Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |         Ale nie dam! - wykrzyknął prawie głośno - póki rucham tymi
  2     1, 3 |           przy drzewie sama sosna prawie, a często dąb rosochaty
  3     1, 4 |        mógł, i z góry, wyzywająco prawie patrzył na świat, na ludzi
  4     1, 4 |       jednako najmniejszą, ogarek prawie, bo spotkał się z surowym,
  5     1, 4 |           okopconym pułapem pusto prawie było, małe przepalone szybki
  6     1, 4 |        książce, przykładając oczy prawie do samych kart.~Kuba się
  7     1, 4 |       młynarczyk, cóż to? Parobek prawie. A proste dziewki też, bo
  8     1, 5 |           niech ręka boska broni, prawie mu iść na doktora.~- Juści,
  9     1, 5 |   chmurzyska wlekły się nisko, że prawie na dachach leżały, i drobny
 10     1, 6 |           się na gwałt, bo deszcz prawie nie ustawał, a drogi robiły
 11     1, 7 |         insze, bez mała wszystkie prawie, nie docięli w polu kapusty,
 12     1, 7 |    zgodzie, bo kowal pyskacz i na prawie się zna... - odstąpiła parę
 13     1, 7 |           późno było, a i kapusty prawie już zbrakło do obierania.
 14     1, 8 |         wola jego.~- Juści, że po prawie jego, ale po sprawiedliwości
 15     1, 9 |         gospodynie ino, cała wieś prawie, bo i młynarzowa w kapeluszu
 16     1, 10|           się cieszą.:.~- Karczma prawie pełna! - szepnął ksiądz
 17     1, 10|       niego z kobietą za parobków prawie służym, a on obcej zapisuje,
 18     1, 10|           nie ustąpię! - krzyczał prawie.~- I głową muru nie przebijesz,
 19     1, 10|           Grzela mało wybrał? Ady prawie mu co miesiąc posyła do
 20     1, 10|       oddać nie chciała, to się i prawie nie widywały.~- Bo się u
 21     1, 10|           groźnie. Siedzieli więc prawie w milczeniu i czekali; czasem
 22     1, 10|        poszedł, posłał po wójta i prawie do północka pił, ale robaka
 23     1, 11|            że nim doszli, już się prawie cała wieś stłoczyła i okrążała
 24     1, 11|   przystojnie, wolno, w milczeniu prawie, bo mało kto rzucił jakie
 25     1, 12|        nie szarpcie! Jezus! - wył prawie.~- A to cię uszlachtowali!
 26     1, 12|          zaś cięgiem zapraszała i prawie każdemu z osobna podtykała
 27     1, 12|    poczuła i nie byle jaką, panią prawie, to i rządy same jej jakoś
 28     2, 13|    powydzierała poszycia, u wójta prawie nową szopę przewróciła,
 29     2, 13|          się przejrzystym, modrym prawie lodem, tyle że ino przy
 30     2, 13|          przed dom. '~Śniegu było prawie równo z dachem, bo dom stał
 31     2, 13|         stał na wydmuchu, za wsią prawie, o dobre staje od drogi,
 32     2, 13|           Żydów, juści, że pieski prawie z pół wsi goniły za nimi
 33     2, 13|       pogrążył i ocknąć nie mógł.~Prawie nie wiedzący nawrócił do
 34     2, 13|           przed się, nieprzytomny prawie, z dobrą godzinę, nie tknąwszy
 35     2, 13|           blisko, że je powiekami prawie dotykał; wypił trzecią...
 36     2, 14|       świeciły się dwie złotówki, prawie nowe, dobrze pamiętał...~-
 37     2, 14|      dzieciom bułek przyniósł, że prawie zapomniała o podejrzeniach,
 38     2, 14|           nieruchomy, bez oddechu prawie, bez pamięci, bo Jagusine
 39     2, 15|      sobie. Jeno Mateusz robił to prawie na oczach wszystkich i w
 40     2, 15|       przez całe czoło, od skroni prawie szły do skroni, że kiedy
 41     2, 15|        równo obciętymi, ciemnymi, prawie czarnymi włosami i wąsy
 42     2, 15|        śmiechem.~Antek cofnął się prawie z progu izdebki i poszedł
 43     2, 15|    słuchać nie chciał.~Uwalił się prawie na workach i jakby drzemał
 44     2, 15|       Antek przysunął się bliżej, prawie w progu stanął, a blady
 45     2, 16|     stanął przed nią, jak żywy...~Prawie trzy miesiące go nie widziała,
 46     2, 16|           do obrządku krów, czego prawie nigdy nie robiła, nic to
 47     2, 16|          się podniosła ze skrzyni prawie wesoła, pogadywała ze śmiechem,
 48     2, 16|    wzmagał i rozmadlał, i w śpiew prawie przechodził, że jakby tę
 49     2, 16|        zapytał, ale już z płaczem prawie...~- Łaciata! Łaciata!...~
 50     2, 16|      ołtarze, z ław się wynosił i prawie sięgał czubami sklepień,
 51     2, 16|          sam ołtarz.~Za nimi zaś, prawie już na ostatku, jak jakie
 52     2, 16|     zgięta do ziemi, nieprzytomna prawie ze wzruszenia... aż usiadła
 53     2, 17|   poweselała całkiem i bezwiednie prawie zaczęła się krzątać, zajrzała
 54     2, 17|       było żal wychodzić stąd, że prawie z płaczem się podniosła
 55     2, 17|       przytwierdzi, przeciech nie prawię, że Mateusz prawdę gadał,
 56     2, 17|        głęboka niechęć, nienawiść prawie. Z przyczajoną a radosną
 57     2, 17|         przed domem; w izbie było prawie pusto, jedna Jagustynka
 58     2, 18|     książeczki?... Ubiór też miał prawie pański, szary z zielonym,
 59     2, 18|           ogrodzenie przywaliły i prawie po gałęzie drzew sięgały ,
 60     2, 18|       niej jak wilk, przeniósł ją prawie i pociągnął pod bróg, stojący
 61     2, 19|      muzyckie głosy, bo juści, że prawie z każdej chałupy ktosik
 62     2, 19|          robiło, że już drzwi się prawie nie zamykały, tak szli i
 63     2, 19|       grać i tańcował, że w końcu prawie ino we dwoje pozostali w
 64     2, 19|          ze wszystkimi pogadywał, prawie o Bożym świecie nie wiedział
 65     2, 20|           koło zboża, krokiem się prawie nie ruszając z obejścia,
 66     2, 20|       boćka do obory i tam ryczał prawie do wieczora, że stary musiał
 67     2, 20|     zatracił w sobie nieufności i prawie mimo woli, a dawał ciągłe
 68     2, 20|          sobie myślał głęboko, bo prawie się nie odzywał. Przykrzyła
 69     2, 21|         zapełniała głębię, śniegu prawie nie było na ziemi, a tylko
 70     2, 21|            cały las się kolebał i prawie ziemię zamiatał konarami,
 71     2, 21|          jeden, że Hanka omackiem prawie się wlekła od topoli do
 72     2, 21|      wypadła na dróżkę, ale zaraz prawie natknęła się na Antka biegnącego
 73     2, 22|   owarzone, bo starsze już były a prawie jednolatki.~Kłębowa wszystkim
 74     2, 22|         wyrosłych jak sosny i już prawie pod wąsem, skręcali powrósła
 75     2, 22|         rzeczywistością- umierali prawie z zachwytów zmartwychwstając
 76     2, 22|     stamtąd przez sad do stodoły.~Prawie nie zauważono ich wyjścia,
 77     2, 23|      bezładną, splątaną, bez słów prawie.~...Pieśń dzika i wzburzona
 78     2, 23|          od pola, przyczołgał się prawie pod otwór i nasłuchiwał
 79     2, 24|     procesownica była sielna i na prawie się znała.~- A nie złapał
 80     2, 24|         Drogi z nagła opustoszały prawie całkiem, prawda, że i śnieg
 81     2, 24|           nieco izby, a z każdego prawie domu ktosik pojechał do
 82     2, 24|            Przez pierwsze dwa dni prawie się nie ruszała od przęślicy,
 83     2, 24|         świat pogodną jasnością i prawie wiośnianym ciepłem.~W kościele
 84     2, 24|        Nim się spostrzegł, został prawie sam w karczmie; dziad jakiś
 85     2, 25|          starego, a dzieci to już prawie nie wychodziły z chałupy,
 86     2, 25|         kto wozem, a reszta, wieś prawie cała na piechty się wybrała
 87     2, 25|       mocno i w milczeniu, i całą prawie wsią, jeno kowal przywarł
 88     2, 25|         sposób !~Ludzie poszaleli prawie, zawziętość nimi rzucała
 89     2, 25|     zalewała mu twarz, głowę miał prawie na pół rozłupaną, żyw był
 90     2, 25|          się raptem i strzelił mu prawie prosto w piersi, nie trafił
 91     2, 25|           tak nadludzko mocny, że prawie sam jeden zmordował i pobił
 92     2, 25|         ucierpieli nie gorzej, że prawie nie było ani jednego, który
 93     3, 26|           którą szła, a naprzeciw prawie, na drugim końcu kościół
 94     3, 27|         na jej łóżku, krokiem się prawie z izby nie ruszał, a jej
 95     3, 27|           płakała tak bezwolnie i prawie bezboleśnie, jako to drzewo,
 96     3, 27|       poszedł wstępując do każdej prawie chałupy, a widział się jako
 97     3, 27|         przestań, przecież to już prawie Wielki Poniedziałek, a ten
 98     3, 27|      serce gwałtownie zakołatało.~Prawie że nie spała tej nocy.~
 99     3, 28|      głownie wyskakiwały na izbę.~Prawie przed samą północą skończyli,
100     3, 28|           na kupę zwalone.~Robiła prawie w pojedynkę, bo Józka odbiegała
101     3, 28|     Kłębowa wziena jej pierzynę i prawie nagą we świat puściła...~-
102     3, 28|   gnojowiska. W podwórzu zaś było prawie pusto, jeno niekiedy przebiegały
103     3, 29|          wody opadły i ziemia się prawie prosiła o pługi, o nawozy
104     3, 29|           kreminale!... Przeciech prawie same kobiety ostały we wsi,
105     3, 29|           jako we wsi ostały same prawie kobiety, że w polu nie ma
106     3, 29|           se zrobili przesiadując prawie dzień cały w kościele, a
107     3, 29|         drepcąc pobok, zaszeptała prawie w same uszy:~- Zajrzyjcie
108     3, 29|      wysokie i ciemne, granatowe, prawie czyste, bo ino kajś niekaj
109     3, 29|           teraz jestem, dziadówka prawie! Cztery kąty i piec piąty,
110     3, 29|              Ostajcie z Bogiem!~I prawie pędem wybiegła z chałupy,
111     3, 29| odpowiedziała hardo i mimo że już prawie cały wieczór Hanka nie dawała
112     3, 29|          wymyślne kukiełki, toteż prawie w każdej chałupie okna i
113     3, 29|         zawzięcie, a po chałupach prawie do północka świeciło się
114     3, 29|       Dominikową, choć nie mówiły prawie z sobą, ustawiły pod szczytowym
115     3, 29|           co?~- A juści, rana się prawie zagoiła, a im nic nie lepiej.~
116     3, 30|       dusze człowiecze sięgają...~Prawie przed północkiem skończyło
117     3, 30|    poleciała na dwór patrzeć, jak prawie z każdej chałupy wyjeżdżały
118     3, 30|          tylachna pola, że ugorem prawie leży... - wskazał dworskie
119     3, 30|         Szli w milczeniu, nakryci prawie cieniami drzew. Słońce zaszło,
120     3, 30|         Nikto nie dojrzał, bo już prawie ciemno było na świecie i
121     3, 30|     Jagustynka, Kłębowa i Pietrek prawie u nóg Rochowych przysiedli,
122     3, 30|         rosiste i ciepłe.~On zaś, prawie niewidny la oczu, uroczystym,
123     3, 31|        wsi a pusto. Nawet na mszę prawie nikto nie wstępował, że
124     3, 31|   Wychodzili wszyscy do roboty, a prawie tego znać nie było na ziemiach;
125     3, 31|        leżały, mój Boże, odłogiem prawie, gdyż te kobiece ręce nie
126     3, 31|           naprzeciw, gdyż co dnia prawie mniej kobiet wychodziło
127     3, 31|   Dominikowej ciemno i na wsi już prawie wszędzie śpią.~- Nie puszczę
128     3, 31|         chałupach, że to dzieuchy prawie świąteczne obleczenia szykowały,
129     3, 31|          A skoro ksiądz skończył, prawie cała wieś wysypała się za
130     3, 31| przykazując wszystkim uważnie, że prawie na palcach kiele nich chodziły,
131     3, 32|     gospodarstwo.~Od samych świąt prawie się nie wychylała z domu,
132     3, 32|     rękoma jeno robiła, bezwolnie prawie, a głównie myślała o Antku,
133     3, 32|         kurzyło się ze wszystkich prawie kominów, smaczne jadła narządzali,
134     3, 32|      polnej podobną.~Ona zaś szła prawie bezwolnie, jakby urzeczona
135     3, 32|           Taki mleczak, dzieciuch prawie, a niech spojrzy, to jakby
136     3, 32|         jest z gołą głową, boso i prawie w koszuli, bo tylko w jakiejś
137     3, 32|          co? - rzekła którejś już prawie ze złością.~- Wracają!...
138     3, 32|       rodzajne ziemie, kopiec był prawie nagi, odarte boki żółciły
139     3, 32|           że pobiegła naprzeciw i prawie pierwsza chłopów dopadła,
140     3, 32|           wyniósł się cichaczem i prawie chyłkiem, bruzdami, przebierał
141     3, 32|          zgoła inaczej.~Dom ostał prawie pusty, Jagustynka poleciała
142     3, 32|     przystając coraz częściej, bo prawie co krok natykała się na
143     3, 33|      pięknie wygrywał, to chociaż prawie nie miał grontu i grosz
144     3, 33|         był z Tereską i żył z nią prawie na oczach wszystkiej wsi,
145     3, 33|    prosiętami na lekowanie męża i prawie co dnia wylatywała umyślnie
146     3, 33|        parobkami, jako Niemcy już prawie kupiły Podlesie, że już
147     3, 33|     poszli na udry. To powstawały prawie co dnia takie wrzaski a
148     3, 34|   pomagała Rochowi.~Skończyli też prawie pierwsi, a tak pięknie przybrali,
149     3, 34|         by im napitki wynosił.~Że prawie sama młódź przepełniała
150     3, 35|           matki nie ma iść po co: prawie ją wygnała mimo próśb i
151     3, 35|          krwią spływały. Umierała prawie ze szczęścia, łzy ciekły
152     3, 35|           bo kwiczy...~Zrobili to prawie bezwolnie, a kiej znowu
153     3, 35|          zaraz wypominać z ambony prawie po imieniu... tego już za
154     3, 35|       słodszą, skowronki dzwoniły prawie nad głowami, a ze zbóż sypało
155     3, 36|     kiepska, co?~- Juści, wyschła prawie, jakby szczotkę kosił.~-
156     3, 36|         spory, tyle tego było, że prawie zapominali o biedzie, żyjąc
157     4, 37|    Jagusią, portki pasiate i buty prawie całkiem nowe.~W spracowanych,
158     4, 37|      nasadlone buty nieboszczyka.~Prawie o samym północku gęsta ćma
159     4, 38|           poredzi, Szymek w swoim prawie i lata też ma.~- Niezgorsze
160     4, 38|    Chyciła go ostro za kołnierz i prawie wywlekła między wozy.~-
161     4, 38|     zasiadła do misek, to się już prawie całkiem uspokoiły, jeno
162     4, 38|       utonęła w jego oczach i nic prawie nie pomiarkowała.~Rozdzieliła
163     4, 38|         żeby dawać tylachna ziemi prawie za darmo - ciągnął któryś
164     4, 39|          przylewając każdemu, ale prawie nie spuszczała oczów z kowala,
165     4, 39|          wezwyczajone ręce robiły prawie same, gdyż myślami była
166     4, 39|         Głupia! sześć morgów, toć prawie gospodarka! - myślała spoglądając
167     4, 39|          go już z dala, bo stojał prawie całkiem rozdziany, w portkach
168     4, 39|       Wpadło do grapy z ukropem i prawie się ugotowało.~- Cosik nie
169     4, 40|     wzdychała zdumiona, szczęsna, prawie wniebowzięta, że już cały
170     4, 40|      polach z tej strony wsi były prawie same oziminy i bez to niewiela
171     4, 40|            nie przestając oglądać prawie każdego zagona z osobna.~-
172     4, 41|          siarczyście, gdyż ciasto prawie już kipiało z wielkiej dzieży,
173     4, 41|      cięły wielce dokuczliwie, to prawie z płaczem oganiała się gałęzią
174     4, 41|            zgarbiona pod ciężarem prawie do ziemi.~- Odpocznijcie,
175     4, 41|        szarpać a prosić lękliwie, prawie z płaczem:~- Puść me, Jantoś!
176     4, 41|     turbacji? A do tego kowal już prawie codziennie i na różne sposoby
177     4, 42|           misce, a nazajutrz spał prawie cały dzień, bo dopiero na
178     4, 42|           widać z Lipiec. Mateusz prawie cały tydzień harował sielnie,
179     4, 42|        dobry zrobiła początek, bo prawie każdego dnia zaglądała do
180     4, 43|       szkód, dopiero kiej się już prawie do cna uspokoiło i padał
181     4, 43|        wody i równać wyrwy.~Antek prawie przed samą chałupą natknął
182     4, 43|           tak dobrzejąc z wolna i prawie samiutka dnie całe, Witek
183     4, 44|            a stary wystąpił i jął prawie gniewnie:~- Świętą prawdę
184     4, 45|        wyschły, a do tego od zbóż prawie dojrzałych i ze spieczonych
185     4, 45|          i jej wtykał do ust...~- Prawie ksiądz, a chce mu się zabawiać
186     4, 45|           miałby z taką dziewą... prawie już ksiądz... - Ale się
187     4, 45|         do niego stanęła bez tchu prawie i przytomności, nakryta,
188     4, 45|         Na organistówkę zaglądała prawie już co dnia i zawdy w takim
189     4, 45|        spróbował mówić swobodnie, prawie żartem:~- Jagusia to co
190     4, 45|           niespokojnie i poleciał prawie w dyrdy.~Jagusia też poszła
191     4, 47|           wykręcano powrósła, zaś prawie pod każdą chałupą brząkały
192     4, 48|      chałupie Kłębów nie było już prawie nikogo, tylko jeden Jambroż
193     4, 48|    zapomniała.~Ale cóż, kiej śpik prawie się go nie imał, bo co jeno
194     4, 48|      spojrzenia organiściny, szła prawie pobok niego, że nasłuchując
195     4, 48|        skoczył w żyta i chyłkiem, prawie na czworakach, przebierał
196     4, 48|           rozdzwaniał się w duszy prawie niepojętą szczęśliwością.~-
197     4, 49|         zrazu uwierzyć, i chociaż prawie z każdą godziną ktosik przylatywał
198     4, 49|           najpierwsi gospodarze i prawie wszystkie żeniate kobiety
199     4, 49|         wlepiły się w niego, byli prawie pewni, że się sprzeciwi,
200     4, 49|          po jego wyjściu radzili, prawie do samego świtania, a rankiem
201     4, 49|          psy ujadały bezustannie, prawie nikt nie wyszedł w pole
202     4, 49|      twarz spotniałą z męki, oczy prawie nic nie widziały, jakby
203     4, 49|         jakby opamiętanie, że już prawie w dyrdy dosięgli granicznych
204     4, 49|            a jęczmiona dojrzewały prawie na oczach, a pszenice coraz