|             pies warowała na Jagnę i gdy ta nadeszła o zmierzchu,
140     3, 29|     zamierzała tam posiać rozsadę. A gdy gospodyni dłużej się nie
141     3, 29|            cudeńka, kiej na szybach, gdy zamróz je lodem potrzęsie.~
142     3, 29|            mruknęła urągliwie Hanka, gdy Jagna poszła na swoją stronę,
143     3, 29|              to miał odbyć pochowek, gdy wtem Jasiek walnął łopatą
144     3, 29|        stróżowała na drodze. Dopiero gdy Jagna poszła z kowalową
145     3, 30|          dufnuść wstąpiła w serca.~A gdy wnet potem ksiądz zaintonował
146     3, 31|       chodził oczyma kryjomo za nią, gdy znowu się ukazała i na podwórze
147     3, 32|             Kłębami go poprowadziła, gdy właśnie bryczka organistów
148     3, 32|             i figury przy topolowej, gdy ktosik wrzasnął z całych
149     3, 32|             śpiew opadł kiej chmura, gdy już pierun ze siebie wypuści,
150     3, 32|              tych długich przerwach, gdy posłyszała wokoło ściszone
151     3, 33|        kiejby od osy uprzykrzonej, i gdy odeszła, jął znowu fajkę
152     3, 33|          przyszło do głowy Kłębowej, gdy mąż opowiedział jej o dzisiejszym
153     3, 33|              srodze czegoś zadumana, gdy przysunął się kowal i wpodle
154     3, 34|            na odpuście - odpowiadał, gdy napierali ciekawie, kaj
155     3, 34|              sczerwienionym od zórz, gdy się pokazały komornice z
156     3, 34|           zaczęło się już wyjaśniać, gdy przed nieszporami lunął
157     3, 34|            Nie zdążył Grzela zacząć, gdy wszedł kowal i witał się
158     3, 34|            bych i słowa nie stracić, gdy naraz taki wrzask wstrząsnął
159     3, 35|                 Kowal stał na ganku, gdy przechodziła z powrotem,
160     3, 35|         ledwie się niecoś uspokoiło, gdy naraz stara wyrwała się
161     3, 35|             aże dygotał z gotowości, gdy Rocho ogarnął swoich i odwiódł
162     3, 36|       modrością kiej śliwa dojrzała, gdy Hanka zajechała przed chałupę,
163     3, 36|              wrzeszczeć wniebogłosy.~Gdy Hanka przyleciała, jeszcze
164     3, 36|             Burknął niespodzianie, a gdy w południe przyleciał kowal
165     3, 36|          złości spierać z Pietrkiem, gdy Jędrek przyleciał po siostrę,
166     3, 36|          pierwsze kury zaczęły piać, gdy naraz Boryna poruszył się
167     3, 36|            Szedł aż do krańca pól, a gdy mu ziemi zabrakło pod ręką,
168     3, 36|             nowej nabierał i siał, a gdy mu drogę zastąpiły kamionki
169     4, 37|            porozwieszali po płotach, gdy jął wołać na Hankę, aby
170     4, 37|            jak płótno na bielnikach, gdy je słońce przygrzeje, z
171     4, 37|        świnie wypędzała na podwórze, gdy przyleciał kowal; ułożyli,
172     4, 37|             rwały się coraz gęściej, gdy nabrawszy powietrza ozwał
173     4, 38|             od pól kieby w kościele, gdy jegomość okadza Sakramenta.~
174     4, 38|              też ruszyła ku wyjściu, gdy przecisnęła się do niej
175     4, 38|          płaczem, a coraz żałośniej, gdy wtoczył się w opłotki dziad,
176     4, 38|          kury zagdakały na grzędach, gdy Hanka nadeszła i zaraz go
177     4, 39|             Już byli kole dzwonnicy, gdy zawołał za nimi Jambroży:~-
178     4, 39|         kobiety - przynaglał kowal i gdy weszli do chałupy, a Hanka
179     4, 39|        porykiwania spędzanego bydła, gdy naraz Hankę jakby tknęło
180     4, 39|          zdejmowania swoich obrazów, gdy Józka przyleciała z wrzaskiem:~-
181     4, 39|            już więcej nie słuchać, a gdy wszyscy rozeszli się znowu
182     4, 40|               Hanka prała zawzięcie, gdy naraz kajś niedaleko rozległy
183     4, 40|            czerwonym, gorącym okiem, gdy zaczęły się schodzić komornice,
184     4, 40|             posłała ludziom na pole, gdy chłopy przyszły ze stodoły.
185     4, 40|              Wracali już z powrotem, gdy przechodząc kole ojcowej
186     4, 40|          rozpytywał się o różnoście, gdy Rocho mu przerwał:~- Wiecie,
187     4, 40|        między sobą coraz zawzięciej, gdy Mateusz ozwał się smutnie:~-
188     4, 40|           pilnie nadstawiając uszów, gdy kowal zaczął mu cicho odradzać,
189     4, 41|            się w błocie pod studnią, gdy naraz dziad zaczął srogo
190     4, 41|            nabier ciasta wygniatała, gdy Pietrek wyjechał z podwórza.~-
191     4, 41|            całkiem zapadł w cichość, gdy zaturkotał jakiś wóz.~-
192     4, 41|    przystawał, pilnie nasłuchując, i gdy się jeno ruszyło co niebądź
193     4, 41|              parę dobrych pacierzów, gdy naraz Antkowi przyszło na
194     4, 41|             mu czegoś dziwnie wstyd, gdy wracał do chałupy; nie mógł
195     4, 42|             go rozruchanymi kłosami, gdy zerwał się na nogi.~- Dzień
196     4, 42|       ochocie, jako ten głodny wilk, gdy przychwyci barana i dorwie
197     4, 42| posiedziawszy obyczajnie czas jakiś, gdy słońce zaszło i niebo stanęło
198     4, 42|          jasnemu.~Dopiero za młynem, gdy dwa boćki jęły kołować wysoko
199     4, 43|            nastręczała się skwapnie, gdy z izby rozległ się słaby,
200     4, 43|             rozpowiadać o gniazdach, gdy zakrzyczała usiłując się
201     4, 43|             jęknęła unosząc głowę.~I gdy odwiązał jej ręce, wzięła
202     4, 43|           jakoś w samo przypołudnie, gdy wszystko zdało się już puszczać
203     4, 43|       kruszyn chleba.~Któregoś dnia, gdy w chałupie nie było nikogo,
204     4, 44|           coraz gwarniej i hardziej, gdy pisarz zawołał przez okno:~-
205     4, 44|         kałduny zatrzęsły z uciechy, gdy naraz wójt zakrzyczał uroczyście:~-
206     4, 44|             ni przegryźć co niebądź, gdy sołtysi jęli nawoływać,
207     4, 44|             wśród zupełnej cichości, gdy ktosik wrzasnął:~- Kiej
208     4, 44|               Wrzało coraz głośniej; gdy Grzela wystąpił i powiedział
209     4, 44|           chcąc jeszcze cosik dodać, gdy stary Płoszka wystąpił i
210     4, 44|           szkołą, lub robił krzyżyk, gdy się jej przeciwił.~Długo
211     4, 45|        wychodził z lasu na topolową, gdy naraz posłyszał jakby znajome
212     4, 45|         wilczymi, głodnymi ślepiami, gdy wypinając się naprzód wzdętymi
213     4, 45|         Dochodzili właśnie smętarza, gdy naraz sypnął się na nich
214     4, 45|       zapadając w głęboki fotel, ale gdy Jasio powstał z krzesła,
215     4, 45|             cięgiem mu się myliło, a gdy nareszcie uchwycił wątek
216     4, 45|              i zawdy w takim czasie, gdy Jasio był w domu, że nieraz
217     4, 45|           kieby młotem, zaś indziej, gdy w drugim pokoju nauczał
218     4, 45|              twarz wystąpiły kolory, gdy zaczął rozpowiadać, czytając
219     4, 46|           rozdygotana ze strachu, że gdy któryś zbliżył się do niej,
220     4, 46|        stadami pędzonymi z pastwisk, gdy odjechali nic nie wskórawszy.~
221     4, 46|                 Dosięgali już borów, gdy Rocho przystanął i wziął
222     4, 47|            se rozpowiadać różnoście, gdy wpadła Jagustynka.~- Wiecie -
223     4, 47|             co.~Noc się już zrobiła, gdy naraz posłyszał, jakieś
224     4, 47|            chlipała kajś pod ścianą, gdy wyszedł ze sadu Jasiek i
225     4, 47|              leciuśkim pośmiechem.~A gdy zasiadali do wieczerzy,
226     4, 47|               Ale w jakiejś minucie, gdy dzień miał się już ku schyłkowi,
227     4, 48|              zawrócił już ku domowi, gdy naraz posłyszał jakby z
228     4, 48|             za nimi jakby urzeczona, gdy naraz organiścina podniesła
229     4, 48|              kogo tamtej chodzi, ale gdy jej zniknęli z oczów, długo
230     4, 48|         plątała po drogach, a potem, gdy w chałupie poszli spać,
231     4, 49|      naczelnik - odpowiadał Mateusz.~Gdy przeszli, stara odezwała
232     4, 49|          poważniejsi.~Ale uwierzono, gdy kowal wrócił z miasta i
233     4, 49|              tajemniczych szeptów, a gdy już ciemna noc zapadła,
234     4, 49|             uradzali już dość długo, gdy Płoszkowa zakrzyczała:~-
235     4, 49|              macająca kijem drogę, a gdy pomiarkowała, kto ją wymija,