Tom, Rozdzial

  1     1, 3 |       sekretarz przeczytał sprawy na dzień dzisiejszy, coś szepnął
  2     1, 3 |              zrobić mieli? Przeszedł dzień - prosiak nie odchodzi;
  3     1, 4 |        opajęczony i przesłoneczniony dzień wrześniowy.~Na ściernisku,
  4     1, 5 |             gromnic.~A co świtanie - dzień wstawał leniwiej, stężały
  5     1, 5 |            zaś z Witkiem, że to leda dzień spodziewano się deszczów;
  6     1, 7 |               Rozdział 7~ ~Nazajutrz dzień był tak samo zadeszczony
  7     1, 7 |              obieranie kapusty, a tu dzień wlókł się tak wolno, kiej
  8     1, 7 |                    a kiej już trzeci dzień nadszedł... przecknął Pan
  9     1, 9 |           oczy zapłakane...~Nadszedł Dzień Zaduszny, szary, bezsłoneczny
 10     1, 9 |           głosem żałoby wołały w ten dzień smętny, w ten dzień, co
 11     1, 9 |              ten dzień smętny, w ten dzień, co wstał blady, spowity
 12     1, 9 |          tego widzieli...~Józka cały dzień popłakiwała i tłukła się
 13     1, 9 |          tych świątków zażyć do cna.~Dzień już przywierał szare, zmęczone
 14     1, 9 |            Jezus odpuszcza je na ten dzień na ziemię, żeby swoich nawiedziły...~-
 15     1, 10|       trafiła na plebanię... - Ale w dzień ją zaprzęgali... a dzisiaj
 16     1, 10|       jeszcze czterdzieści groszy za dzień bierze... a w chałupie tyla
 17     1, 11|        wczorajszych rozplecinach, bo dzień już był duży, świt zatopił
 18     1, 11|         ostatnich...~Słońce wstało i dzień raźno potoczył się naprzód.~
 19     1, 11|            koguty.~Niedzielny to był dzień i chociaż dzwony jeszcze
 20     1, 11|     zamieszanie, jak to zwyczajnie w dzień taki!~Dom był świeżo obielony,
 21     1, 11|         obtulała rozzłoconą ziemię. ~Dzień się dopalał jaskrawo i z
 22     1, 11|              przyszła?~- Jakże, leda dzień zlegnie...~- Rękę bym sobie
 23     1, 11|              na ten czas weselny, na dzień jeden!~- A jutro samo przyjdzie!
 24     1, 12|          blednącymi gwiazdami...~Ale dzień był jeszcze daleko.~Stajnia
 25     1, 12|               Słoneczny a przybladły dzień zaglądał przez szpary cichymi
 26     1, 12|            że ledwie spostrzegł, jak dzień przechodził z wolna; ściany
 27     1, 12|             rzęsiście, gdzie wieczny dzień.~...Tam zaś, gdzie ino ciche
 28     1, 12|           noc, do samego świtania!~A dzień podnosił się ciężko i cicho,
 29     1, 12|            kołujący, jak to igliwo w dzień wietrzny, aż się i potem
 30     2, 13|               I rosła zima, rosła co dzień, co godzina, co to oczymgnienie.~
 31     2, 13|      dzwoniła jak żelazo - ale skoro dzień nastał, uciekły poszczekując,
 32     2, 13|               niebo się przecierało, dzień znowu zaświecił ołowianymi
 33     2, 13|             się gwiezdne migoty, a w dzień modrzało niebo gdzieniegdzie
 34     2, 13|           zaprzestał nauczania w ten dzień, bo nie mógł nikogój utrzymać
 35     2, 13|            szepnął rankiem, na drugi dzień, stary Bylica wyzierając
 36     2, 13|              Weronka swoim pacierzem dzień zaczyna! - szepnął urągliwie
 37     2, 13|          siedzimy w chałupie, a to i dzień jeden obyć się nie obył
 38     2, 13|           kiej oset kolący a gorzki.~Dzień się już duży zrobił, ogień
 39     2, 13|        groszy dwadzieścia zarobił na dzień, na sól by było, na okrasę,
 40     2, 13|             zgubiona w noc ciemną.~A dzień był chmurnawy, szarawy,
 41     2, 13|      kieliszek, wypił i wynosił się.~Dzień się już przetaczał na drugą
 42     2, 14|               Jakoś o samym południu dzień się nieco rozjaśnił, ale
 43     2, 14|             się do przędzenia, tylko dzień, chociaż był słoneczny i
 44     2, 14|        dziedzic krzyknie, to w jeden dzień stanie parę sto najzdatniejszego
 45     2, 15|     krzemieniem nabijane, rzadki ten dzień, w którym topór się nie
 46     2, 15|             wsi, ale teraz z dnia na dzień rosła w nich złość do siebie
 47     2, 15|            mógł świat stawić w jeden dzień, a wolał go robić bez cały
 48     2, 15|            się znarowiła do mnie, że dzień w dzień pod pierzynę była
 49     2, 15|        znarowiła do mnie, że dzień w dzień pod pierzynę była puszczać
 50     2, 15|           zbój spoglądał, a już cały dzień słowa nie przemówił do nikogo,
 51     2, 15|              tego za cztery złote na dzień ! powiedział młynarz ze
 52     2, 15|              zatrzymają.~I tak szedł dzień za dniem, tydzień za tygodniem
 53     2, 16|           naprzeciw, bo mróz brał na dzień, podnosił się jeszcze i
 54     2, 16|           Dzieciątka święto, radosny dzień cudu i zmiłowania Jezusowego
 55     2, 16|          chociaż głodni byli, boć to dzień cały o suchym chlebie, a
 56     2, 16|           ktosik potrzebujący; w ten dzień nikto nie powinien być głodny
 57     2, 16|         historie różne, przygodne na dzień dzisiejszy, a między drugimi
 58     2, 17|       kuszących, słodkich szeptów!~A dzień się dłużył ogromnie, nie
 59     2, 17|          radość, że pojedzie na cały dzień, późno wróci, może dopiero
 60     2, 18|     zdzierżył, nie poradzę, a to i w dzień, i w nocy, i w każden czas,
 61     2, 18|             taka, że niejeden raz na dzień gorącą warzę pojada i z
 62     2, 19|              kieby się ten zwiesnowy dzień w nim zrobił. Zapomniał
 63     2, 20|          chałupie, że po parę razy w dzień biegała do matki, ale Dominikowa
 64     2, 20|           sąsiadów, by ino jakoś ten dzień zepchnąć, ale i tam dobrze
 65     2, 20|            się uładzi, ale on ani na dzień jeden nie pofolgował, zawziął
 66     2, 20|         mocno wzięła do głowy i cały dzień deliberowała nad nimi. Wieczorem
 67     2, 20|             z Bożą pomocą, z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień,
 68     2, 21|           rana miało się na kurzawę; dzień nastał chmurny, wietrzny
 69     2, 22|             żarło żywym ogniem! Cały dzień się tak trudził i na darmo!
 70     2, 22|                Przestojał na skwarze dzień cały, bo nikto z uzdą do
 71     2, 22|           szare i nędzne, cóż ta ten dzień zwykły, podobien do patrzenia
 72     2, 22|         zabiegasz, turbujesz się, by dzień ten przeżyć, a nie pomyślisz
 73     2, 23|          młodą ruń, a dusze jako ten dzień wiośniany, rozsłoneczniony,
 74     2, 24|        bieżał kieby na ten jarmarek.~Dzień się był podniósł ciężki
 75     2, 24|        węzełki.~Tak ano przeszedł on dzień na długo pamiętliwy, nazajutrz
 76     2, 24|             troski a frasunki, jakie dzień każdy z osobna przynosi.~
 77     2, 24|          skręciła na topolową drogę.~Dzień się zrobił dziwnie jasny
 78     2, 24|    Przychodźże częściej, choćby i co dzień, nie wiada, co się ze mną
 79     2, 24|             zawołanie, to on w biały dzień, przy wszystkich, przyjdzie
 80     2, 25|              pluchy i flagi szły, aż dzień się niejeden widział jako
 81     2, 25|         sąsiedztwach, bych jakoś ten dzień się przewlókł - a jaki taki,
 82     2, 25|              już chałupie jeno raz w dzień warzyli jadło, a sól za
 83     2, 25|             noc, już nowe świtanie i dzień nowy, i turbacje nowe, i
 84     2, 25|           lec i o niczym nie baczyć.~Dzień był posępny jak to patrzenie
 85     2, 25| wychlustywały na wybrzeża.~W taki to dzień, jakoś na samym odwieczerzu,
 86     2, 25|       powietrze i huczała wieś cała.~Dzień się już zrobił duży, a cichy
 87     2, 25|         słychać było.~Taki się sądny dzień zrobił, że i wypowiedzieć
 88     3, 26|      wiosenny o świtaniu.~Kwietniowy dzień dźwigał się leniwie z legowisk
 89     3, 26|           sinym przędziwem ku niebu.~Dzień się już stawał i przepierał
 90     3, 26|           mgieł rzednących i świtów.~Dzień się już czynił coraz większy,
 91     3, 26|    przywierając oczy niegodne.~I oto dzień się stał, jako to nieobjęte
 92     3, 26|       przypomniane z nagła...~Że zaś dzień był już duży i mgły całkiem
 93     3, 26|            Zaspały próżniaki czy co, dzień taki wybrany, a na rolę
 94     3, 26|             jako żywię jeszcze i ten dzień jasny oglądam! A to już
 95     3, 26|           chałup nieśli.~A na trzeci dzień jakoś, w niedzielę, śnieg
 96     3, 27|            świecie zaspanymi oczyma.~Dzień zaś roznosił się z wolna
 97     3, 27|   zaświegotały pieściwie.~- Pietrek! Dzień ano kiej wół! - zakrzyczała
 98     3, 27|               Spodziewali się jej co dzień i nie przychodziła; aż się
 99     3, 27|      kowalowie mało dziesięć razy na dzień zaglądali, to jeno po to,
100     3, 27|            każdym kroku pilnować, że dzień nie przeszedł bez kłótni
101     3, 27|              Jakże - całą noc i cały dzień przesiedział w chałupie
102     3, 27|        dzisiaj.~- Odpuszcza, to leda dzień się ocieli...~- Ciołka będzie
103     3, 27|            to na książce nie umiała.~Dzień już się podnosił ku południowi,
104     3, 27|          czasu po ździebku z dnia na dzień, jako to zboże kłosne w
105     3, 27|           nikto nie spodzieje, czy w dzień biały, czy też li w noc
106     3, 27|      cieniach, kiej wyszli społem na dzień dogasający, że już jeno
107     3, 28|            galanto rozkisły poranek.~Dzień co się był dopiero stał,
108     3, 28|            bacząc na złe drogi ni na dzień płaksiwy, przykry a tak
109     3, 28|        zjawiła, ale mroczna kiej ten dzień przebłocony, wiejny i zimny;
110     3, 28|              bo stara liczy, że lada dzień zamrze. Ale pochowek osobno,
111     3, 29|          zrobili przesiadując prawie dzień cały w kościele, a dzisiaj
112     3, 29|           Pańskie, czekali z dnia na dzień, krzepiąc się tą nadzieją...~
113     3, 29|            wysokie... Cielna?~- Leda dzień powinna się ocielić.~- Przyprowadźcie
114     3, 29|              pokazywało, ale mimo to dzień posiewał dziwnie przesłonecznioną
115     3, 29|            na drugą stronę.~- Trzeci dzień słonieją, juści, że nie
116     3, 30|            La wszystkiego stworzenia dzień radości nastaje, jeno nie
117     3, 30|         miłosierdzie Pańskie, a lada dzień powrócą wszystkie chłopy...~
118     3, 30|            późno obudziły się Lipce.~Dzień się już rozwierał kiej to
119     3, 30|              zrywać z barłogów, choć dzień ci to szedł Pańskiego Zmartwychwstania.
120     3, 30|           się na ziemię.~Hej! wesoły dzień nastał! Chrystus nam zmartwychwstał!
121     3, 30|             smutna cichość i pustka; dzień się powlókł wolno, głuche
122     3, 30|           nie tak było przódzi w ten dzień, nie tak!...~Słońce się
123     3, 30|             świąteczny poniedziałek, dzień się podnosił jeszcze jaśniejszy,
124     3, 30|            myśl, iż kiejby się jeden dzień opóźniła, nalazłby pieniądze
125     3, 31|             Dyć wszystkich z dnia na dzień czekają.~- Mówię, że leda
126     3, 31|            czekają.~- Mówię, że leda dzień się zjawią, cosik się ta
127     3, 31|              się już ustaliła, że co dzień było cieplej i jaśniej.~
128     3, 31|        Lipcach stało.~I tak schodził dzień po dniu bez żadnej przemiany
129     3, 31|            zaglądającą do niej raz w dzień; żadna z sąsiadek nie pokazywała
130     3, 31|               tak zwiesną pachnie.~- Dzień, dwa i wzwyczaicie się.~-
131     3, 31|       sturbowała wszystkich, że choć dzień był bardzo cudny, mało kto
132     3, 31|             jak zapobiec kradzieżom. Dzień nastał iście pogrzebowy,
133     3, 31|            radosny i wzruszony, cały dzień uwijał się po wsi popędzając
134     3, 31|      Świąteczna cisza padła na wieś. Dzień przyszedł chmurny, bez słońca,
135     3, 31|              zacieka na plebanii, co dzień modlić się za was będę,
136     3, 31|          swoich koni, choćby na cały dzień, jeno mi ich nie zgońcie...
137     3, 32|           przetarł i majowy, wczesny dzień wstawał, jeno że jakiś poczerniały
138     3, 32|             gardzieli się wydzierał.~Dzień dopiero co wstał, na wieś
139     3, 32|         zwilgotniałe oczy, kieby ten dzień majowy bardzo cudne; na
140     3, 32|   przejrzystym, pachnącym powietrzu.~Dzień się roztoczył słoneczny
141     3, 33|                           Rozdział 8~Dzień wstawał cudny, ciepły, a
142     3, 33|       krzykiem szczęsnego oniemienia dzień wita i to, że między żywymi
143     3, 33|               niepomna, jako to nowy dzień trudów a boleści, jak wczoraj
144     3, 33|          kochanie przejdzie jako ten dzień wczorajszy, nie wstrzymasz,
145     3, 33|              Juści... żeby tak raz w dzień warzyć, starczyłoby ziemniaków
146     3, 33|            do nowych!~- Hale, raz na dzień! Młode i zdrowe, to i źreć
147     3, 33|                Słabam, już z dnia na dzień końca czekam. Pewnie, co
148     3, 33|            mieli ano dzisiaj sadzić.~Dzień zrobił się był jak i wczorajszy,
149     3, 33|              role zieleniące, na ten dzień jasny, ciepły i zwiesnowy,
150     3, 33|               nikto nie żeni, a mnie dzień w dzień ktosik gorzałkę
151     3, 33|             nie żeni, a mnie dzień w dzień ktosik gorzałkę stawia,
152     3, 33|            do miasta pojechała, cały dzień się przewałęsał po wsi.
153     3, 34|          schowany.~- Do cna ustałem, dzień jaki odpocznę - tłumaczył
154     3, 34|          Musicie być gotowe; że lada dzień skończy.~- Pewnie, że tak,
155     3, 34|              Piekło tam u nich, a to dzień nie mija przez kłótni; zaś
156     3, 34|              cybuchem przekropił.~Ów dzień Bożego Ciała przyszedł był,
157     3, 34|        jeszcze Miemcom, ale leda już dzień mogą pojechać do aktu, a
158     3, 35|     Spamiętajta, co rzekłem: wojna w dzień i w nocy, i na każdym miejscu...~-
159     3, 36|           krótko to trwało, bo biały dzień się już robił, zorze zrumieniły
160     3, 36|           ogromne i rozczerwienione, dzień robił się ciepły, na spiekotę
161     3, 36|     przeziewnął szeroko: - Już biały dzień, a wy śpita. Kuba niech
162     3, 36|      zadrgały niekiedy, jakby się im dzień marzył, czasem pies warknął
163     3, 36|         zdało mu się, że to już duży dzień, że zaspał, a jakieś pilne
164     3, 36|            świecie.~Widno było jak w dzień, księżyc wynosił się już
165     4, 37|            przysłanego mu do pomocy.~Dzień się już był wyniósł dawno,
166     4, 37|        zaciężyła ta śmierć Borynowa; dzień był przeciek śliczny, rozsłoneczniony,
167     4, 37|            jarmarku.~A wrychle i sam dzień się podniósł, jeno co jakiś
168     4, 37|          siną twarz; patrzył w niego dzień mgławy, zaglądały rozchwiane
169     4, 37|       najtłustszego barana i w biały dzień na wszystkich oczach, a
170     4, 38|                           Rozdział 2~Dzień był bardzo cudny, prawdziwie
171     4, 38|           rozeprze kochanie lebo ten dzień zwiesnowy, że w pola leci,
172     4, 38|       radośnie zwoływały, boć to był dzień świętego Piotra i Pawła,
173     4, 38|               Hej, radosny ci to był dzień i prawdziwie odpustowy.
174     4, 38|         czuło się w powietrzu święty dzień odpustowy; święto było po
175     4, 38|           chyla tyla zebrać, bo leda dzień przyjedzie śledztwo...~-
176     4, 38|              zbył się chociaż na ten dzień jeden wszelakich turbacji!~
177     4, 38|              mamusiu! Boże, jaki ten dzień był krótki! - westchnął
178     4, 39|              odpoczywając co chwila.~Dzień był powszedni, robotny,
179     4, 39|           wiadomo! Ale że Antek leda dzień wróci, to czego inszego
180     4, 39|              tą wiadomością, że cały dzień chodziła kiej błędna, pełna
181     4, 40|             je przeprać we stawie.~A dzień podnosił się coraz chybciej,
182     4, 40|          zazierając do śpiących.~- A dzień tak się przykro dłużył,
183     4, 41|          tęsknicy.~Już mu się dłużył dzień, że raz po raz spozierał
184     4, 41|             nie spał, zaś kiej biały dzień jął mu zazierać w oczy,
185     4, 42|            gdy zerwał się na nogi.~- Dzień kiej wół, pora na robotę -
186     4, 42|         równania ziemi a karczunków.~Dzień się już był podniósł złocisty,
187     4, 42|          świecie.~I już tak pracował dzień w dzień, o pierwszym świcie
188     4, 42|             już tak pracował dzień w dzień, o pierwszym świcie się
189     4, 42|          ozwarł do nikogo przez cały dzień, jadło przynosiła mu Tereska
190     4, 42|              że już razem orali cały dzień, a odjeżdżając obiecał przyjechać
191     4, 42|           nazajutrz spał prawie cały dzień, bo dopiero na odwieczerzu
192     4, 43|       krostami, zrazu wynosili ją na dzień do sadu pod drzewa, bo skamlała
193     4, 43|      wzmagała się spiekota, że już w dzień nie sposób się było pokazać
194     4, 44|             jak to urzędy jeno myślą dzień i noc, bych tylko narodowi
195     4, 45|            się i promieniał jako ten dzień lipcowy, jasny, roześmiany,
196     4, 45|             już miarkując, kiedy był dzień, a kiedy noc.~Dominikowa
197     4, 45|              mogła przemówić.~- Lada dzień zaczną się żniwa.~- Pewnie...
198     4, 45|              żartem:~- Jagusia to co dzień ładniejsza...~- Kaj mi tam
199     4, 45|         historie, to bym go słuchała dzień i noc. A czy pan Jasio ma
200     4, 46|            ochfiary, aż nadejdzie ów dzień święty, dzień zmartwychwstania,
201     4, 46|           nadejdzie ów dzień święty, dzień zmartwychwstania, dzień
202     4, 46|              dzień zmartwychwstania, dzień prawdy i sprawiedliwości
203     4, 46|           nauczać, jaki to będzie ów dzień upragniony i co im trzeba
204     4, 47|             przygotowań i żniwa leda dzień miały się rozpoczynać.~Więc
205     4, 47|       śpiesznie.~- To dziwne, trzeci dzień i nie wiada, co się z nim
206     4, 47|          wyrzekła lękliwie.~Na drugi dzień z rana przybrali ją, jak
207     4, 47|           Ale w jakiejś minucie, gdy dzień miał się już ku schyłkowi,
208     4, 47|              oczy jej gasły niby ten dzień letni znojami utrudzony,
209     4, 48|             pytała, zapatrzona w ten dzień dziwnie pusty i boleśnie
210     4, 49|              jadę do Żarnowa na cały dzień!~Wieczór uczynił się wielce
211     4, 49|     rozwrzeszczana.~Prawda, co i ten dzień pamiętny także był jakiś
212     4, 49|             i chłodnawa.~A nazajutrz dzień podniósł się bardzo cudny,
213     4, 49|        blaski zalewały pola i żniwny dzień potoczył się kiej to pszeniczne
214     4, 49|        pokropić Jagusię trzy razy na dzień i nacierać jej ciemię, a