Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |             niego i chowając ręce za siebie całowali w rękaw sutanny.~
  2     1, 1 |          boska była... - szeptały do siebie kopiąc i nie podnosząc głów.~-
  3     1, 1 |            Hanka nie gospodyni?~- La siebie... jakby na komornym u ojca
  4     1, 2 |            Ja też nie powiedam sam z siebie, ino tak pogadują. Ale trza
  5     1, 3 |               choć siedzieli w podle siebie na przednim siedzeniu.~Czasem
  6     1, 3 |      porywała, że musi tak baczyć na siebie, tak kołować a zabiegać.~
  7     1, 3 |            groszem. A com namarnował siebie i konisków! com się nakłyźnił
  8     1, 3 |          ździebko...~- Dufny ci on w siebie i z dobrodziejem koty drze.~-
  9     1, 3 |            rozpostartą płachtę przed siebie.~Słońce, że się już było
 10     1, 4 |         natknąwszy się na wlepione w siebie oczy Antka, oblała się rumieńcem
 11     1, 4 |         garści - przepijali gęsto do siebie i pogadywali...~Basy buczały
 12     1, 5 |          rósł w ambit i taką pewność siebie, jakoby samym gospodarzem
 13     1, 5 |        inwentarz dbał więcej niźli o siebie, choć i kulawy był, i mocy
 14     1, 5 |          Wnetki by cię tu godziły do siebie...~- Hale... inom za droga
 15     1, 5 |       pokraśniałą; uśmiechała się do siebie, aż ludzie poglądali na
 16     1, 5 |        Przywitali się i szli w podle siebie milcząc.~- Skończycie to
 17     1, 6 |             dzieci się pożenił... la siebie, bo mu markotno było samemu
 18     1, 6 |              ruszył, a oni szli koło siebie nie wiedząc, co mówić, zmieszani
 19     1, 6 |              ani z pomyślunku nie od siebie przyszedłem...~Milczeli
 20     1, 6 |                ogromna a nieświadoma siebie - potężna a bez woli, bez
 21     1, 7 |           jak dąb, mocny, dufający w siebie i przez to tak harny i nieustępliwy,
 22     1, 7 |            wpół, przycisnął mocno do siebie i jął zapamiętale całować...~
 23     1, 7 |             że to jeszcze przyjść do siebie nie przyszła, bo się mocno
 24     1, 7 |             miał bić i pośmiewisko z siebie dla wsi czynić?~A stara,
 25     1, 7 |           Dobrodziej zapraszał go do siebie, na plebanię, to mu rzekł:~-
 26     1, 7 |           baczycie, to i ostawcie la siebie! - zakrzyknęła ostro Jagustynka.~-
 27     1, 7 |            kupę, a łakomie wciągał w siebie zapachy, oblizywał się i
 28     1, 7 |       krowiego ogona - zwoływałby do siebie i zapraszał!~Wójt pogadał
 29     1, 7 |            mocno i tak przytuleni do siebie zginęli w ciemnościach.~
 30     1, 8 |          Jagna, a mimo to dufności w siebie nie miał i dziadowi wierzyć
 31     1, 8 |            chowają la świata, nie la siebie.~- Oj, prawda, prawda, ty
 32     1, 9 |              po co... sierota, to la siebie...a znajda , to znajda...
 33     1, 9 |        szeptał Kuba cicho, więcej do siebie niźli do Witka, któren przykucnął
 34     1, 10|               ja?...~Przyskoczyli do siebie, gotowi się chycić za orzydla,
 35     1, 10|          złodziej! - wychlustywał ze siebie spienioną nienawiścią słowa,
 36     1, 10|            zawsze się cosik udrze la siebie... - zaśmiał się radośnie,
 37     1, 10|           marzły, żem sam je brał do siebie.:. ale kożuszysko się wytarło
 38     1, 10|              na ojca.~Rzucili się na siebie jak dwa psy wściekłe, chycili
 39     1, 10|             sąsiedzi i odgrodzili od siebie...~Antka przenieśli na drugą
 40     1, 11|           Dworskie pannice niechta z siebie cudaki robią i pośmiewisko,
 41     1, 11|      stworzył ludzi, a wilkami są la siebie !~- Nie wilkami, nie, to
 42     1, 11|    gorącością niepomierną skakali do siebie jak jastrzębie, aż Jambroży
 43     1, 11|            Jaguś znowu dziękowała od siebie za dobrość i co starszych
 44     1, 12|      uspokajał się i tak zagłębiał w siebie, nic nie słyszał; jak przez
 45     1, 12|            aże ich ciągotki brały do siebie, to pogadywali wesoło, śmiali
 46     2, 13|       stygnące - a wszystkie szły na siebie, stożyły się w góry przeogromne
 47     2, 13|         niego!~I zbierał, zgarniał w siebie wszystko zło, wszystkie
 48     2, 13|         całkiem nie widział nic koło siebie! Westchnęła boleśnie; nieletko
 49     2, 13|          śnieżnych siedziały w podle siebie i wiedły się dokoła zasypanego
 50     2, 13| Niespodzianie mu to przyszło, samo z siebie nań spadło i tak porwało
 51     2, 13|            Antka, wpili się oczami w siebie na mgnienie, na ten jeden
 52     2, 14|          obejmowała sercem i brała w siebie z całą mocą głodu i marzenia.~
 53     2, 14|          wieczorami robią.~Szły obok siebie, Hanka mało które słowo
 54     2, 14|            ona milczała; leżeli koło siebie nieruchomie, bez słowa,
 55     2, 15|        zapocił, aż kożuch sciepnął z siebie.~A mróz był tęgi, nie folgował,
 56     2, 15|               a zawdy się boczyli na siebie i odgrażali przed ludźmi,
 57     2, 15|          dzień rosła w nich złość do siebie i zawziętość, iż po jakimś
 58     2, 15|              rękę, jeno zbyt dufał w siebie, zbyt się wynosił nad drugie
 59     2, 16|            biedzi teraz i wydziera z siebie, i w męce się pławi, bo
 60     2, 16|         popatrzała matka, a potem na siebie długo i ważnie spoglądali,
 61     2, 16|          gorącą, dufnością i brały w siebie to światło czyste jako ten
 62     2, 16|             zrobił jej miejsce wedle siebie.~Ale nie mogła nic przełknąć,
 63     2, 16|          światem i wybierał dusze la siebie.~- Rządzi on tu i tak niemało -
 64     2, 16|             Krowy leżały rzędem obok siebie i przeżuwały glamiąc powoli,
 65     2, 16|             a gdy nieco przyszedł do siebie, z całej mocy duszy wierzącej
 66     2, 16|            nic i nie czuli nic prócz siebie.~Strach, radość, miłowanie,
 67     2, 17|          była już po dawnemu dufna w siebie, wrzaskliwa, harda i bacząca,
 68     2, 17|              Kozły muszą ją wziąć do siebie, boć to ich krewniaczka !~-
 69     2, 18|          Jagusi, ale cofnęła ręce za siebie i poczerwieniała~- Weźcie,
 70     2, 18|         dziwnym lękiem! Rwali się do siebie, a teraz i tego słowa rzec
 71     2, 18|        zwarli się na śmierć, padli w siebie i przez długą chwilę trwali
 72     2, 18|     skończyli, rzekł cicho:~- Nie od siebie przychodzę. Na wsi powiadają,
 73     2, 19|             piskorze, bo stali ino o siebie i swoje wyrachowania mieli.
 74     2, 19|             już tak siedzieli wpodle siebie, pobratani zgoła i w takim
 75     2, 19|            zaklął i cosik mruczał do siebie.~- Cichoj, ludzie ano posłyszą
 76     2, 20|             powiadam, a wy zbytnio w siebie dufacie. Baczcie i na to,
 77     2, 20|          mało kto zaglądał mając i u siebie dość swarów! Wójt się też
 78     2, 20|           krowy, nie przypuszczaj do siebie ani na zdziebko, jak tego
 79     2, 20|         zbytnią surowością zrażać do siebie kobiety, młoda jest, pstro
 80     2, 20|             wskazując miejsce wpodle siebie.~- Hale, kogo to ukrzywdził,
 81     2, 20|           więc znarowiła chłopaka do siebie, iż cięgiem łaził za nią,
 82     2, 20|           płacić! - uśmiechał się do siebie, ręce zacierał a mruczał
 83     2, 21|       terlicy, powiedziała, że ma la siebie.~- Prawda, że ona ta otwartej
 84     2, 21|         Antka się nie oglądaj, a ino siebie i dzieci miej na widoku.~-
 85     2, 21|      przyzywa, bieżyj... bacz ino na siebie i dzieci... starego się
 86     2, 21|           tej chwili, widziała tylko siebie i dzieci; sama się czuła
 87     2, 22|            zestrojona zawdy, dufna w siebie, dworująca nad wszystkie
 88     2, 22|           serca i tak gorąco brała w siebie jego powiadania, że ledwie
 89     2, 22|         pomożemy...~Wzięły go między siebie i powiedły rankiem na gospodarzowe
 90     2, 22|        wszystko głęboko, tak brała w siebie i za taką prawdę miała,
 91     2, 23|             wpół, przywarli mocno do siebie biedro w biedro, przychyleni
 92     2, 23|             przytajonej; zaglądali w siebie co chwila, oczy przeświecały
 93     2, 23|              z trwogi i przywarci do siebie, oniemieli, zalękli, wpatrywali
 94     2, 23|       pazurami, jakby chcąc wyrwać z siebie wnętrzności i skąpać się
 95     2, 23|       widziały już nic, nawet samych siebie.~I porwani miłosną wichurą,
 96     2, 23|     spojrzenia huraganów walących na siebie, aż przejął ich taki straszny
 97     2, 23|                Tak ci i oni parli do siebie przez długie tęsknice, przez
 98     2, 23|        wyrwie i zdruzgotane rzuci na siebie, że obejmują się rozpacznie,
 99     2, 23|            zapatrzyła się gdziesik w siebie, a łzy skapywały jej z oczu
100     2, 23|          jeszcze barzej rwali się do siebie, barzej szukali w sobie
101     2, 24|          pustym, wyżartym wzrokiem w siebie, w te lute wieje smutków,
102     2, 24|             dziecińskich niepomna ni siebie, aż ulitowała się nad nią
103     2, 24|                Jeszcześ taniej nas i siebie przedał, bo za Jagniną kieckę! -
104     2, 24|        ciekawe spojrzenia wlepione w siebie i czuł, że zwracają baczenie,
105     2, 24|              jeno szedł prosto przed siebie, prędko, by nie paść trupem
106     2, 25|             w sady.~Przygarnął ją do siebie mocno i zaczął całować po
107     2, 25|      pokornie i objąwszy ją tulił do siebie serdecznie, ale sztywna
108     2, 25|              win czynionych względem siebie, żalem nad sobą, litością,
109     2, 25|     poredzili, bo dusze odbiegały od siebie daleko, nie znajdowali słów
110     2, 25|           się im ramiona, chłodli do siebie i stali kiej te zimne słupy,
111     2, 25|           się szyi, to ją oderwał od siebie kiej pijawkę, rzucił na
112     2, 25|          pacierzy przyszła niecoś do siebie, nie mogąc jeszcze wyrozumieć
113     2, 25|          narodu, bo im jeno o samych siebie chodzi, jako gotowi się
114     2, 25|      drzewiny tłukły się w mrokach o siebie kiej nieprzyjacioły, a potem
115     2, 25|           serca i jakaś sroga, pewna siebie, nieustępliwa moc zakamieniła
116     2, 25|              snopy, ustawione wpodle siebie gęsto.~Kowal przyleciał,
117     2, 25|        wyprostowany, chmurny a pewny siebie, znajomków pozdrawiał skinieniem
118     2, 25|            pyskaty szumny i wielce w siebie dufający.~A za nimi Sochy,
119     3, 27|           ryczy i z głodu słomę spod siebie wyjada.~- A niech zdycha,
120     3, 27|             nie baczyła, zstępując w siebie, w te różne myśle, jakie
121     3, 27|            lelita i jaką sztuczkę la siebie wyszarpie; tymczasowie zaś
122     3, 27|         kątach; zaśmiał się cosik do siebie i poszedł.~Jagna zrzuciła
123     3, 27|              podjudzaniem, bo sama z siebie to by może rychło ustąpiła.
124     3, 27|        świecie, gdy ją przygarnął do siebie krzepko, niby ten smok ognisty,
125     3, 27|              ciągnie i rad by ją dla siebie zniewolił, to ino bez to
126     3, 27|              co rzec, spoglądając na siebie; ino Magda ryknęła płaczem.~-
127     3, 28|             to mają ją przetrzymać u siebie do śmierci, bo stara liczy,
128     3, 28| rozczapierzały drąc się coraz bliżej siebie, gdyby nie Rocho, któren
129     3, 29|      poniechali sporów otrząchając z siebie zawziętość, bo często chłop
130     3, 29|            czynić, to dzieci obszyć, siebie też ździebko obrządzić,
131     3, 29|          ociec?~Chciała go zabrać do siebie.~Stary ostał przy rumowiskach,
132     3, 29|         Dołożyła mu jeszcze Hanka od siebie za zniszczony całkiem spencerek
133     3, 29|           jak zawżdy wpatrzony przed siebie i martwy jak zawżdy...~Zaraz
134     3, 30|             już całkiem odpędzała od siebie, na kogo innego rachując.
135     3, 30|              szopą chowając cosik za siebie, a Gulbasiak przywarował
136     3, 30|            krzach tarnin.~Szła przed siebie, ani wiedząc, co ją niesie
137     3, 30|            zamglone przypomnienia... Siebie jeno mocno czuła i to, że
138     3, 30|             na pięściach, zapadała w siebie bez pamięci, cisnąc się
139     3, 30|            bezwolnie wpierając się w siebie biedrami, a tykając głowami
140     3, 31|             przed strażnikami, co la siebie taił?~Czas jeno stracili
141     3, 31|              coraz barzej i już kole siebie za czymś twardym macał drżącymi
142     3, 31|             a stary mruczał cosik do siebie, obchodził dom, zazierał
143     3, 31|        Kłębowa nierada ją puściła od siebie, boć to i pościel stara
144     3, 31|             mi dziecko.~Wzięła je do siebie i skoro posprzątały po obiedzie,
145     3, 31|             niej palcami, a cosik do siebie gwarzył z cicha, jak to
146     3, 31|           drugim ulżyć, zaprosiła do siebie na kwaterę dwóch Rzepczaków,
147     3, 32|          Balcerkówny rozkrzyczały od siebie najbliższym chałupom, że
148     3, 32|          dwie na zagonie, głowami do siebie - dziubały motyczkami dołki,
149     3, 32|            ludzkim uważaniu, kiej la siebie nie miała ani jednej chwili
150     3, 32|          łasce!~- A ino kaj? co?~- U siebie jezdem, byście sobie to
151     3, 32|          zamrą, to się pokaże, czy u siebie jesteś!~- Ale póki żyją,
152     3, 32|            chmura, gdy już pierun ze siebie wypuści, że tylko i ze samego
153     3, 32|              zaglądają, cisną się do siebie, a ona jedna przemówić nie
154     3, 32|              nic nie widziały wpodle siebie, nawet Pietrka, któren już
155     3, 32|           musu, spozierały z dala na siebie.~Zaś potem, narządzając
156     3, 32|        kolację, kręciły się z bliska siebie, ale żadna nie puściła pary,
157     3, 32|         mściwe oczy przyskakiwały do siebie kiej noże ostre, a zaciśnięte
158     3, 32|          chwile, że zaczynało im być siebie żal, że byłyby zagwarzyły
159     3, 32|        cieniu stojali, przytuleni do siebie i o Bożym świecie nie wiedzący.~
160     3, 33|         ostatnich.~Stojały naprzeciw siebie, płotami a drogą podzielone,
161     3, 33|        wszystkiej mocy, pięściami do siebie wygrażając.~Wójt konie zakładał
162     3, 33|            co popadło, znowu bili na siebie, za łby się wodząc, za orzydle,
163     3, 33|              Warszawy.~Tuliły się do siebie, łapczywie ogryzając ziemniaki
164     3, 33|             w tym mieli zamysły i la siebie jakieś wygody rychtowali.~
165     3, 33|           górując; a często wołał za siebie:~- Pośpieszajta się, ludzie... -
166     3, 33|       dziecko mocniej przycisnęła do siebie.~- Powiedział, że Antka,
167     3, 34|            pół roku nie przypuści do siebie.~- Po Jagusi to i nieśpieszno
168     3, 35|             bratem.~Odgarnęła ich od siebie ze złością.~- Ani mi się
169     3, 35|             nie poredził wyrzucić ze siebie, co go dusiło, pohamował
170     3, 35|          jeno przepędź tę pokrakę od siebie, przepędź, Jaguś... - prosił
171     3, 35|          jakoś cichli, spoglądali na siebie i przechodzili z zasępionymi
172     3, 36|              jakąś dobrą sztuczkę la siebie - syknęła stara.~- I młynarz
173     3, 36|         pomaga narodowi ze strachu o siebie, dobrze on wie, że kaj Miemce
174     3, 36|      pościeli, to szukał czegoś koło siebie, że Hanka odchodząc na łąki
175     3, 36|              bezradnie rękoma dokoła siebie, pacierz mu się rwał, iż
176     3, 36|          nabrane chlusty wypuścić ze siebie, pora zaszumieć z wichrami
177     3, 36|        garścią siał - jakby już jeno siebie samego rozsiewał do ostatka
178     4, 37|         spoconą łysinę, przywołał do siebie kobiety i jął wypytywać
179     4, 37|             nami... - gadał jakby do siebie, a chociaż nie rozumiała
180     4, 37|      organistą, zasiadłszy naprzeciw siebie w ławach przed wielkim ołtarzem,
181     4, 37|             jako te wilki nastają na siebie, bo tam już jeno swary,
182     4, 37|        czarny krzyż, wzięli pomiędzy siebie sieroty i pociągnęli sporą
183     4, 37|           dzisia zgoła niepodobny do siebie. Juści, co pił tyla co i
184     4, 38|      pokornie:~- Dyć mnie nie goń od siebie.~- Hale, odpędzałam cię
185     4, 38|                mruczał zbierając pod siebie kulasy i machał wielkim
186     4, 39|        pierzyny też podzielić między siebie, co? - podnosiła głos coraz
187     4, 39|              Z lękiem patrzała przed siebie, kieby w jakąś głąb nagle
188     4, 39|           duma ją rozparła i pewność siebie. - A poleci za nią, to i
189     4, 40|            pola i wrócę! - rzucił za siebie, iż ostała, chociaż dziwnie
190     4, 41|              będzie potrza. I nie za siebie mówię. Bóg ci zapłać! Cóż
191     4, 41|             oglądała się lękliwie za siebie na kapuśnisko, kaj czerwieniały
192     4, 41|        zapiecze w zgryzocie, to by i siebie, i wszystek świat wytracił...~
193     4, 41|        wiedział! Sielnieś zadufany w siebie i rozumiesz, co jeno ty
194     4, 41|               że wyraźnie stronią od siebie i nikaj się nie schodzą,
195     4, 42|          wielce skrzepiony i dufny w siebie.~I mocnym się poczuł, i
196     4, 42|            Przecież to miał robić la siebie, la Nastusi, la przvszłego
197     4, 43|              ciasno - rzekł jakby do siebie.~Zajrzała mu pytająco w
198     4, 44|             okulary i rzekł jakby do siebie:~- Pan naczelnik powiedział,
199     4, 44|              pisali la nas, a nie la siebie.~Jakiś chłop z Przyłęka
200     4, 45|          fajnej gorzałki? Ja mam dla siebie, ale po znajomości. Na moje
201     4, 45|        kroków od niego, zapatrzeni w siebie i dziwnie roześmiani.~Zdziwił
202     4, 45|           dla kogo? Przecież nie dla siebie, a tylko dla was, dla ciebie,
203     4, 45|              brewiarz. Ale uważaj na siebie i nie spoufalaj się ż chłopami,
204     4, 45|           błyszczące oczy wlepione w siebie i jakiś przytajony uśmiech
205     4, 46|             zaszeptał:~- Schowaj pod siebie, a nie wydaj! ~I jak był,
206     4, 46|              Schowałam go pewnie pod siebie, co? Szukajcie!...~A kiedy
207     4, 46|             ręką i przyciągnąć ją do siebie, ale nie sięgnął, zbrakło
208     4, 47|        dygotem trwogi, na darmo klął siebie i wszystkie kobiety i na
209     4, 47|          zabij me, a nie odpędzaj od siebie! Miłujesz to me, co? Miłujesz?
210     4, 47|              do dna odepchnąła go od siebie i zakrzyczała, bijąc słowami
211     4, 47|            pożeni hycel, pasujeta do siebie, lakudra i złodziej.~Padła
212     4, 47|               jaże przyszła nieco do siebie i otworzyła załzawione oczy.~-
213     4, 47|         ostatnią; czystą płachtę pod siebie i świeże obleczenie na pościele,
214     4, 47|           całe życie, rozłożyła koło siebie, ciesząc się każdą rzeczą
215     4, 48|          oczów, a wraz cisnąc się do siebie tak z bliska, że słyszeli
216     4, 48|             nie przemówili więcej do siebie, ni jednego słowa, tylko
217     4, 49|           sołtys, jako wezwał ich do siebie naczelnik - odpowiadał Mateusz.~