Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |            szeroką, wyboistą drogą ku lasom; raz w raz tylko odwracała
  2     1, 1 |            raz tylko odwracała się ku wsi, ku polom, na których
  3     1, 1 |        tylko odwracała się ku wsi, ku polom, na których kopano
  4     1, 1 |   zgrzebnych skib rozciągał się aż ku wsi, leżącej nisko i jakby
  5     1, 1 |         się na wzgórza i pochylały ku lasom.~Ksiądz ocknął się
  6     1, 1 |           ksiądz skręcił na prawo, ku cmentarzowi, który leżał
  7     1, 1 |            i szedł między mogiłami ku kaplicy, co stała wpośród
  8     1, 2 |           odpowiedziała, wytykając ku światłu głowę i osłaniając
  9     1, 2 |           poszedł drogą nad stawem ku młynowi.~- Roboty jeszcze
 10     1, 3 |          na lewo, na drogę wiodącą ku kościołowi; podciął batem
 11     1, 3 |        którzy znów zasię wykręcali ku lasom z grabiami na ramionach,
 12     1, 3 |          rzucił nań patykiem i idę ku domowi Szedłem se miedzą,
 13     1, 3 |           się już było przetaczało ku zachodowi, gdy wjechali
 14     1, 3 |            się z mogiłek pochylały ku polom, kilkanaście kobiet
 15     1, 4 |             a wszyscy dążyli wolno ku kościołowi drogami nad stawem,
 16     1, 4 |          Boryna ino strzygł oczami ku niemu a nadsłuchiwał, bo
 17     1, 4 |           i szło dzisiaj tak wolno ku zachodowi, jakby se też
 18     1, 4 |           zagony kapusty; skręcili ku nim.~Siedli na kraju łąk
 19     1, 4 |           wielkimi krokami poszedł ku wsi.~- Antek, Antek! - wołała
 20     1, 4 |          się przebierać pod sadami ku karczmie... paliła go ano
 21     1, 4 |           będzie... - mruczał idąc ku domowi i jął sobie przypominać
 22     1, 5 |           mały - poglądała jeszcze ku kramom z żałością i często
 23     1, 6 |       przed dom i patrzała w mgły, ku młynowi, i nasłuchiwała,
 24     1, 6 |              dodała pochylając się ku nim i patrząc na majaczące
 25     1, 6 |        pełen, Szymek jął wyjeżdżać ku drodze.~- Ostajcie z Bogiem -
 26     1, 7 |       mieszkały w drugiej stronie, ku młynowi.~- Jaguś! - szepnął
 27     1, 9 |            i czarną chmurą leciały ku borom... a ostry, przenikliwy
 28     1, 9 |            całą drogą pod topolami ku cmentarzowi; w mroku, co
 29     1, 9 |     krzyków bolesnych żałości biły ku niebu, w świat cały szły...~
 30     1, 10|           ksiądz poszedł spiesznie ku plebani, bo usłyszał turkot
 31     1, 10|       Antek zaś poszedł w dół wsi, ku młynowi, a drugą stroną
 32     1, 10|          Antek puścił kosę i szedł ku niemu blady, ze strasznymi
 33     1, 10|     spotkamy! - pomyślał i poszedł ku młynarzowi, ale po drodze
 34     1, 10|        samych drzwi i polazł drogą ku młynowi.~Noc była chłodna,
 35     1, 12|     utopiony w ciemnicy, że ledwie ku środkowi wyleniał się w
 36     2, 13|           i rzucił się zapamiętale ku alkierzowi, ale od drzwi
 37     2, 13|           się rozprysnęła, i szedł ku drzwiom.~- Zapłaćcie! -
 38     2, 14|     naszczekiwał.~Hanka popatrzyła ku ojcowej chałupie, westchnęła
 39     2, 14|        zamarzłego stawu i biegnącą ku młynowi i szła prędko nie
 40     2, 14|       drogi na staw i kierował się ku niej, a po chwili spotkała
 41     2, 15|          głowy innych, pochylonych ku niemu i zasłuchanych, mógł
 42     2, 16|          czujnie ciągnęło chyłkiem ku ludzkim siedzibom, pod brogi
 43     2, 17|           nikogo, a uśmiechała się ku Nastce - cicho no, Józia.
 44     2, 17|         zstępują z obrazów, że idą ku niej z uśmiechem przenajsłodszym,
 45     2, 17|         zapaską oglądała, już szła ku drzwiom... szła... ale cosik
 46     2, 18|        rozgłosił... Poszedł prędko ku domowi, ale przed kościołem
 47     2, 19|          mający się już od kopania ku Ulisi sołtysównie, pewnikiem
 48     2, 19|       Kobus już wprost wykrzykiwał ku rzepeckim ludziom:~- Ślachta,
 49     2, 19|      zaczął, a stary poszedł wolno ku domowi.~Nie skoczył już
 50     2, 19|      wyszedł na dwór i powlókł się ku młynowi.~Noc była jasna,
 51     2, 19|         wiedział, kiedy zaczął iść ku domowi, gdy sprzed kościoła
 52     2, 21|       gęsiego przywianymi miedzami ku borom ledwie czubami widnym
 53     2, 21|          przyginali się ino barzej ku ziemi, a on zabiegał z przodu,
 54     2, 21|           wysychającymi łzami oczy ku niebu. ~Zaczęła przyspieszać
 55     2, 21|         ćma. Wicher zaś wciąż parł ku borowi, odbijał się kiej
 56     2, 21|    straszne majaki z powyciąganymi ku niebu ramionami.~Nic nie
 57     2, 22|  wieczornym czasie wychodzi ktosik ku niemu, jakby sam gospodarz!
 58     2, 22|           dalejże gnać za Panienką ku kapliczce !~Patrzy, a tu
 59     2, 22|    Przedborzem: pod kościołem stoi ku wiecznej pamiętliwości i
 60     2, 24|           kiej fala o płoty, przeć ku wrótniom i na drogę przeciekać -
 61     2, 24|    poleciała na przełaj przez staw ku młynowi, reszta zaś stała
 62     2, 24|         wzniesła się sroga niechęć ku Jagnie i dochodziła aż do
 63     2, 24|            kiej rzeka kołysząc się ku wielkiemu ołtarzowi rzęsiście
 64     2, 24|          ksiądz naraz pochylił się ku Antkowi i ogromnym głosem
 65     2, 24|          poleciał w topolową drogę ku lasom, przystawał chwilami
 66     2, 25|           Kozłowa przeciskając się ku szynkwasowi.~- Zawdy naród
 67     2, 25|       wystraszone ptactwo uciekało ku borom, a naród przetrwożony
 68     2, 25|          popędził bocznymi drogami ku dworowi, Antek zaś któren
 69     2, 25|  podniesłszy srogi krzyk jęło gnać ku rębaczom.~Boryna wyskoczył
 70     2, 25|        skoczył w całą kupę narodu, ku Boryrnie, ale ino tyla go
 71     2, 25|         przyniewolił, a sam ruszył ku Borynie, któren w kupie
 72     3, 26|           wionęły sinym przędziwem ku niebu.~Dzień się już stawał
 73     3, 26|           z trybularzów biły z łąk ku rozzłoconemu niebu, a ptactwo
 74     3, 26|            i podniósłszy ogon rwał ku wsi na przełaj, a Żyd z
 75     3, 26|          pasma dymów niebieskawych ku wysokim oknom, przez które
 76     3, 26|     rozpletła ręce i pochyliła się ku ziemi ze zgrozy i zdumienia,
 77     3, 27|           wylazł z budy, kiej szła ku stajni, przeciągnął się
 78     3, 27|      koniec, nim go wzięli, wielce ku niemu ochłodła i te spotykania
 79     3, 27|    całunków i uniesień... tamtego, ku któremu teraz, w nie spane
 80     3, 27|         rodnymi, a kwietne gałęzie ku niebu podaje...~- Witek!
 81     3, 27|             Dzień już się podnosił ku południowi, cichość zgoła
 82     3, 27|    łyskliwe; sady stały bez ruchu, ku słońcu podając gałęzie,
 83     3, 27|            nim żałośnie poglądając ku niebu, westchnęła raz i
 84     3, 27|          po izbie. Hanka przypadła ku niemu trzymać, aby nie zleciał,
 85     3, 27|     szydziła urągliwie.~Rzucił się ku niej i może by doszło do
 86     3, 28|             jeno węchem zmierzając ku wodzie, bo parob był właśnie
 87     3, 29|          niekaj buchały z moczarów ku niebu połyskliwemu, ku niebu,
 88     3, 29|    moczarów ku niebu połyskliwemu, ku niebu, co się co dnia, niby
 89     3, 29|        ostrożnie przebierać sadami ku gromadzie; nie lubił jakoś
 90     3, 29|           z kupy nad staw i poszli ku młynowi; wójt ruszył za
 91     3, 29|          najduje - byle jeno naród ku lepszym myślom podprowadzić...~
 92     3, 29|          niespodziewanie.~Zawrócił ku młynowi bez słowa, nie cierpiał
 93     3, 29|            kowala idącego z wójtem ku kościołowi, wróciła do izby,
 94     3, 30| połyskliwie kiej motyle niesąc się ku ołtarzowi wielkiemu, na
 95     3, 30|            ręce wychynęły prosząco ku ołtarzowi albo i płacz zakwilił
 96     3, 30|          cisnąc się jeszcze barzej ku ambonie i zadzierając głowy
 97     3, 30|          zadzierając głowy w górę, ku księdzu, któren o Męce Pańskiej
 98     3, 30|          Sakramentem jął zstępować ku narodowi w sinym obłoku
 99     3, 30|         swoimi posuwając się wolno ku domowi, gdyż wozy toczyły
100     3, 30|           wydarł, zmógł niezmożone ku człowiekowemu szczęściu
101     3, 30|           się o drzewa i porykując ku polom zieleniejącym. Pustką
102     3, 30|      poszumiały cichuśko ważąc się ku chatom i lękliwie jakby
103     3, 30|            Słońce się już wspinało ku południowi, nad kominy,
104     3, 30|         wyciągając nieśmiało palce ku tabace Rochowej.~- A teraz
105     3, 30|         Słońce się już przetaczało ku borom i drzewa poczęły kłaść
106     3, 30|     dzieciach ni wspomniał... Szła ku niemu z tym sercem wiernym
107     3, 30|           płowe, pomarszczone wody ku chałupom spływały.~Myli
108     3, 30|     Cichojcie, Pietrze, bo Kozłowa ku nam zmierza - trącił go
109     3, 30|         Już niezgorzej, że może mu ku zdrowiu idzie!...~- Chłopaki
110     3, 30|           głosy skrzypicy pobiegła ku nim. Hej, tak zakręciły
111     3, 30|        pochylonych, z gęstej nocy, ku przestrodze a opamiętaniu
112     3, 31|             bo już kieliszek szedł ku niemu.~- Chrzciny bez ojca
113     3, 31|          kiej Cyganichy pociągnęła ku lasowi, dojrzawszy, że jedna
114     3, 31|             Wrzask buchnął ogromny ku wschodzącemu właśnie słońcu,
115     3, 31|           już kiej z trybularzów i ku czystemu niebu darły się
116     3, 31|        orzącym nade drogą, a potem ku zdumieniu chodził po poletkach,
117     3, 32|      ktosik zamajaczył na drodze i ku nim się zbliżał.~Dziad to
118     3, 32|       zaszczekał zajadle i jął się ku nim rwać, ślepiec zaś nasłuchiwał
119     3, 32|    nasłuchiwał pilnie, kij gotując ku obronie, ale dosłyszawszy
120     3, 32|       kobiety, ciągnące nad stawem ku wójtowej chałupie, i do
121     3, 32|       żałośnie, jaże klacz zarżała ku niej, targając się na łańcuchu.~
122     3, 32|        posyłać la niego, nawet już ku skrzyni szła, by się przyodziać
123     3, 32|    Spróbujcie: inom jedna sierota, ku mojej obronie nikto nie
124     3, 32|        Dopiero kiej bryka skręciła ku topolowej, rozerwały się
125     3, 32|            stronami przebierać się ku domowi.~- Chłopy wracają,
126     3, 32|          co wyniosłym kręgiem jaże ku dachom kościoła sięgały
127     3, 32|             Słońce się przetaczało ku zachodowi, że już pozłociały
128     3, 32|            też nie mniej się rwały ku tym wytęsknionym. Jeno poniektóre
129     3, 32|       długie zagony, co wlekły się ku nim pokornie, te kiej wody
130     3, 32|         nad insze wyniesioną, więc ku niemu rzuciły się jej oczy
131     3, 32|           się jej oczy rozgorzałe, ku niemu porwały ją nagle dawno
132     3, 32|       jedna z dróg skręcała prosto ku młynowi.~Słońce już zachodziło
133     3, 32|           bruzdami, przebierał się ku dziedzicowi.~- Podleski
134     3, 32|        przystawały wpodle, zezując ku sobie wyczekująco, gdyż
135     3, 32|           i opuszczenie kłoniły je ku sobie coraz bliżej... jeno
136     3, 33|           to chyłkiem przebrał się ku uśpionym jeszcze sadom i
137     3, 33|       wyczytał? - zawołała biegnąc ku niej.~Tereska z przełazu
138     3, 33|      skrzydła, podskakując zajadle ku prosiętom, wylegującym w
139     3, 33|           Słońce się już podnosiło ku południowi, ciepło było
140     3, 33|            przebierać kole chałupy ku stodółce, na siano... ~-
141     3, 33|           podnosząc wypłakane oczy ku niemu.~Powlekła się wolniuśko,
142     3, 33|         ciekawość pociągał za młyn ku Woli, a własnymi oczyma
143     3, 33|      większe. Maj dopiero się miał ku końcowi, a przypiekało kieby
144     3, 33|      warkocze brzóz jakby się lały ku ziemi, zboża stanęły przygięte,
145     3, 33|       krążąco, z wolna unosiły się ku niebu ciemniejącemu.~ ~Dobranoc,
146     3, 34|            pachę i miedzami ruszył ku borom.~Rocho zaś potem u
147     3, 34|        zakręciły wirem i chlustały ku drogom i miedzom, jakby
148     3, 34|            zmierzchu powrócił; ale ku niemałemu zdumieniu wójtowymi
149     3, 34|            Wracalim podleśną drogą ku krzyżowi, aż tu Gulbasiak
150     3, 34|            rozżarzonym powietrzu i ku blademu niebu do słońca
151     3, 34|     pojękiwały, a przewodził tanom ku niemałemu podziwowi Szymek
152     3, 34|    Jambroży, robiąc łakomie grdyką ku pijącym pobok:- A wali kulasami
153     3, 35|         nie odezwał, jeno poleciał ku kościołowi.~Długo jeszcze
154     3, 35|             słońce przetaczało się ku lasom, niebo wisiało pogodne
155     3, 35|         wyciągających się boleśnie ku niebu, otaczał czworaki
156     3, 35|          oczy garściami, a patrzeć ku nim i cosik wrzeszczeć,
157     3, 35|      niejeden z pięściami darł się ku chłopom i wygrażał, ale
158     3, 36|          tronie ze snopów, wyciąga ku niemu ręce i rzecze dobrotliwie:~-
159     4, 37|            wsi pobliskich ściągali ku kościołowi, że co trochę
160     4, 37|      wyciągnął jakąś nutę i ruszył ku drzwiom za krzyżem.~A kościół
161     4, 37|            wolna na topolową drogę ku smętarzowi.~Czarna chorągiew
162     4, 37|           cosik w niebo pochmurne, ku lasom i w dale zamglone,
163     4, 37|         podać, a one hardo pną się ku słońcu i śpiewają głęboką,
164     4, 37|       Pochód już skręcał na dróżkę ku smętarzowi, kiej go dopędził
165     4, 37|         rzekł wytrząchając pięścią ku ziemi:~- Takieśta to, Lipczaki?
166     4, 37|          drugie ruszali ociągliwie ku chałupom obzierając się
167     4, 37|     wymykali się chyłkiem i wiedli ku karczmie. Tylko jeden Jambroż
168     4, 37|    sprzeciwiań poszli całą gromadą ku karczmie, tylko jeden Sikora,
169     4, 37|            zaszczekał i rzucił się ku drzwiom, Józka nie mogąc
170     4, 38|       mocno i górnie, wynosząc się ku słońcu tą przejmującą pieśnią
171     4, 38|          gardzieli i bił jaże kajś ku słońcu, mocny, ogromny,
172     4, 38|         kajś jaże w niebiosy, jaże ku temu słońcu przenajświętszemu.~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
173     4, 38|        stanęło, Miemce? - krzyknął ku nim Mateusz.~- Kto kogo
174     4, 38|            i z tacą w ręku jął się ku nim przepychać.~- Cie, widzi
175     4, 38|          pieśni.~Hanka też ruszyła ku wyjściu, gdy przecisnęła
176     4, 38|           się już galancie kłoniło ku zachodowi, upał jakby ździebko
177     4, 38|         nieśmiało, przepychała się ku niemu, roześmiał się do
178     4, 38|            pacierza, podniósł oczy ku niebu i zamodlił się przejmującym
179     4, 38|            same ręce wyciągały się ku niemu, a chociaż się kurczyła
180     4, 39|       odrzekł, a oni poszli prosto ku domowi. Jagusia wiedła matkę
181     4, 39|         westchnął jeno, zawracając ku swojej chałupie, ale jakoś
182     4, 40|    oślinionymi gębulami, podnosząc ku niej ciężkie, rogate łby
183     4, 40|            olszyną, przemykała się ku nim jakaś dziewczyna. Hanka
184     4, 40|          naprzeciw w opłotki.~Szła ku niemu coraz wolniej i coraz
185     4, 40|       jęknęła podnosząc łzawe oczy ku niebu, w najszczerszej,
186     4, 40|          zaklął ruszając pod borem ku krzyżowi na topolowej drodze.~
187     4, 40|          spod drzew, czołgając się ku zbożom. Bór cosik gwarzył
188     4, 41|           dwojaki pobiegła w dyrdy ku chałupie.~A Jagustynka nie
189     4, 41|     pójdzie, lecz po chwili ruszył ku domowi.~Szedł jednak z wolna
190     4, 42|        dojrzawszy jakiś wóz jadący ku niemu.~Jędrzych powoził
191     4, 42|           źdźbła i unosił się wraz ku niebu jasnemu.~Dopiero za
192     4, 43|         nie chciała jeść i zdechła ku wielkiemu strapieniu całego
193     4, 43|           prażyło, zaś czym bliżej ku żniwom, tym jeszczek barzej
194     4, 44|           albo strzygnął ślepiami, ku strażnikom kupiąc się zarazem
195     4, 44|        karczmę i pognał tyłami wsi ku dworowi.~- Dzieci pani pisarzowej
196     4, 44|            się chyłkiem przebierać ku karczmie, aż wójt zakrzyczał:~-
197     4, 44|    zuchwale Antek.~I odszedł wolno ku wsi, spozierając na strażników
198     4, 44|            skręcił na boczną drogę ku modlickiemu dworowi.~Patrzyli
199     4, 44|            jak się wyniósł i szedł ku wsi miedzami rozglądając
200     4, 45|  wytchnąwszy galancie ruszył raźno ku lasom niedalekim, ale skoro
201     4, 45|            spodobało.~Ruszył ostro ku Lipcom, błogi chłód go ogarnął,
202     4, 45|            hardo, pnąc się chciwie ku słońcu.~Na drodze jeszcze
203     4, 45|        pytał ciszej pochylając się ku niemu.~- Dzieci też i bez
204     4, 45|       politowaniem i wartko ruszył ku domowi miarkując sobie po
205     4, 45|         tuman kurzawy i toczył się ku niej coraz prędzej, a nie
206     4, 45|          przeklinania, że poleciał ku domowi wystraszony wielce
207     4, 45|     zestąpił z obrazu i oto płynie ku niej ze słodkim prześmiechem...
208     4, 45|           i poszedł szeroką miedzą ku wsi czytając kiej niekiej
209     4, 45|          dyrdy.~Jagusia też poszła ku wsi, ale dziwnie czegoś
210     4, 47|         ulżyło, że śpieszniej szła ku domowi, ale dojrzawszy Hankę
211     4, 47|            zapalczywości, skoczyła ku niemu z wrzaskiem.~- La
212     4, 47|            się rozniesła po wsi, a ku niemałemu podziwowi, z wielkim
213     4, 47|             gdy dzień miał się już ku schyłkowi, a izbę zalały
214     4, 48|        deliberacjami, zawrócił już ku domowi, gdy naraz posłyszał
215     4, 49|          bo słońce kłoniło się już ku zachodowi. Ostała tylko