Tom, Rozdzial

  1     1, 4 |              stojał Boryna i wójt sam; kaj stawały te, co nosiły baldach
  2     2, 20|               byście w porę uwidzieli, kaj się wasze kończy!~- Grozicie,
  3     2, 22|                 bez głowy i brzucha,~A kaj się obróci, wszędy se dmucha!"~
  4     2, 24|            zabierała się do wyjścia.~- Kaj się to zbierasz tak rano? -
  5     2, 25|               że nie wiada było zgoła, kaj jej początek, a kędy koniec.~
  6     2, 25|           mogła, biegała ano z pyskiem kaj jeno chcieli dać ucha, przytwierdzała
  7     2, 25|               to niech waju zapędzają, kaj chcą...~- Nie dać się, nie
  8     3, 26|             obórce, jak się zdarzyło i kaj ludzie dobre pozwolili przytulić
  9     3, 26|            pomarli, nie wiada było ino kaj, że nawet mój zbierał się
 10     3, 26|                to se pójdziecie...~- A kaj to chłopaki? pewnikiem w
 11     3, 27|       rozruchanych drzewach po wodzie, kaj i owe chmury zdały się płynąć
 12     3, 27|                odbierę mu, bo mój.~- A kaj go schowasz, by ci nie odebrali?~-
 13     3, 27|             niósł te słowa pociechy, a kaj wstąpił, to jakby jasnością
 14     3, 28|         nagłowić!~- Juści, że nauczny, kaj cieni beknąć, a kaj grubiej
 15     3, 28|           nauczny, kaj cieni beknąć, a kaj grubiej i jak wycyganiać. ~-
 16     3, 28|                śmierci, to jeszcze się kaj zapodzieją albo kto obcy
 17     3, 28|             obcy złapie.~- A powie to, kaj schował!~Głęboką nieprzenikliwość
 18     3, 28|           wyrwać.~- Rachuję, że musiał kaj w chałupie schować... jak
 19     3, 28|         Przewiadywała się też nieraz i kaj jeno mogła, co go może za
 20     3, 29|          połowy nie było zrobione - bo kaj to jeszcze te ze wszystkich
 21     3, 29|                wszędy po sąsiedztwach, kaj jeno okiem dosięgnąć, robili
 22     3, 29|               podziejem nieszczęśliwe? kaj głowy przytulim? kaj pójdziem?!... -
 23     3, 29|    nieszczęśliwe? kaj głowy przytulim? kaj pójdziem?!... - krzyczała
 24     3, 29|          ostałam z tymi sierotami... A kaj się teraz podzieję? co pocznę? -
 25     3, 29|          przenieście, na drugą stronę, kaj Rocho dzieci nauczał...
 26     3, 29|                ją Hanka poczciwie. - A kaj to ociec?~Chciała go zabrać
 27     3, 29|               cebrzykiem, deliberując, kaj się mogło podziać.~- To
 28     3, 29|                przez te dni takusieńko kaj indziej działo się i u Borynów,
 29     3, 29|              się piękniej kraszonymi. ~Kaj się ta było Józce mierzyć
 30     3, 29|        skręcali już na topolową drogę, kaj się to miał odbyć pochowek,
 31     3, 30|                Zasie przed kratą, tam, kaj było miejsce la najpierwszych
 32     3, 30|             niesły, we wszystek świat, kaj jeno uniesieniem dusze człowiecze
 33     3, 30|               te granatowe pola nieba, kaj się jarzyły gwiazdy dalekie.~
 34     3, 30|             wzgórzem pod las biegnące, kaj czerniały łubinowe stogi.~-
 35     3, 30|               już od chłopów pożycza i kaj ino może. Żydy go przyduszają
 36     3, 30|            wpatrzony w podleskie pola, kaj widać było za stogami dachy
 37     3, 30|         nieprzejrzane dalekości nieba, kaj się aż trzęsło od gwiezdnych
 38     3, 30|            radosnym utopione, na pola, kaj już oziminy, wiatrem kolebane,
 39     3, 30|               przez okno i zapytała:~- Kaj to psy, Witek? Wyniesłam
 40     3, 30|             głowy nie przyszło myśleć, kaj się psy podziały - zwyczajna
 41     3, 30|               Z bliskam wypatrywała.~- Kaj? a pod gorsety wpychają.
 42     3, 30|           zaczynać, a smykiem rządził, kaj nutę wyciągać cieniuśką,
 43     3, 31|                pies napłacze. Niech se kaj indziej szuka, dosyć się
 44     3, 31|              poczęstunku nie licz...~- Kaj grzysi przydzwaniają, tam
 45     3, 31|           gospodyń, powinien wiedzieć, kaj nas szukać. Hale, niedoczekanie
 46     3, 31|               albo za krowami wyjrzeć. Kaj się to znowu Jagna zadziała?~-
 47     3, 31|        gdziesik i po- nosiło nie wiada kaj i po co, że ino krzyczeć
 48     3, 31|               i śpiewów odgłosy robót. Kaj jeno okiem sięgnął za kopce
 49     3, 31|             tych odłogów pustych: ~- A kaj się to podziały gospodarze?
 50     3, 31|                to podziały gospodarze? kaj to te śpiewy, te bujne radoście
 51     3, 31|              śpiewy, te bujne radoście kaj?...~Jeno ten płacz kobiecy
 52     3, 31|                o lewentarzu, o chorym, kaj orać i co gdzie siać, o
 53     3, 31|              jaże do kości te miejsca, kaj przy chrzcie Oleje święte
 54     3, 31|          stanęła w progu.~- Pietrek, a kaj te Cygany stoją?~- Mówili
 55     3, 31|                na drogę myśląc, iż się kaj pali...~To Balcerkowa z
 56     3, 31|         sołtysem do Balcerkowego sadu, kaj widne były końskie ślady,
 57     3, 31|       wyprzódki biegnąc przed kościół, kaj już pierwsze wozy zajechały,
 58     3, 31|            wnet po wieczerzy na ganek, kaj już Pietrek przygrywał na
 59     3, 32|           świat pachnie młodą trawą... Kaj to lecita? Dzieuchy?!~Dosłyszał
 60     3, 32|               przełaz nad polną drogą, kaj tuż przy brogu leżały czarne,
 61     3, 32|               czasem słucha i roznosi, kaj nie potrzeba! - zgromiła
 62     3, 32|               na waszej łasce!~- A ino kaj? co?~- U siebie jezdem,
 63     3, 32|             twarz dziwnie omroczałą.~- Kaj to matka?~- Na plebanię
 64     3, 32|            wybiegała patrzeć na drogi, kaj i wszystkie wisiały oczyma.~-
 65     3, 32|                    Chudziaki, biedota, kaj im tam karczmy będą w głowie!~-
 66     3, 32|            może sobie zdychać z głodu, kaj mu się spodoba, bo sztrafu
 67     3, 32|          ruszyli wzdłuż rzeki, łąkami, kaj pełno było jeszcze kałuż,
 68     3, 32|                wynieśli się na równię, kaj i cichość stanęła większa,
 69     3, 32|              między drzewa przydrożne, kaj już wyraźnie bielały się
 70     3, 32|            dymach, że tylko miejscami, kaj wyniosłe chojary stały zwartą
 71     3, 32|                oczyma te niwy zielone, kaj gęsto kwitnące drzewa gorzały
 72     3, 32|                z Witkiem poniesła się, kaj ludniej było i weselej,
 73     3, 33|           jakoby na to pole nieobjęte, kaj w sinych oprzędach mgieł,
 74     3, 33|               na plac przed kościołem, kaj paru starszych chłopaków
 75     3, 33|                tumanów, znacząc drogę, kaj się podzieli.~Zaś pokrótce
 76     3, 33|             długo patrząc na topolową, kaj kurz wisiał i szarą chmurą
 77     3, 33|                izb, że tylko w jednej, kaj okno było przysłonione spódnicą,
 78     3, 33|             gałęzią przed muchami.~- A kaj to pani? ~- Na ogrodzie,
 79     3, 33|         sponiewiera i z chałupy wygna, kaj to pójdziesz? We świat na
 80     3, 33|               wójt jął prać pięściami, kaj popadło.~Bartek w ten mig
 81     3, 33|              się to na zimę podziejem? kaj? - wybuchnęła Weronka i
 82     3, 33|                raduje! To głowy nie ma kaj przytulić, a chałupy będzie
 83     3, 33|       przypołudnia, poszedł do Kłębów, kaj miał jakąś robotę przy chałupie.~
 84     3, 33|       pajęczyna, co leci, nie wiedząc, kaj się uczepi.~A naród się
 85     3, 33|              ty, człowieku, zdychaj.~- Kaj się to wszystko podzieje? -
 86     3, 33|            wiedzą, z czego się kurzy i kaj, to i zgorszenie z tych
 87     3, 33|              nabożeństwo pod cmentarz, kaj pobok bramy stojała mała
 88     3, 34|                gdy napierali ciekawie, kaj się to zadziewał przez tyla
 89     3, 34|        skwapnie a szeroko rozwodzić.~- Kaj to Józka? - przerwał jej
 90     3, 34|              świerki, które wkopywali, kaj miały się stawiać ołtarze,
 91     3, 34|                   Te! konia ochwacisz, kaj ci tak pilno! - krzyczeli.~
 92     3, 34|           kobiety, załamując ręce.~- A kaj Dominikowa?~- Z rozmysłem
 93     3, 34|            kowal i witał się szukając, kaj by przysiąść.~- Smolipysk
 94     3, 34|             jucha, zawdy tam wzejdzie, kaj go nie posiali! - buchnął
 95     3, 34|               patrzeniem! Dobrze mają: kaj indziej to jest opieka nad
 96     3, 35|               przyświarczał jeszcze, a kaj było potrza - basował, zaś
 97     3, 35|               suka rozjuszona i prała, kaj popadło, że już rozwścieczony
 98     3, 36|            wyskakiwać przed końmi.~- A kaj Antek? - krzyczała z proga
 99     3, 36|              siebie, dobrze on wie, że kaj Miemce siądą, tam się już
100     3, 36|             odzieniem, po buty sięgał, kaj zwykły były stoić, ale nie
101     4, 37|         mruknął i już szukał otwarcie, kaj jeno mógł, nawet nie bacząc
102     4, 37|             przystawał przed Borynami, kaj siedziała rozpłakana rodzina,
103     4, 37|         podniebny, a poniesie się tam, kaj od wiek wieka wszystkie
104     4, 37| przyjacielstwie, ostało przed chałupą, kaj już poniektóre gospodynie
105     4, 37|        postawię, a bo ja wiem?... Może kaj we świat pójdę... Cni mi
106     4, 37|              przepadał też nie wiadomo kaj...~Wieś leżała w głębokim
107     4, 37|            przyśpiewując, do kościoła, kaj już Jambroż bił we dzwon
108     4, 37|          płaczem i jękami, zaś pobok i kaj gdzie kto wziął miejsce,
109     4, 37|               się miecie, i nie wiada, kaj się rozwiewa...~I ty się
110     4, 37|            traw i krzyżów, za kaplicę, kaj w gąszczach leszczyn i bzów
111     4, 38|           kwitnęły modraki, miejscami, kaj ździebko wymiękło, tak gęsto,
112     4, 38|                płotami, w podwórzach i kaj jeno było można zachwycić
113     4, 38|                darmo szukając cienia i kaj by przysiąść, dopiero Jambroż
114     4, 38|         słyszała wodząc za nim oczami, kaj się tylko poruszył.~Właśnie
115     4, 38|                 Nie mniejszy był tłok, kaj przedawali kiełbasy, wiszące
116     4, 38|               niej.~- Nie widzieliście kaj mojego ojca?~- Bylicy! Gorąc,
117     4, 38|           szeroko, kto się aby cisnął, kaj się drugie cisnęły, kto
118     4, 38|                tłokiem, i tam stawała, kaj insi stawali, tam dreptała,
119     4, 38|            insi stawali, tam dreptała, kaj ją pchali, nie wiedząc całkiem,
120     4, 38|                nie będę.~- Masz to już kaj zawieźć kobietę?~- A mam.
121     4, 38|              natknął się na Tereskę.~- Kaj cię to niesie? - zagadnęła
122     4, 38|              czy aby starszy nie wącha kaj pod ścianą?~- Dopierom go
123     4, 38|             uciechę ostali w karczmie, kaj już pobrzękiwała muzyka.~
124     4, 38|              że jeno wozy turkotały, a kaj niekaj ktosik dobrze napity
125     4, 38|                stawu i marły nie wiada kaj i przez co! Rwało ją gdziesik,
126     4, 38|         poleciała za młyn, aż na łąki, kaj już leżały ciepłe kożuchy
127     4, 38|                bezwolnie, nie wiedząc, kaj ją niesie, aż niski dom
128     4, 38|             tej lubej męki. Zabaczyła, kaj jest, i ledwie już zipała,
129     4, 39|                 jeno dzieci bawiły się kaj niekaj w piasku i kury grzebały
130     4, 39|        działach.~Skądciś, jakby z pól, kaj ludzie osypywali ziemniaki,
131     4, 39|                szła z wiatrem niewiada kaj, zaś pod młynem jakaś baba
132     4, 39|              zawołała na drugą stronę, kaj się obie zawarły.~Obsiedli
133     4, 39|                ludzi... Już wam powiem kaj... O zbożu powiecie przy
134     4, 39|                ludzi nie zaczepiajcie, kaj was obchodzą z daleka jak
135     4, 39|               po drogach, nad stawem i kaj się kto z kim zetknął, rajcowano
136     4, 39|               wszystko o ziem i pójdę, kaj mnie oczy poniesą - zakrzyczał
137     4, 40|        Przyszedł i zaraz z progu pyta: kaj Hanka? Powiedziałam i zarno
138     4, 40|            Hanuś, to la ciebie, jak ci kaj droga wypadnie - podał jej
139     4, 40|                poszli spać do stodoły, kaj już naniesła im Hanka do
140     4, 40|      przymierzać, oglądać i wołać.~- A kaj to drugi taki dobry i pamiętliwy,
141     4, 40|               taki dobry i pamiętliwy, kaj?~Aż w końcu poleciała na
142     4, 40|               go najpierwej do stajni, kaj parskały trzy konie, a w
143     4, 40|              pół czerwonych, i grzędy, kaj rosły cebule, pietruszka
144     4, 40|            oczami po pustej izbie.~- A kaj! u matki! Wygnałam ją! -
145     4, 40|              przepadał znowu nie wiada kaj, a rozkolebane zagony długo
146     4, 41|         zawołała znowu Hanka.~- A tam, kaj było przódzi! - odburknął
147     4, 41|              jaże dusił, a w sieniach, kaj się buzowało w szabaśniku,
148     4, 41|               wszystko się skrupiło.~- Kaj się to nosisz? Cięgiem ganiasz
149     4, 41|               za siebie na kapuśnisko, kaj czerwieniały jakieś kobiety. ~-
150     4, 41|                sposobu cię uwidzieć?~- Kaj? Wygnała me twoja z chałupy,
151     4, 41|             księży sad, nie baczysz to kaj? Nie baczysz, Jaguś?...~
152     4, 41|               nie daje, to cóż pocznę? Kaj się, sierota, podzieję,
153     4, 41|                się, sierota, podzieję, kaj? I żeby to me rodzona matka
154     4, 41|        lewentarz, porządki, zasiewy?~- Kaj? A tu! A tu! - wrzasnął
155     4, 41|                na tym matczynym sercu, kaj tak lubo jest wypłakiwać
156     4, 41|                z nim jechała we świat, kaj by już ostali razem i na
157     4, 41|     podjudzania.~Przystanął w miejscu, kaj był zakatrupił borowego,
158     4, 41|         drugich. Proszalny dziadek, to kaj mu popadnie, tam i na noc
159     4, 42|         przywidziało, jako do stodoły, kaj spali, już się wdzierają
160     4, 42|      skołtunione pod lasem ciemnoście, kaj już czekały na niego te
161     4, 42|                pleniły po wzgórkach, a kaj niekaj z trudem wynosiła
162     4, 42|                na to dzikie wywieisko, kaj jeno pieski folwarczne odprawiały
163     4, 42|              krzyczał wesoło:~- Pokaż, kaj mam podorywać! Dyć to ja!~
164     4, 42|         zaśpiewał lebo głos ludzki się kaj zerwał, a co dnia jednako
165     4, 42|             rzekła:~- Ostań w stodole, kaj ta będziesz się tłukł po
166     4, 42|                chałupą między stołami, kaj się porozsadzali godownicy
167     4, 43|      oświetlone okna Jasiowego pokoju, kaj teraz Michał pisał cosik
168     4, 43|          świeciło się tylko u Borynów, kaj się zebrało sporo narodu,
169     4, 44|              sam wszedł do kancelarii, kaj cięgiem ktoś wchodził i
170     4, 44|               po drugiej stronie domu, kaj rwetes i krętanina były
171     4, 44|             brat, i odszedł na stronę, kaj stał Antek, Mateusz, Kłąb
172     4, 44|               nie śmie! Tam mi Polska, kaj mi dobrze, kaj mam...~Przerwały
173     4, 44|              mi Polska, kaj mi dobrze, kaj mam...~Przerwały mu szydliwe
174     4, 44|               oczy na dach kancelarii, kaj wlazł stójka i chyciwszy
175     4, 44|                i wszedł do mieszkania, kaj go zapraszał pisarz w pałąk
176     4, 44|          powiedzą. Znajdą się takie!~- Kaj strażniki? - zapytał Grzela
177     4, 45|               ale widzi mi się, co nam kaj indziej drogi wypadną.~Rozejrzał
178     4, 45|                tobą, niech no cię jeno kaj zdybię na osobności - mruczał
179     4, 45|            Pokręcone brzezinki stojące kaj niekaj nie dawały jeszcze
180     4, 45|                wierzchoły i gałęzie, a kaj niekaj smukła drzewina,
181     4, 45|                do pasieki za plebanią, kaj w osobnym zagrodzeniu stało
182     4, 45|              jakąś nieodgadnioną głąb, kaj cosik tajnego bulgoce i
183     4, 45|          sierpów; zajrzał i na ogrody, kaj pracowało najwięcej dzieuch
184     4, 45|          schroniska, dobrze wiedziała, kaj go szukać utęsknionymi oczami,
185     4, 45|            szukać utęsknionymi oczami, kaj się nieść do niego choćby
186     4, 45|        przywierając wargami do miejsc, kaj przeszły jego stopy, i porwana
187     4, 45|               co dzień ładniejsza...~- Kaj mi tam do ładności! - stanęła
188     4, 45|             gorąco było w tym zaciszu, kaj siedzieli, kręgiem stała
189     4, 45|                raz jeszcze te miejsca, kaj było o polach i lasach,
190     4, 46|            mowy o tym...~- Niechby się kaj schował, trza go przestrzec,
191     4, 46|              prędzej ino! Przywarujcie kaj w bruździe, póki was nie
192     4, 46|          wypytywał wójta.~- I w tej, i kaj mu popadło, zwyczajnie jak
193     4, 46|             wsi.~- Przewąchał i zwiał, kaj pieprz rośnie! - pogadywali
194     4, 46|               chyłkiem do Dominikowej, kaj miał jakieś rzeczy, i zamknął
195     4, 46|             Antek, wpatrzony w cienie, kaj mu bielała Jagusina gębusia.~-
196     4, 47|       wychodzono ze sierpem, już nawet kaj niekaj po wyżniach błyskały
197     4, 47|                pocznę nieszczęsna, co? kaj się podzieję! Ratuj me,
198     4, 47|      wrzeszczała po różnych opłotkach, kaj jeno posłyszała, że bierą
199     4, 47|              pola nieobjęte, gdzie już kaj niekaj błyskały z brzękiem
200     4, 48|         zazierając na lniska i wszędy, kaj się ino czerwieniły kobiece
201     4, 48|              za stodołami, pod gruszę, kaj nieraz siadywali wraz z
202     4, 48|            świat.~Nie wiedzieli nawet, kaj są i dokąd idą, i po co?~
203     4, 48|                na Podlesie pod figurę, kaj ostatni raz widziała Jasia,
204     4, 49|           próżno się przy tym głowiąc, kaj zadział tylachna pieniędzy.~-
205     4, 49|        pomiarkuj ino, cóż ona pocznie, kaj się podzieje? A psiekrwie,
206     4, 49|         wyrwane skądściś i nie wiadomo kaj ciskane, leciały migotliwe
207     4, 49|               całe zgony owiec i krów, kaj niekaj dymiły pierwsze ognie,