Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |           latem przytulą, kąta ani tej łyżki strawy nie żałują,
  2     1, 1 |       tarnin-tylko gdzieniegdzie w tej srebrnawej szarości rozlewały
  3     1, 1 |         cmentarzowi, który leżał z tej strony wsi, przy topolami
  4     1, 2 |         roków się człek telepie po tej świętej ziemi, to się i
  5     1, 2 |          Ja do was, Pietrze, wedle tej mojej sprawy, co ma być
  6     1, 3 |        przed Majestatem, ukrytym w tej złotej monstrancji, zawisłej
  7     1, 3 | zapowietrzona!~- Ja cyganię! A dyć tej Najświętszej Panienki uproszę,
  8     1, 3 |          pasy by darł.~- Dziwno mi tej zawziętości Jewczynej! Bom
  9     1, 4 |           boku.~- La Pana Jezusa i tej Panienki... - mruknął, przerywając,
 10     1, 4 |          się w piersi i zamierał z tej słodkiej niemocy, a szmery
 11     1, 4 |            będzie na obiad mięso z tej dorzniętej krowy - nie,
 12     1, 5 |         macie dosyć...~- Przeciech tej ziemi nie ugryzę, a gotowego
 13     1, 5 |             Żeby człowiek nie miał tej trochy gruntu, toby jak
 14     1, 5 |             niełacno to było, bo w tej uliczce, prowadzącej z targowiska
 15     1, 5 |           aż kowal zmiękł, że to z tej strony go napocząć nie napocznie,
 16     1, 6 |          Jagna się nie wtrącała do tej rozmowy - uśmiechała się
 17     1, 7 |        Dominikowej też nie zwieźli tej reszty, jaka w polu ostała.~
 18     1, 7 |           się jej płakać chciało z tej jakiejś dziwnej tęskności...
 19     1, 7 |         człowiek i dobry... ino mu tej obrączki nad głowę, a byłby
 20     1, 7 |       chciała, a łzy same kapały z tej onej tęskliwości dziwnej,
 21     1, 7 |        narodu jak drzew w boru abo tej trawy na łąkach - aż gęsto.~
 22     1, 7 |      pojrzał miłościwie na niego w tej godzinie i rzekł ostatnim
 23     1, 8 |              Napijcie się do Jagny tej słodziuśkiej...~Napili się,
 24     1, 8 |           któren znów, by się przy tej okazji napić za darmo; nawet
 25     1, 9 |            Bo ino płakanie jest na tej ziemice, jeno żałość a turbacja!~
 26     1, 10|            powiedają... juści, ino tej pokorności mam już po grdykę,
 27     1, 10|          że całkiem się zatracił w tej robocie i do południa narznął
 28     1, 10| przenieście na zwiesnę, kiej wam u tej suki tak źle...~- Dyć się
 29     1, 10|         mojej stronie zimno... ani tej szczapy drzewa nie pozwoli...
 30     1, 11|          było bez tego zagona, bez tej świętej ziemi, co? Nie do
 31     1, 11|          że ściany się rozpękną od tej ciżby i mocy, jaka biła
 32     1, 11|          używaj, duszę ciesz! Jako tej świętej ziemi Pan Jezus
 33     2, 13|            już stadami, lały się z tej gardzieli niby rzeki niczym
 34     2, 13|         coraz krzepciej, że już od tej wiejby pozamarzały rzeczki
 35     2, 13|   szeleście, w tym locie cichym, w tej białości martwej, rozdrganej
 36     2, 13|         ino głosy ludzkie latały w tej bieli kiej osłable motyle,
 37     2, 13|           dworem się widziała przy tej ruderze; co chałupa, nawet
 38     2, 13|           niecoś pogadać przódzi o tej sprzedaży, ale nie śmiała
 39     2, 13|        było, na okrasę, kiej już i tej kapki mleka zbraknie!~Wróciła
 40     2, 13|          półpoście, to się jeszcze tej kapki mleka doczekamy przywtórzyła,
 41     2, 13|      ostalim, jak te dziadaki, ani tej kapki mleka, ani pociechy
 42     2, 13|           przepadali, jakby wskróś tej bielizny pędzili...pod dachem
 43     2, 14|      topolami, jakby się zapadły w tej śniegowej topieli, że ni
 44     2, 14|      śniegów, uśpione, niepojęte w tej cichości, jaka się rozlewała
 45     2, 14|          widziała nic i szła już w tej ciemnicy nagłej a bolącej;
 46     2, 14|             Widziałem pod Wolą, na tej drodze za młynem, wiecie,
 47     2, 14|   wzdychali, to roztapiali duszę w tej głuchej, martwej ciszy -
 48     2, 15|       całkiem było różnie - jako w tej wodzie bystrej i głębokiej,
 49     2, 15|             juści, że radowała się tej przemianie i dziękowała
 50     2, 15|         mrozów dźwięczały, jakby z tej przedświtowej szarości się
 51     2, 15|         dziwnie składało, bo nawet tej kaszy, którą miał Franek
 52     2, 15|           się jeszcze u młynarza w tej izbie, gdzie złożyli Mateusza.~-
 53     2, 16|         jak i u komornika, jak i u tej biedoty ostatniej, przystrajano
 54     2, 16|            samą mię ostawiły i bez tej okruszyny chleba... gorzej
 55     2, 16|            między bydlątkami, co w tej radosnej nocy cichej były
 56     2, 16|       świeci, spłonęła wówczas dla tej świętej Dzieciny - i drogę
 57     2, 16|            jako ci ptakowie, aż do tej ziemi narodzin, do tej szopy,
 58     2, 16|          do tej ziemi narodzin, do tej szopy, przed ten żłób, nad
 59     2, 16|            wzrokiem matki.~- Nawet tej kolebeczki nie miała biedota!~-
 60     2, 16|            wydziera się, że pewnie tej nocy zlegnie...~- Do kościoła
 61     2, 16|          coraz gęściej majaczeli w tej szaromodrawej nocy, tłumami
 62     2, 16|          się i kołysał pod naporem tej żywej fali, i przysłaniał
 63     2, 16|            i zadygotały światła od tej serdecznej wichury głosów.~
 64     2, 17|            pazurami! Nie zniesłaby tej złości, gdyby nie wspominki
 65     2, 17|           się aż na płacz zbiera z tej muzyki!~- Ja to bym spała
 66     2, 17|            Wachnik...~Dziwował się tej procesji Boryna, ale juści,
 67     2, 18|            drzwi od sieni, jakoż w tej chwili wpadł zziajany Witek
 68     2, 19|       wolności, w odpoczywaniu i w tej myśli swobodnej, że każden
 69     2, 19|       nijakiej nie powzięli, prócz tej, że nie trza pozwolić na
 70     2, 19|           moja rada jest taka, aby tej sprawy samym starym nie
 71     2, 20|  nieustępliwość, nie ponawiała już tej sprawy dufając, iż to samo
 72     2, 20|  pofolgował, zawziął się i nawet w tej złości smak znajdował, a
 73     2, 20|            Ale Boryna nie chciał o tej sprawie mówić, więc ksiądz
 74     2, 20|            mogła głowę schronić, i tej łyżki warzy! Zarówno jednak
 75     2, 20|      niewinności, ale poczuł, że w tej synowskiej nienawiści do
 76     2, 20|           bije, czuł to dobrze i w tej właśnie chwili poczuł sam
 77     2, 20|       Spali mnie, zobaczycie!~I od tej chwili mało już kiedy zaznał
 78     2, 20|          ano nad podziw rozmnożyły tej zimy i mało której nocy
 79     2, 21|             Kiej całkiem nie baczę tej dróżki.~Tłumaczył długo,
 80     2, 21|         jakby zapadała na samo dno tej rozkrzyczanej, lutej rozwiei
 81     2, 21|         niego! Stary zapisał grunt tej świni i wygnał ich, prawda,
 82     2, 21|           wszystko! Juści, a i pół tej biedy i poniewierki by nie
 83     2, 21|         powrotem... nie zdzierżysz tej biedzie, nie...~Opuściła
 84     2, 21|    wliczała, nie brała w rachubę w tej chwili, widziała tylko siebie
 85     2, 21|          nie posłucha i pójdzie, a tej dobrej okazji nie popuści...
 86     2, 21|           borów dalekich czy też z tej ciemnicy nieprzejrzanej
 87     2, 22|             przyszła Walentowa; po tej zaś Sikorzyna, chuda kiej
 88     2, 22|         Kobusowa.~- Na co to ano i tej Hance zeszło! - zaczęła
 89     2, 22|       Powiedzieli nam ludzie, że w tej wsi są gospodarze bogacze,
 90     2, 22|        serce ta historia o królu i tej gospodarskiej córce. Jezus,
 91     2, 22|      wiedział.~Jedna co rzekła, po tej druga, to i trzeciej się
 92     2, 22|          serca odpuszczam.~I zaraz tej samej nocy, kiej w chałupie
 93     2, 22|  spostrzegł tego w zasłuchaniu i w tej ciszy, jaka panowała.~Naraz
 94     2, 22|          się już nie pomiarkował w tej złości, a ino zawołał:~-
 95     2, 22|       zakazywał, tak był jeszcze w tej ostatniej godzinie zatwardziały,
 96     2, 23|            gdzieś z boku, jakby na tej samej dróżce, zaskrzypiał
 97     2, 24|          że gdyby się tak jawiła w tej chwili, to ani chybi z pięściami
 98     2, 24|           te długie dni i noce, od tej minuty gdy ją w czas pożaru
 99     2, 24|         wypomni.~Juści, że jeszcze tej samej nocy dowiedziała się
100     2, 24|         zgoła inna podniesła się z tej martwicy, twarz miała szarą,
101     2, 24|           Hanka nie czekając końca tej popielcowej uroczystości
102     2, 24|            bijącymi z każdego kąta tej chałupy kochanej. Rychło
103     2, 24|       mogła - zabiłaby na śmierć w tej minucie!...~Uląkł się jej
104     2, 25|           byli pewni potwierdzenia tej wieści złowróżbnej, więc
105     2, 25|       zwierzał i radził, ale ona i tej pary z gęby nie puściła
106     2, 25|            zaś jakby pozdrowiał od tej pory, chodził po dawnemu
107     2, 25|         trząchał, bo każden czuł w tej minucie, że to nie przelewki,
108     2, 25|       Ciasno jest wszystkim kiej w tej sieci, bo dwory wszędzie,
109     3, 26|        potrzęsły się z drzew.~Aż z tej omdlałej szarości świtów,
110     3, 26|     cichości a zadumaniu, jakoby w tej świętej chwili rodów i poczynań.~
111     3, 26|            to Jezus pozwolił dożyć tej zwiesny i powraca ją oto
112     3, 26|            nie było gdzie rozłożyć tej pościeli. Miała to kiej
113     3, 26|         bujno, ze śpiewami kiej po tej wojnie wygranej, całą noc
114     3, 27|            Witek! a poproś pięknie tej dziedziczki na śniadanie! -
115     3, 27|    zakołatało.~Prawie że nie spała tej nocy.~
116     3, 28|        jeszcze, jeno jak co dnia o tej porze kręcił się przed stawem
117     3, 28|            cebrzyki a beczkę.~- Po tej stronie w komorze będzie
118     3, 28|            duszę.~- I nie ma końca tej ludzkiej marnacji. Siadłam
119     3, 28|      Florka wyschła kiej szczapa i tej kropli mleka w piersiach
120     3, 29|            miał uciechę i profit z tej marnacji narodu, z tych
121     3, 29|            płotami, ledwie widny w tej dziwnej szarości zmierzchu,
122     3, 29|         czerwonej tasiemki!... a i tej brezylii do jajek potrza
123     3, 29|             Hale, kiej mi choćby w tej godzinie potrzeba!~Zwijała
124     3, 29|           przenieśli; chciała przy tej okazji beczki ze zbożem
125     3, 30|      zakwilił pisklęcy, żałosny, z tej ciżby, co jak krze przyziemne
126     3, 31|            że ją zwiedzie kawaler, tej pękatej Weronce Bartkowej
127     3, 31|            rozważać i dziwować się tej nowinie, zapominając całkiem
128     3, 31|            nawet mało kto pilnował tej nocy.~Nazajutrz, jeno się
129     3, 31|           o czym to będziem czekać tej pomocy?... a jak się jeszcze
130     3, 32|    drzwiami uciekła z izby.~Ale po tej kłótni ruchać się nie mogła,
131     3, 32|   powracających, jak i cała wieś w tej chwili.~Zwijała się tęgo,
132     3, 32|            grdykę...~- Juści, tyle tej dobroci zażyły, co te karmiki
133     3, 32|          wolna i bełkotał, kieby z tej głębokiej, nieprzejrzanej
134     3, 32|            w gromadzie i ścisku, w tej przejmującej wrzawie powitań,
135     3, 33|        wolna do dawnego, jakoby po tej burzy srogiej, co szkód
136     3, 33|           wycierał za węgłem, że w tej smutnej cichości jeno Weronczyn
137     3, 33|           po occie. Dosyć już miał tej płaksy, zbrzydły mu te ciągłe
138     3, 33|            milej... choćby nawet w tej komorze po jałówce... juści,
139     3, 33|       niego. Powiedali ta różnie o tej chorobie, bąkając w sekrecie,
140     3, 33|           dość już wszystkie miały tej sprawy i tych jazgotów lamentliwych,
141     3, 33|        wnet się pomiarkowali, jako tej spółce nie o sprawiedliwość
142     3, 33|     ludzkie niźli przesiadywanie w tej obmierzłej chałupie mężowej.
143     3, 33|            se poredzi, choćby i do tej Hameryki... nie zgonią...~-
144     3, 33|        myśleć.~Opowiadał szeroko o tej Jameryce, o ludziach znajomych,
145     3, 33|           Aże dzwoniło w uszach od tej cichości a słowiczych kląskań
146     3, 34|             z podniesioną głową, w tej ci samej kapocie szarej,
147     3, 34|       Jużeśwa nawet myśleli, czy w tej dobroci nie ma jakiego podejścia,
148     3, 34|           załamując ręce, że już z tej zgrozy i oburzenia co miętsze
149     3, 35|         znowu na niego. Nie chciał tej bitki z matką, to się jeno
150     3, 35|         choćby i dziedzic, a nawet tej świętej ziemi nie poszanuje!~-
151     3, 36|     wiedział i nic nie czuł kromie tej potrzeby głuchej a nieprzepartej,
152     3, 36|    rozciągnąć, i znowu się brał do tej płonej pracy, do tego trudu
153     4, 37|        stojących we słońcu kieby w tej złotawej przyodziewie; wykłoszone,
154     4, 37|     Borynowa izba świeciła blado w tej mrocznej topieli, a przez
155     4, 37|          śpiewać z całej mocy, a w tej szarej, rozdrganej kurzawie,
156     4, 37|          się zestrachanymi duszami tej pieśni serdecznej.~I już
157     4, 37|         jako nie poredzi przełamać tej czujnej ostrożności, wywołał
158     4, 38|  przecisnął.~Lipce prosto ginęły w tej nawale ludzi, wozów i koni.~
159     4, 38|     honorna.~- A sprowadzę! Już mu tej łyżki strawy żałujesz! Juści,
160     4, 38|        wszystko nie roztopiło; a w tej nagrzanej i sennej cichości
161     4, 38|        żniwach można by chycić się tej ziemi:~- A na jesieni obrobić,
162     4, 38|            się wyciągały do brania tej ziemi upragnionej.~Niejeden
163     4, 38|            jeno pedzieć, czy aby w tej dziedzicowej obietnicy nie
164     4, 38|            że dziw nie krzyczała z tej lubej męki. Zabaczyła, kaj
165     4, 39|          Może on tam chudziaszek w tej chwili patrzy a was i myśli
166     4, 39|        świętą odprawię na intencję tej zgody!~- Widzi mi się, co
167     4, 39|     Antkowi, niech z wami pogada o tej radzie.~Ledwie się wstrzymał
168     4, 40|           całkiem nie mogła zasnąć tej nocy, a przy tym cięgiem
169     4, 40|            do nieba, tak mu jest w tej drodze lekko i dobrze. A
170     4, 40|     ciebiem ostawiła, Jantoś. To z tej maciory, coś to ją kazał
171     4, 40|           błogo na duszy, jakby po tej świętej spowiedzi abo i
172     4, 40|          miedzą.~Latoś na polach z tej strony wsi były prawie same
173     4, 40|            rostu i wszystką potęgą tej ziemi świętej, rodzącej
174     4, 40|           to wybieli. Juści, co na tej stronie będzie nam sposobniej.~
175     4, 41|       chorzeje i wszyćko ostało na tej boskiej Opatrzności.~- Juści,
176     4, 41|            wół, dawał się wszystek tej pracy, ale i tak nie zdusił
177     4, 41|            czepił się bowiem nagle tej myśle uciekania z nią kiej
178     4, 41|       zabił pamięci o Jagusi ani o tej sprawie nieszczęsnej~Któregoś
179     4, 41|             to się już uspokoiła z tej strony. Cóż z tego, że mu
180     4, 42|          nie wydrze!~I współczując tej biedocie zachwaszczonej,
181     4, 42|           niego kobiety kieby kole tej ważnej osoby, często dokładając
182     4, 44|         sekretarz przeczyta niby o tej szkole! A słuchajta pilnie,
183     4, 44|      zgniewany:~- Cicho tam! Dosyć tej narady! Milczeć, kiedy ja
184     4, 45|         musi być. Gospodarz żyje z tej ziemie, kupiec z handlu,
185     4, 45|        Antek z rozmysłem wracał do tej sprawy i do różnych chłopskich
186     4, 45|      podwieczorka.~- Póki nie tknę tej zadry, póty i nie boli! -
187     4, 45|           mnie to uciekaj kieby od tej zarazy. Juści, nowe sitko
188     4, 45|            poredził się oderwać od tej kruszyny ludzkiej, od tego
189     4, 45|           dała bez pamięci na wolę tej jakiejś lubej mocy, dała
190     4, 45|          wypatrzcie same.~Jakoż od tej chwili sto par ślepiów jeszcze
191     4, 45|         nie przechładzał, a jeno w tej upalnej cichości sypał się
192     4, 46|        cofnął się do sieni.~- To w tej izbie mieszkał? - wypytywał
193     4, 46|             wypytywał wójta.~- I w tej, i kaj mu popadło, zwyczajnie
194     4, 47|        boleści.~- Poszła precz i w tej minucie, bo każę psy pospuszczać!
195     4, 48|      wyrzutem, że gdyby się była w tej chwili zjawiła, odwróciłby
196     4, 48|       tylko im jednym objawionej w tej godzinie żywota.~Ni słowa
197     4, 48|       choćby cienia po nim, choćby tej grudki ziemi tkniętej przez
198     4, 49|      przeróżnych domysłach kieby w tej uprzykrzonej ćmie, jaż dopiero
199     4, 49|      surowy, prawieczny głos jakby tej ziemie i tych ludzkich siedlisk.~
200     4, 49|        podjeść jako tako, ale mimo tej ciężkiej pracy i takiego