Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |         Pogładził ich po głowach i rzekł upominająco:~- Nie łamcie
  2     1, 1 |            za niego, niechby tylko rzekł.~- Już dwie żony pochował.~-
  3     1, 2 |            ostatnią parę puszcza - rzekł uroczyście Ambroży. - Nic
  4     1, 2 |             choć tyla się wróci! - rzekł w końcu, przyniósł kosę
  5     1, 2 |         krowa ale i nasza strata - rzekł do żony, która, że to Kuba
  6     1, 2 |        profit z tego miał będzie - rzekł dziad poważnie, skrobiąc
  7     1, 3 |       długo w piersi, a powstając, rzekł do Łapy:~- Hale! aligant
  8     1, 3 |            ucha, dmuchnął w oczy i rzekł:~- Zdrętwiały, bo przymrozek
  9     1, 3 |            w garść parciane lejce, rzekł Józce na ganek:~- Skończą
 10     1, 3 |        sądu, niech słyszą, com ano rzekł, i przywtórzę; prosiak to
 11     1, 3 |   zarznęliście i zjedli, prawda? - rzekł. sędzia rozbawiony.~- Hę!
 12     1, 4 |            pęk ptaków pod kapotę i rzekł:~- Witek, jak wydzwonią,
 13     1, 4 |         pokojów, dał mu złotówkę i rzekł:~- Bóg ci zapłać, Kuba,
 14     1, 4 |            taka kowalowa gazeta! - rzekł urągliwie Boryna.~- Takutka
 15     1, 4 |      obiedzie, i odchodząc do izby rzekł twardo:~- Na wycug do ciebie
 16     1, 4 |      Dajcie no drugi i machorki! - rzekł śmielej, bo błoga ciepłość
 17     1, 5 |            i garnki z ławy, Boryna rzekł, coś niecoś przysuwając
 18     1, 5 |   przypomniał.~- Słyszałeś, com ci rzekł?~- Słyszeć słyszałem, ino
 19     1, 5 |             gdzie najpierwsze... - rzekł surowo Boryna.~- Juści...
 20     1, 5 |            jakie cztery palce... - rzekł, omacawszy maciorze grzbiet
 21     1, 5 |            bo tylko machnął ręką i rzekł odchodząc:~- Kupię ci, Józia,
 22     1, 5 |          należy, ale dworowi też - rzekł twardo.~- Dajcie mi złotówkę.~-
 23     1, 5 |      świecie, to sprawa wygrana! - rzekł na odchodnym.~- Nie wygramy
 24     1, 5 |          Jaguś, to se wybierz... - rzekł po namyśle przezwyciężając
 25     1, 5 |            dobry groch polny!... - rzekł z rozmysłem, od niechcenia
 26     1, 5 |     wystającym~- Sielny jarmarek - rzekł po chwili Boryna rozglądając
 27     1, 5 |           najspokojniej i prosząco rzekł:~- Napiłbym się czego, postawicie?..~-
 28     1, 5 |           mocnych, nabrał rezonu i rzekł cicho:~- Ociec, powiedzcie
 29     1, 6 |              Mógłby zapis zrobić - rzekł serio wytrząsając fajkę
 30     1, 7 |       jucha, bańki nosem puszcza - rzekł któryś z parobków.~- A do
 31     1, 7 |         siebie, na plebanię, to mu rzekł:~- Z narodem mi ostać, nie
 32     1, 7 |          co?..~Odstąpili, bo mocno rzekł, a Pan Jezus im dalej powieda -
 33     1, 7 |        biedota kochana.~A Jezus mu rzekł spod drzewa, które dźwigał
 34     1, 7 |          na niego w tej godzinie i rzekł ostatnim tchem:~- Pójdź,
 35     1, 7 |            Amen.~- Tak było, jakom rzekł, ludzie kochane! - powiedział
 36     1, 7 |           se zwołał!.~Jakoż prawdę rzekł, bo były same gospodarskie
 37     1, 8 |         jakże? Nowa gęba do miski- rzekł któryś.~- Głupiś, u Boryny
 38     1, 8 |           nie odpiszę ni zagona! - rzekł twardo. ~- Macie wy rozum,
 39     1, 8 |            skarcił z ambony, to mi rzekł, że za te krzywdy Pan Jezus
 40     1, 8 |      kapoty, nalał w niego araku i rzekł poważnie: - Słuchajcie,
 41     1, 8 |            już jego.~- A Pan Jezus rzekł: weź se, robaku, niewiastę,
 42     1, 10|          zakasłał, a Antek nic nie rzekł, szedł w podle i wypatrywał
 43     1, 10|     sprzeciwiać.~- Pójdę do izby - rzekł po chwili:~- Idź, wójt wstąpi
 44     1, 10|          ale opadli wnet, bo Antek rzekł ciszej:~- Nie mówię tego
 45     1, 10|         ten patyk złamany...~- Coś rzekł, co?~- Słyszeliście! A nie,
 46     1, 10|           ale ni jednego słowa nie rzekł, Hanka zaś wlekła się za
 47     1, 11|             prawił - Pan Jezus nam rzekł i święci apostołowie, co
 48     1, 12|            dychał jakoś.~- Józia - rzekł po chwili - klacz postękuje
 49     2, 14|           długu ni o nim samym nie rzekł ni słowa; zmyślna jucha
 50     2, 14|           umyślił waju odwiedzić - rzekł prosto.~Dziękowali mu też
 51     2, 14|            organistów, o czym Kłąb rzekł swoje:~- Juści, po ludzku
 52     2, 15|             strzyknął przez zęby i rzekł wesoło:~- Do mnie to się
 53     2, 15|     robocie, aż Bartek posłyszał i rzekł:~- Poniechajcie go, płacą
 54     2, 15|           Są i mądre pono, są... - rzekł melancholijnie.~- To i białe
 55     2, 15|           do oczów skakał, ale ten rzekł:~- Dobryś mi ty, dobry mi
 56     2, 15|           a Bartek splunął na to i rzekł do drugich:~- Głupi jako
 57     2, 15|   gospodarstwie, marnego słowa nie rzekł nikomu, nie wyrzekał i jakby
 58     2, 15|               On zaś ani słowa nie rzekł, źle mu jest czy dobrze,
 59     2, 15|         niego nie zajrzy.~I prawdę rzekł, że ledwie ze sobą poradził,
 60     2, 15|          pierwszy wyciągnął rękę i rzekł miętko, jakby z żalem:~-
 61     2, 15| popowracali i uspokoiło się nieco, rzekł tak głośno, by wszyscy słyszeli,
 62     2, 16|           od Wielkiej Nocy, tak! - rzekł ciszej i spuścił oczy.~-
 63     2, 16|           słowo ciałem się stało!- rzekł Roch.~Weszli do domu i zaraz
 64     2, 16|          powiedział, bo mądrze był rzekł, prosto do serca, ale się
 65     2, 17|        Kłąb odchrząknął, splunął i rzekł uroczyście:~- Co tu marudzić
 66     2, 17|            ze skargą do komisarza- rzekł Boryna po namyśle.~- Od
 67     2, 18|           Witek wsunął się cicho i rzekł nieśmiało:~- Gospodyni !~-
 68     2, 18|         ogrzać i wytchnąć nieco! - rzekł prosząco.~- Siadajcie, Witek,
 69     2, 18|            dobre parę pacierzy nie rzekł ani słowa.~Ludzie się porozchodzili,
 70     2, 18|        juści, że o pieniądzach nie rzekł.~- Zajrzałbyś do dzieci
 71     2, 18|            Nie ma ich to w domu? - rzekł niby obojętnie, ale aż zadygotał.~-
 72     2, 18|           chciał, a gdy skończyli, rzekł cicho:~- Nie od siebie przychodzę.
 73     2, 18|           jak i kużdego! - Ale nie rzekł ni słowa z tych deliberacji,
 74     2, 18|           to podniósł się z ławy i rzekł:~- Nowiny powiadacie, ale
 75     2, 19|            w głoś opowiadał, co im rzekł dobrodziej, a sielnie pomstował
 76     2, 19|       roznieść gotowi.~- Bom to co rzekł?~- Juści, inom ja nie dosłyszał,
 77     2, 19|           i potem nie przejdzie? - rzekł smutnie.~- Juści, któren
 78     2, 19|     dziedzic ze wsią nie ugodzi! - rzekł mocno Antek.~- To samo uradzali
 79     2, 20|    nazajutrz ani marnego słowa nie rzekł Jagusi, nawet przed Dominikową
 80     2, 20|      postękiwał, dobrego słowa nie rzekł, a jako ten zbój spoglądał.
 81     2, 20|            jeno przypomnę, com był rzekł przed ślubem: jak stary
 82     2, 20|      poradziła na to stara, bo jej rzekł ostro:~- Była panią, robiła,
 83     2, 20|        różnych rzeczach, a w końcu rzekł:~- Zgodą tylko, moi drodzy,
 84     2, 20|        zbój, podobne.~I więcej nie rzekł, nie chciał się z babą zadawać
 85     2, 20|         Kiedy zaczynacie zwózkę? - rzekł po długim namyśle.~- A choćby
 86     2, 20|       pisał, po łbie skrobał, aż i rzekł:~- Dobrze, woził będę i
 87     2, 21|       brzemię na plecy, a wreszcie rzekł z cicha do niej tylko:~-
 88     2, 21|         brać na sanie, ale gdym mu rzekł żeś przodem poszła, ostawił
 89     2, 22|            znajdzie co w komorze - rzekł Kłąb.~- Pokażemy wraz! Hej!
 90     2, 22|        jawił w ten moment, niechby rzekł to słowo, a poszłaby, jak
 91     2, 22|            jutro w boskiej mocy! - rzekł Kłąb.~Rocho odpoczywał zmęczony,
 92     2, 22|      przysłuchiwał i nową historię rzekł o koniu...~-,,Jeden biedny
 93     2, 24|         dał spokój, a jeno w końcu rzekł:~- Rozum mu odjąć musiało,
 94     2, 24|       stojący z Kłębem na uboczy i rzekł:~- Mocno stajecie mu naprzeciw,
 95     2, 24|          jej parę złotych na sól i rzekł:~- Przychodźże częściej,
 96     2, 24|     zarznął kogo, tak patrzycie! - rzekł cicho i poszedł do drugich,
 97     2, 25|         się na to, a jeno do Jagny rzekł:~- Weź łopatę i bieżyj pomóc
 98     2, 25|          jakieś idą całą gromadą - rzekł któryś przyłożywszy ucho
 99     3, 26|            przed nimi, a w oczy im rzekł:~- Skujcie mię mocno w kajdany
100     3, 27|             Ciołka będzie miała! - rzekł Witek podnosząc się od jadła.~-
101     3, 27|           witał cicho, każdemu coś rzekł i w głowę całował, ale gdy
102     3, 27|         Widziałem się z Antkiem! - rzekł cicho nie patrząc na nikogo.~
103     3, 27|       sobie zmyślnie poczynacie.~- Rzekł to co na to ? powiedział?~
104     3, 27|         płakały cicho, a nikto nie rzekł i słowa; zmierzch już zapadał,
105     3, 28|            zaraz na obiad wrócę! - rzekł.~Jakoż wrócił rychło opowiadając,
106     3, 28|      kalkulując, bo wstał rychło i rzekł dobrotliwie:~- Chodźcie
107     3, 28|       żałuje. Nie pamiętajcie, com rzekł! O ważniejszą sprawę idzie...
108     3, 28|    powiedziałyby, co żałujesz... - rzekł naraz Bylica utrafiając
109     3, 29|            wszystkiego sposobna! - rzekł od niechcenia idąc wpodle
110     3, 29|            przystanął do Weronki i rzekł:~- A najpierw to Panu Bogu
111     3, 30|       strzyknął śliną przez zęby i rzekł:~- O takie głupie skrzaty
112     3, 31|           dziecińskich wrzasków! - rzekł poważnie.~- Prawda, że i
113     3, 31|         zjechali Lipcom pomagać! - rzekł cicho.~- Nie o swoją sprawę
114     3, 32|         pieska i pochwaliwszy Boga rzekł wesoło:~- Miarkuję, co to
115     3, 32|            z kreminału! Wczoraj mi rzekł, myślę sobie, jutro do dnia
116     3, 32|            trzepnąwszy weń palcami rzekł:~- Wyraźnie stoi o tym jak
117     3, 33|     jeszcze tu i owdzie po bokach, rzekł stanowczo:~- Zetlałe do
118     3, 33|        Jacek się podniósł i głośno rzekł:~- Nie płaczcie, Weronka,
119     3, 33|           I dopiero nazajutrz rano rzekł:~- Żeby Jagata była całkiem
120     3, 33|               Piękny czas, kumie - rzekł Kłąb przyjmując tabakę.~-
121     3, 33|        zaglądających.~- Macieju! - rzekł znów Kłąb wstrząsając nim
122     3, 33|             a nie żywy człowiek! - rzekł Kłąb odwracając oczy na
123     3, 33|        Podlesie pewnikiem ciągną - rzekł ktoś domyślnie.~- Niech
124     3, 33|          tych świńskich pyskach! - rzekł rozgniewany Mateusz.~- Kijem
125     3, 34|            Długo coś miarkował, aż rzekł cichym, ważnym głosem:~-
126     3, 34|             poczęstował gorzałką i rzekł: "Przyjeżdżaj z wozami,
127     3, 34|       prędzej, niźli miarkujecie - rzekł z uśmiechem.~- Jezus, co
128     3, 34|           miasta nie przyjechali - rzekł ktosik.~- To sołtysowi dać
129     3, 34|             że musiał przystanąć i rzekł:~- Juchy te chłopaki, wymyśliły
130     3, 34|            z wami napił na zgodę - rzekł śmiejąc się Jambroży.~-
131     3, 34|      inszego ty z nimi obrabiasz - rzekł ciszej Wachnik.~- Jakeś
132     3, 34|        naraz, bo juści taką prawdę rzekł, jakby obuchem zwalił w
133     3, 34|         ścianę, że w końcu Mateusz rzekł:~- Prawisz kiej w kościele,
134     3, 35|         nim począć.~- Przeczytam - rzekł Rocho.~Kowal chciał mu zajrzeć
135     3, 35|        Rocho zamknął prędko list i rzekł najspokojniej:~- Sąd was
136     3, 35|   spoglądając na brata, aż w końcu rzekł:~- A to, matko, dajcie mi
137     3, 35|           Wyście też słyszeli, com rzekł: dajcie pieniędzy, a żywo!...~-
138     3, 35|          głowy; postąpił na izbę i rzekł strasznie spokojnie, bodąc
139     3, 35|       wkrótce i ciągnąc go za rękę rzekł:~- Chodź do mnie. Nic tu
140     3, 35|           co pomógł, zaradził... - rzekł serdecznie.~- Hale? uciekłeś
141     3, 35|         Niech będzie pochwalony! - rzekł Rocho po niemiecku, przystając,
142     3, 35|            oczyma, a stary Niemiec rzekł kwardo:~- No, to słuchamy!~
143     3, 35|          Gronty łacno podzielne! - rzekł stary Kłąb.~- Juści, gospodarki
144     3, 35|            pośrodku, te z figurą - rzekł inszy parobek.~- Ja bym
145     3, 36|       niejeden dobrze się zapoci - rzekł Mateusz stając na pierwszego
146     3, 36|            nabierą se siana, no! - rzekł drugi stając obok.~- Byle
147     3, 36|          ino pogodnie sprzątnęli - rzekł trzeci rozglądając się po
148     3, 36|     swojemu Jagustynka, ale któryś rzekł:~- Kowal powiadał wczoraj,
149     3, 36|          gadał, ale co jedno słowo rzekł do rzeczy; to dziesięć całkiem
150     3, 36|    przystanął, westchnął głęboko i rzekł wesoło:~- Prawda, piesku,
151     4, 37|          dzisiaj! Dziadak jucha! - rzekł za nim z przekąsem, ale
152     4, 37|           z bryczki przywołał ją i rzekł cicho:~- Hanka, dajcie mi
153     4, 37|  wywalonego piachu, odwrócił się i rzekł grzmiąco:~- Narodzie chrześcijański!
154     4, 37|    potoczywszy załzawionymi oczami rzekł donośnie:~- Bracia, a kogóż
155     4, 37|            srożyć, oczami toczyć i rzekł wytrząchając pięścią ku
156     4, 38|         częstował tabaką i w końcu rzekł przypochlebnie. ~- Tęgoście
157     4, 38|            przysunąwszy się bliżej rzekł:~- Że się Miemce wyniesły,
158     4, 38|            ździebko się pomięszał, rzekł ni to, ni owo i prędko poszedł
159     4, 38|         żgnął!~Zrównał się z nią i rzekł dziwnie serdecznie:~- Naści
160     4, 38|            przyleciał pod chałupę, rzekł do niego wielce dobrotliwie:~-
161     4, 38|        pokryte gwiazdami, to cosik rzekł la uciechy, że śmiali się,
162     4, 39|          przywitał dobrym słowem i rzekł:~- Moiście, a to wam chciałem
163     4, 39|             a pocałowawszy w głowę rzekł z dobrością:~- Nie bucz,
164     4, 40|          całować po rękach, on zaś rzekł żartobliwie:~- Nie dziwota.
165     4, 40|           i owo, a dopiero w końcu rzekł:~- Jaże uwierzyć trudno,
166     4, 40|             jaże jej pożałował, bo rzekł:~- Niech chłopaki zaniesą,
167     4, 40|           cię jak kania deszczu! - rzekł Grzela.~- A cóż, trzymały
168     4, 40|          pójść za nim, zaś Kłąb mu rzekł:~- Nad narodem zawdy musi
169     4, 41|           to na nich pomstowali? - rzekł z naciskiem.~- Hale, wysłuchałby
170     4, 41|          Nie chciałbyś to wozić? - rzekł Michał wsadzając żelazo
171     4, 41|             trza się iść wykąpać - rzekł wreszcie i poszedł w dół
172     4, 41|    zarobiłbym ze trzysta złotych!- rzekł radośnie.~- Akuratnie miałbyś
173     4, 41|      chytrymi ślepiami, aż w końcu rzekł cicho:~- Kaźmirz z Modlicy
174     4, 41|        wiem, jak drugim smakuje! - rzekł cicho, powstając do odejścia,
175     4, 41|          słowa, wzdychał i w końcu rzekł:~- Ja bym ci za borowego
176     4, 41|            to me kiedyś witałaś! - rzekł smutnie.~Rozpłakała się
177     4, 41|        przyszedł do tego, co sobie rzekł uroczyście, jakby na świętej
178     4, 41|          wyszedł, powrócił blady i rzekł prędko:~- Pałasze brzęczą
179     4, 41|            starszy obcierając wąsy rzekł uroczyście:~- Dawno was
180     4, 41|         rzucił się niecierpliwie i rzekł groźnie:~- Nie róbcie szutek,
181     4, 42|            do kamionek odwiecznych rzekł:~- I was ruszę, ciężko gnieść
182     4, 42|           ta rychło nie spędzisz - rzekł jakby przeciw słońcu i dojrzawszy
183     4, 42|       dobre i bierąc się do roboty rzekł twardo:~- Masz buczeć i
184     4, 42|        początku pilnie obserwował, rzekł:~- Prawda, że haruje kiej
185     4, 42|            onej zajadłości, ale mu rzekł krótko:~- W niedzielę se
186     4, 42|         skrzypki wziął pod pachę i rzekł ze śmiechem:~- Gniazdko
187     4, 42|     przekpiwali z niego, a Jambroż rzekł posępnie:~- Ciesz się, człowieku,
188     4, 43|          na tym świecie i ciasno - rzekł jakby do siebie.~Zajrzała
189     4, 44|            ugaszczali naczelnika - rzekł któryś.~- Pono wczoraj pisarz
190     4, 44|     dziwował się któryś, ale na to rzekł kowal z chytrym prześmiechem:~-
191     4, 44|          Wójt zatrząsł dzwonkiem i rzekł uroczyście:~- Zaczynamy,
192     4, 44|         Umilkł, przetarł okulary i rzekł jakby do siebie:~- Pan naczelnik
193     4, 44|             a on poskubał bródkę i rzekł wielce łaskawie:~- Jak się
194     4, 44|           niego oczy.~Zadrżał, ale rzekł śmiało wskazując papiery,
195     4, 44|             aż któryś z Grzelowych rzekł:~- Jagniątko, do rany go
196     4, 45|         ścisnął mocniej kijaszek i rzekł całkiem zaczepnie:~- Prawdę
197     4, 45|            którym Żyd wiedział, bo rzekł rozglądając się trwożliwie
198     4, 45|            odpowiadał, zaś w końcu rzekł pobłażliwie:~- Tak musi
199     4, 45|            i usadziwszy przy sobie rzekł wielce łaskawie:~- Rad jestem,
200     4, 46| przewiadywały, kto Lipce buntuje - rzekł Mateusz zesuwając się na
201     4, 46|         srodze zatroskany o niego, rzekł smutnie:~- Ani chybi; że
202     4, 46|           jakoś z bliska w twarz i rzekł z naciskiem:~- A wyda się,
203     4, 46|             kiedy już ostali sami, rzekł cicho do Hanki:~- Sprawa
204     4, 46|           więcej, nic ta po nim! - rzekł stary Płoszka.~- Przeszkadza
205     4, 46|       długo z Witkiem na stronie i rzekł głośno:~- Witek, zaprowadź
206     4, 46|        plączą, że odpocznę nieco - rzekł rozsiadając między nimi.
207     4, 46|              Czas mi już odejść! - rzekł powstając i brał każdego
208     4, 46|       nikim o tym, coś słyszała! - rzekł po długiej chwili.~- Czy
209     4, 46|    wzgardliwe milczenie, więc jeno rzekł z przekąsem:~- Tak lecisz,
210     4, 47|        woza i posłyszawszy rozmowę rzekł:~- Prawdę wam powiedziała
211     4, 47|     pomiarkowawszy, o co mu idzie, rzekł szydliwie:~- Słyszałeś,
212     4, 47|       poredził się już wstrzymać i rzekł ze złym prześmiechem :~-
213     4, 49|            Jędrzych podrapał się i rzekł nieśmiało:~- Hale, szukać
214     4, 49|        odsapnął, wyprostował się i rzekł głośno:~- W gromadzie żyję,
215     4, 49|           A wiem, prawo za nimi! - rzekł krótko, myjąc się pod studnią.~-
216     4, 49|            wsparłszy się na kulach rzekł:~- Ostańcie z Bogiem, ludzie